Η ουρά της Έμιλυ

-10%

Λιανική τιμή: €11,21

Τιμή Bestseller: €10,09

Συγγραφέας: Κέσλερ Λίζ

Εκδότης: Ψυχογιός

Κατηγορία: Από 8 ετών

ISBN: 9789604530283

Ημερομηνία έκδοσης: 12/05/2006

Αγορά

12/05

Περιγραφή

Μπορείτε να κρατήσετε ένα μυστικό;

Ξέρω ότι όλοι έχουν τα μυστικά τους, αλλά το

δικό μου είναι διαφορετικό. Μερικές φορές βλέπω άσχημα όνειρα, ότι βρίσκομαι κλειδωμένη σ' ένα

ζωολογικό κήπο ή στο εργαστήριο κάποιου επιστήμονα.

Όλα ξεκίνησαν όταν πήγαινα πρώτη γυμνασίου,

με την έναρξη των μαθημάτων κολύμβησης. Η αρχή έγινε κάποιο απόγευμα Τετάρτης και ανυπομονούσα μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα. Η μαμά μισεί το κολύμπι

και πάντα άλλαζε θέμα, όταν τη ρωτούσα γιατί δεν έπρεπε να μάθω.

«Μα ζούμε σε σκάφος!» της έλεγα. «Παντού γύρω μας υπάρχει νερό!»

«Δε θα με πείσεις να μπω εκεί μέσα», μου απαντούσε. «Άσε τη μόλυνση. Ξέρεις πώς είναι όταν έρχονται σκάφη για ημερήσιο ταξίδι. Και τώρα σταμάτα τις αντιρρήσεις και κόψε τα λαχανικά».

Όσο πήγαινα στο δημοτικό, δε με άφηνε με τίποτα να μάθω να κολυμπάω. Ισχυριζόταν ότι είναι ανθυγιεινό.

«Όλα αυτά τα σώματα, το ένα δίπλα στο άλλο,

στο ίδιο νερό», έλεγε ανατριχιάζοντας, «ευχαριστώ, δε θα πάρω».

Κι έτσι τέλειωνε η συζήτηση. Τελικά, την κατάφερα το καλοκαίρι πριν πάω στο γυμνάσιο.

«Εντάξει, εντάξει», αναστέναξε στο τέλος. «Παραδίνομαι.

Μόνο μην προσπαθήσεις να με βάλεις εκεί

μέσα μαζί σου».

Δεν είχα ξαναμπεί στη θάλασσα ούτε είχα ξανακάνει μπάνιο. Δεν είμαι βρόμικη, ίσα ίσα που πλένομαι

κάθε βράδυ. Μόνο που δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να κάνεις μπάνιο στο σκάφος· έτσι, δεν είχα βυθιστεί ολόκληρη στο νερό. Μέχρι που άρχισα τα μαθήματα κολύμβησης στην πρώτη γυμνασίου.

Η μαμά μού αγόρασε μια καινούρια τσάντα για το μαγιό και την πετσέτα μου, είχε στη μια πλευρά τη φωτογραφία

κάποιας κοπέλας που έκανε «ελεύθερο».

Κοίταζα τη φωτογραφία και ονειρευόμουν ότι κέρδιζα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, φορώντας μαγιό γνωστής

εταιρείας και μαύρα γυαλάκια σαν τα δικά της.

Μόνο που τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι.

Όταν πήγαμε στο κολυμβητήριο, ένας άντρας με σφυρίχτρα, άσπρο σορτσάκι και κόκκινη μπλούζα έστειλε τα κορίτσια στα αποδυτήρια των γυναικών και τα αγόρια στα δικά τους.

Άλλαξα γρήγορα σε μια γωνία. Δεν ήθελα να δουν το κοκαλιάρικο σώμα μου. Τα πόδια μου είναι σαν καλαμάκια και συνήθως γεμάτα πληγές και γδαρσίματα που γίνονται όταν ανεβαίνω και κατεβαίνω από

το «Βασιλιά της θάλασσας». Έτσι λέγεται το σκάφος μας. Αρκετά εντυπωσιακό όνομα για ένα μικρό ιστιοφόρο με ξάρτια της κακιάς ώρας, μπογιά που σκάει και κρεβάτια σαν κούνιες, αλλά τέλος πάντων. Συνήθως

το λέμε απλώς «Βασιλιά».

Η Τζούλι Κρόσενς μου χαμογέλασε καθώς έχωνε

τα ρούχα της στο ντουλάπι της.

«Μου αρέσει το μαγιό σου», είπε.

Είναι μαύρο με μια λευκή ρίγα στη μέση.

«Κι εμένα το σκουφάκι σου», της αντιγύρισα χαμογελώντας, καθώς μάζευε τα μαλλιά της στο ροζ σκούφο

της. Έχωσα κι εγώ την αλογοουρά μου κάτω από

το δικό μου. Συνήθως τ' αφήνω κάτω, αλλά η μαμά μ' έβαλε εκείνη την ημέρα να τα πιάσω μ' ένα κοκαλάκι.

