Το τέρας έρχεται

-10%

Λιανική τιμή: €14,70

Τιμή Bestseller: €13,23

Συγγραφέας: Νες Πάτρικ

Εκδότης: Πατάκης

Κατηγορία: Νεανικά

ISBN: 9789601644585

Ημερομηνία έκδοσης: 10/12/2012

Αγορά

10/12

Περιγραφή

Ένα σπάνιο μυθιστόρημα που κλείνει μέσα του αγάπη, απώλεια και ελπίδα.

Το τέρας εμφανίστηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Έτσι κάνουν τα τέρατα.

Ο Κόνορ ήταν ξυπνητός όταν ήρθε.

Είχε δει πάλι εφιάλτη. Δηλαδή, όχι έναν κάποιο εφιάλτη. Τον εφιάλτη. Εκείνον που έβλεπε συχνά τελευταία. Εκείνον με το σκοτάδι και τον άνεμο και το ουρλιαχτό. Εκείνον όπου τα χέρια γλιστράνε από τα δικά του, όσο κι αν πασχίζει να τα κρατήσει. Εκείνον που πάντα τελειώνει με..

«Φύγε», ψιθύρισε ο Κόνορ μέσα στο σκοτάδι του δωματίου του, προσπαθώντας να κρατήσει τον εφιάλτη μακριά του, να μην τον αφήσει να βγει από τον κόσμο του ύπνου. «Φύγε, τώρα».

Έριξε μια ματιά στο ρολόι που του είχε βάλει στο κομοδίνο του η μητέρα του. 12.07. Επτά λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Αργά, δηλαδή, για βράδυ καθημερινής, και σίγουρα αργά για βράδυ Κυριακής.

Δεν είχε πει πουθενά για τον εφιάλτη. Προφανώς όχι στη μαμά του, αλλά ούτε και σε κανέναν άλλο δεν το είχε πει ούτε στον μπαμπά του, όποτε μιλούσαν στο τηλέφωνο, μια φορά κάθε δεκαπέντε (περίπου) μέρες, και σίγουρα δεν θα το έλεγε στη γιαγιά του, ούτε και σε κανέναν από το σχολείο. Σε καμία περίπτωση.

Δεν υπήρχε λόγος να μάθουν οι άλλοι τι συνέβαινε στον εφιάλτη.

Ο Κόνορ κοίταξε με βλέμμα αβέβαιο γύρω το δωμάτιο συνοφρυώθηκε. Κάτι του διέφευγε. Ανακάθισε στο κρεβάτι του ξυπνώντας λίγο πιο πολύ. Ο εφιάλτης σιγά σιγά του έφευγε, υπήρχε όμως κάτι που δεν μπορούσε να προσδιορίσει, κάτι διαφορετικό, κάτι –

Αφουγκράστηκε, τεντώνοντας τα αυτιά του μέσα στην ησυχία, αλλά το μόνο που άκουγε ήταν το σπίτι σιωπηλό ολόγυρά του, πού και που έναν μικρό κτύπο από τα άδεια δωμάτια κάτω, ή το θρόισμα από τα σκεπάσματα δίπλα, στο δωμάτιο της μαμάς του.

Τίποτα.

Όχι, κάτι. Ήταν κάτι, και συνειδητοποίησε πως αυτό το κάτι ήταν που τον είχε ξυπνήσει.

Κάποιος φώναζε το όνομά του.

Κόνορ.

Έτσι ξεκινάει το κορυφαίο (σύμφωνα με την άποψη των περισσότερων Βρετανών κριτικών) νεανικό βρετανικό μυθιστόρημα των τελευταίων ετών. Άλλωστε και η βράβευση του βιβλίου με το Carnegie Medal για το κείμενο του Νες και το Greenaway Medal για τις εικόνες του Κευ, έρχεται να το επιβεβαιώσει.