Έχουν ένα μουντό καστανό κι ήταν κοντύτερα, αλλά τ' άφησα να μακρύνουν. Φτάνουν λίγο πιο κάτω από τους ώμους.

Η Τζούλι κι εγώ καθόμαστε μερικές φορές στο ίδιο θρανίο δεν είμαστε όμως κολλητές. Η καλύτερή μου

φίλη ήταν η Σάρον Μάτερσον αλλά πήγε σε άλλο γυμνάσιο.

Εγώ συνεχίζω στο Μπράιτπορτ. Η Τζούλι

είναι ίσως η μόνη που θα ήθελα να έχω κολλητή. Νομίζω

όμως ότι προτιμάει τη Μάντι Ράστον. Στα διαλείμματα

είναι πάντα μαζί.

Δε με πειράζει. Στ' αλήθεια. Εκτός απ' όταν δε βρίσκω

το δρόμο για το κυλικείο ή για ορισμένες τάξεις.

Είναι ωραίο να έχεις κάποιον και να χάνεσαι

μαζί του. Το γυμνάσιο Μπράιτπορτ είναι σχεδόν δέκα φορές μεγαλύτερο από το δημοτικό μου! Σαν τεράστιος λαβύρινθος, με ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ αγόρια και κορίτσια

που όλα δείχνουν πως ξέρουν τι κάνουν.

«Θα έρθεις, Τζούλι;» Η Μάντι Ράστον στάθηκε

ανάμεσά μας, έχοντάς μου γυρισμένη την πλάτη.

Μου έριξε μια γρήγορη ματιά, μετά ψιθύρισε κάτι στο αυτί της Τζούλι και γέλασε. Εκείνη ούτε που σήκωσε

το βλέμμα της καθώς με προσπερνούσαν.

Η Μάντι ζει στο μόλο όπως κι εγώ. Οι γονείς της

έχουν το μαγαζί με τα ηλεκτρονικά και μένουν σ' ένα

διαμέρισμα ακριβώς από πάνω.

Ήμαστε φίλες μέχρι πέρσι, όταν, κατά λάθος, είπα στη μαμά μου ότι η Μάντι μου είχε μάθει πώς να κερδίζω παίζοντας «φρουτάκια». Δεν ήθελα να τη βάλω σε μπελάδες αλλά να, δεν είμαι πια ευπρόσδεκτη

στο μαγαζί με τα ηλεκτρονικά. Στην πραγματικότητα, δε μου ξαναμίλησε από τότε.

Και να που καταλήξαμε στην ίδια τάξη του γυμνασίου

Μπράιτπορτ. Τέλεια. Λες και δεν είναι αρκετά

προβληματικό να πηγαίνεις σ' ένα καινούριο σχολείο που το μέγεθός του είναι όσο η πόλη.

Ετοιμάστηκα χωρίς να μπει κανείς άλλος μέσα.

«Εντάξει, ακούστε, πρωτάκια», άρχισε ο άντρας με

τη σφυρίχτρα. Μας είπε να τον φωνάζουμε Μπομπ.

«Μπορεί κάποιος από σας να κολυμπήσει μόνος

του;»

«Και βέβαια, δεν είμαστε μωρά!» μουρμούρισε η

Μάντι μέσα από τα δόντια της.

Ο Μπομπ γύρισε και την κοίταξε.

«Εντάξει λοιπόν. Θέλεις να ξεκινήσεις εσύ; Για να

δούμε τι μπορείς να κάνεις».

Η Μάντι κατευθύνθηκε προς την πισίνα, έχοντας

τον αντίχειρά της στο στόμα.

«Μπου, κοιτάξτε με. Είμαι μωρό. Δεν μπορώ να κολυμπήσω!

» είπε και μετά έπεσε με το πλάι στο νερό.

Με τον αντίχειρα ακόμα στο στόμα, έκανε πως βούλιαζε και πλατσουρίζοντας κατευθύνθηκε προς την άλλη άκρη της πισίνας.

Μέχρι να φτάσει, η μισή τάξη γελούσε.

Ο Μπομπ όμως παρέμεινε σοβαρός. Είχε γίνει

κατακόκκινος.

«Το βρίσκεις αστείο; Έβγα έξω! Τώρα!» φώναξε.

Η Μάντι βγήκε και υποκλίθηκε στην τάξη χαμογελώντας πλατιά.

«Χαζούλα», έκανε ο Μπομπ και της έδωσε μια πετσέτα.

«Κάθισε σε μια άκρη να κοιτάζεις.

«Τι;» έκανε η Μάντι και το χαμόγελό της κόπηκε απότομα. «Δεν είναι δίκαιο! Τι έκανα;»

Ο Μπομπ της γύρισε την πλάτη.

«Ας ξαναρχίσουμε. Ποιος θέλει να κολυμπήσει στα σοβαρά και με αυτοπεποίθηση;»

Περίπου τα τρία τέταρτα των παιδιών σήκωσαν

το χέρι τους. Ήθελα πολύ να μπω στην πισίνα, αλλά δεν τολμούσα να σηκώσω το δικό μου. Όχι ύστερα από αυτό το περιστατικό.

«Ωραία», είπε ο Μπομπ κάνοντάς τους νόημα.

«Μπορείτε να μπείτε, αλλά στη ρηχή πλευρά, προσοχή». Στράφηκε προς τα υπόλοιπα παιδιά, που είχαν μπει στη σειρά και τουρτούριζαν στην άκρη της πισίνας.

«Θα ξεκινήσω μ' αυτή την ομάδα».

Μόλις γύρισε την πλάτη του, δεν άντεξα. Χώθηκα κρυφά στην ομάδα που πήγαινε προς τη ρηχή πλευρά

της πισίνας! Δεν είχα ξανακολυμπήσει και δεν

έπρεπε να το κάνω αυτό ήξερα όμως ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Και το νερό φαινόταν τόσο ωραίο

εκεί κάτω, ακίνητο και γαλήνιο, σαν να κρατούσε την ανάσα του περιμένοντας κάποιον να βουτήξει και

να το ζωντανέψει με παφλασμούς και ελαφρούς

κυματισμούς.

Πέντε μεγάλα σκαλιά οδηγούσαν στο νερό. Πάτησα στο πρώτο και το ζεστό νερό μού γαργάλησε τα

πόδια. Ακόμα ένα σκαλί και μου έφτασε ως τα γόνατα.

Δύο ακόμα και μπήκα μέσα.

Βούτηξα το κεφάλι μου και κούνησα τα χέρια μου.

Καθώς κρατούσα την αναπνοή μου και κολυμπούσα,

η ησυχία του νερού με περιέβαλλε και με καλούσε,

τραβώντας το κορμί μου στην απαλή του γαλήνη.

Μου φάνηκε σαν να είχα βρει ένα καινούριο σπίτι.

«Έτσι μπράβο!» φώναξε ο Μπομπ, «μόλις έβγαλα

το κεφάλι μου για να πάρω αέρα. «Είσαι πραγματικό

ταλέντο!» Έπειτα γύρισε προς τους άλλους που με παρατηρούσαν με γουρλωμένα μάτια και με ανοιχτό το στόμα. Η Μάντι με κοίταξε όλο μίσος, όταν ο Μπομπ είπε: «Αυτό θέλω να σας δω να κάνετε όλοι

μέχρι το τέλος του εξαμήνου».

Και μετά συνέβη.

Τη μια στιγμή κολυμπούσα στο νερό σαν ψάρι και την επόμενη δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου. Λες και κάποιος είχε κολλήσει τους μηρούς μου

και είχε βάλει ένα νάρθηκα στα καλάμια μου! Προσπάθησα

να χαμογελάσω καθώς κολυμπούσα προς

την άκρη, αλλά αισθανόμουν πολύ βαριά τα πόδια μου! Δεν μπορούσα να νιώσω ούτε τα γόνατα ούτε

τα πέλματα ούτε τα δάχτυλά μου. Τι συνέβαινε;

Ένα δευτερόλεπτο μετά παραλίγο να βουλιάξω και ούρλιαξα. Ο Μπομπ βούτηξε με το σορτσάκι και την μπλούζα και κολύμπησε γρήγορα προς το μέρος μου.

«Τα πόδια μου», είπα με δυσκολία. «Δεν τα νιώθω!»

Μ' έπιασε από το σαγόνι και γυρίσαμε στο πλάι.

«Μην ανησυχείς», με καθησύχασε κοιτάζοντας

προς τα πίσω. «Μια κράμπα είναι. Όλοι το παθαίνουν».

Φτάσαμε στα μεγάλα σκαλιά και καθίσαμε στο

ψηλότερο. Μόλις βγήκα η μισή έξω από το νερό, το

περίεργο συναίσθημα άρχισε να εξαφανίζεται.

«Τώρα, ας δούμε τα πόδια σου», είπε ο Μπομπ και με σήκωσε στην άκρη της πισίνας. «Μπορείς να σηκώσεις

το αριστερό;»

Το έκανα.

«Το δεξί;»

Εύκολο.

«Πονάς καθόλου;»

«Μου πέρασε», απάντησα.

«Ήταν κράμπα. Γιατί δεν ξεκουράζεσαι εδώ για

λίγο και να ξαναμπείς όταν θα είσαι έτοιμη;»

Συμφώνησα και γύρισε στους υπόλοιπους.

Εγώ όμως είχα νιώσει κάτι που εκείνος δεν είχε

προσέξει. Και είχα δει κάτι που εκείνος δεν είχε αισθανθεί.

Δεν μπορούσα να εξηγήσω τι ήταν, αλλά

ένα πράγμα ήξερα στα σίγουρα: δε θα ξανάμπαινα

σ' αυτή την πισίνα με τίποτα.

Διαστάσεις: 21 Χ 14 εκ.

Σελίδες: 240