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε κάποια σημαντικά στοιχεία που προέκυψαν από την έρευνα που οργανώνει δύο φορές τον χρόνο το Bowker Market Research στις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με την έρευνα αυτή, το 55% όσων αγοράζουν βιβλία για νέους είναι ενήλικοι και μάλιστα το 78% από αυτούς δεν αγοράζουν το βιβλίο για να το χαρίσουν σε κάποιον νέο, αλλά για να το διαβάσουν οι ίδιοι! Που σημαίνει ότι ένα ποσοστό κοντά στο 50% των αναγνωστών βιβλίων λογοτεχνίας για νέους όπως το Τέρας έρχεται, είναι ενήλικοι.

(Πηγή Publishers Weekly, 13/9/12)

Έχει μεταφραστεί σε 17 χώρες.

Σελ:215

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα και τους συντελεστές:

Ο Πάτρικ Νες γεννήθηκε σε μια στρατιωτική βάση στη Βιρτζίνια και πέρασε τα πρώτα του χρόνια στη Χαβάη. Στη συνέχεια η οικογένειά του μετακόμισε στην πολιτεία της Ουάσινγκτον. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας και από το 1999 ζει στο Λονδίνο. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 2003. Ακολούθησε η πολυβραβευμένη τριλογία του «The Chaos Walking» (Guardian Childrenʼs Fiction Prize, Costa Childrenʼs Book of the Year Prize, Booktrust Teenage Prize), ενώ το 2011 κέρδισε το Carnegie Medal με το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας. Το ίδιο βραβείο κέρδισε και το 2012 με το «Τέρας έρχεται», για να γίνει ο πρώτος συγγραφέας στην ιστορία που έχει φτάσει τέσσερις συνεχόμενες φορές στη βραχεία λίστα του βραβείου, όπως και ο πρώτος που το έχει κατακτήσει δύο συνεχόμενες φορές.

Η Σοβόν Ντάουντ, πολυδιαβασμένη και πολυβραβευμένη συγγραφέας τεσσάρων βιβλίων, πέθανε από καρκίνο στα 47 της χρόνια, πριν προλάβει να δει δύο ακόμα από τα βιβλία της να εκδίδονται. Το 2009 έγινε η μοναδική συγγραφέας που κέρδισε μετά θάνατον το σημαντικό βραβείο Carnegie Medal.

Ο Τζιμ Κέι σπούδασε εικονογράφηση και εργάστηκε στα αρχεία της Tate Gallery και των Βασιλικών Βοτανικών Κήπων, εμπειρίες που επηρέασαν έντονα την τέχνη του. Για την εικονογράφηση του βιβλίου χρησιμοποίησε πολλά και διαφορετικά υλικά και τεχνικές προκειμένου να πετύχει τα σχήματα και την αίσθηση που επεδίωξε.

Περίληψη Βιβλίου

Η μητέρα του δεκατριάχρονου Κόνορ πεθαίνει από καρκίνο. Ο Κόνορ προσποιείται πως αυτό δε συμβαίνει, πως η μητέρα του θα γίνει καλύτερα. Την ίδια στιγμή, η μητέρα του σιγοντάρει αυτό το ψέμα. Ένα βράδυ όμως, στο παράθυρο του Κόνορ εμφανίζεται ένα τέρας όχι όμως το τέρας του εφιάλτη που βλέπει σχεδόν κάθε βράδυ από τότε που ξεκίνησε η μητέρα του τις χημειοθεραπείες. Το τέρας στον κήπο είναι διαφορετικό. Είναι ένα πελώριο έλατο που περπατά, αρχέγονο και άγριο, που ζητά από τον Κόνορ το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο: την αλήθεια. Και του υπόσχεται ότι θα ξανάρθει για να του πει τρεις ιστορίες, μόνο που μετά θα πρέπει να του πει κι ο Κόνορ τη δική του.

Το επόμενο πρωί, ο Κόνορ θεωρεί πως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο. Τον βλέπουμε να πηγαίνει στο σχολείο, όπου πέφτει θύμα εκφοβισμού και τραμπουκισμού, βλέπουμε τον θυμό και τη σιωπή του. Και έτσι μας δημιουργείται η αίσθηση πως ο Κόνορ κρύβει κάποιο τρομερό μυστικό που γεννά μέσα του την επιθυμία της τιμωρίας.

Καθώς η υγεία της μητέρας του Κόνορ χειροτερεύει, το δέντρο τον επισκέπτεται ξανά και ξανά. Και κάθε φορά τού λέει και μια ιστορία που είναι πάντα διφορούμενη, σχετικά με το πόσο περίπλοκοι είναι οι άνθρωποι. Έτσι έχουμε μια ιστορία με έναν καλό πρίγκιπα που διαπράττει έγκλημα για να σώσει τη χώρα του, μια άλλη με έναν εφημέριο που εξαιτίας του πεθαίνουν οι κόρες του επειδή ο ίδιος σκέφτεται το σωστό αλλά κάνει το λάθος, και μια τρίτη για έναν αόρατο άνθρωπο που ήθελε όσο τίποτε να τον βλέπουν οι άλλοι, κι όμως ένιωσε ακόμα μεγαλύτερη μοναξιά όταν οι άνθρωποι άρχισαν να τον προσέχουν.

Όλες αυτές οι ιστορίες διαπλέκονται με την κανονική ζωή του Κόνορ. Όταν το δέντρο δείχνει στον Κόνορ πώς τιμώρησε τον εφημέριο καταστρέφοντας το σπίτι του, ο Κόνορ, χωρίς να το συνειδητοποιεί, καταστρέφει το σαλόνι της γιαγιάς του μέσα σε μια έκρηξη τυφλής οργής, ενώ μεταμορφώνεται ο ίδιος στον αόρατο άνθρωπο που θέλει να είναι ορατός, όταν σπάει στο ξύλο τον τραμπούκο συμμαθητή του επειδή του έκανε το χειρότερο δυνατό: τον αγνόησε.

Το βιβλίο τελειώνει με τον Κόνορ να λέει τελικά την ιστορία του, αντιμετωπίζοντας έτσι το αληθινό τέρας την αλήθεια. Πρόκειται για τον εφιάλτη που βλέπει κάθε νύχτα, εκείνον όπου η μητέρα του πέφτει στον γκρεμό. Ο Κόνορ τη σώζει αρπάζοντάς την από τον καρπό. Η μητέρα του τον ικετεύει να μην την αφήσει, αλλά ο Κόνορ χαλαρώνει τη λαβή του, παρόλο που θα μπορούσε ίσως να την κρατήσει και παραπάνω. Αυτή είναι η αλήθεια που κατατρώει τον Κόνορ: Θέλει να τελειώσει ο πόνος και της μητέρας του και ο δικός του. Θέλει η μητέρα του να φύγει.

Το δέντρο τότε εξαφανίζεται και ο Κόνορ σπεύδει στο νοσοκομείο για να αποχαιρετήσει τη μητέρα του. Με τον θάνατό της ξεκινά και η επούλωση των πληγών του.

Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του συγγραφέα και του εικονογράφου:


Από συνέντευξη του Τζιμ Κέι στον ιστότοπο YA Bibliophile

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που δίνετε στο τέρας υπόσταση χάρη σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες ενώ ταυτόχρονα φροντίζετε να παραμένει τόσο ακαθόριστο ώστε να είναι ό,τι επιλέγει ο κάθε αναγνώστης (αλλά και ο Κόνορ, εδώ που τα λέμε). Ποια πράγματα λάβατε υπόψη προκειμένου να απεικονίσετε το τέρας όσο το δυνατόν καλύτερα;
Όποιος βλέπει ταινίες τρόμου ξέρει πως περισσότερο σε φοβίζει αυτό που δεν βλέπεις, κι έτσι προσπαθήσαμε να μη δείχνουμε και πολλά από το τέρας. Ο σχεδιασμός του τέρατος πέρασε από διάφορα στάδια. Ο Πάτρικ ήξερε τι επιδίωκε, πράγμα που βοήθησε πολύ. Τα πρώτα μου σκίτσα ήταν φρικτά το είχα κάνει υπερβολικά ξερακιανό, υπερβολικά αγριεμένο, από αυτά τα σκίτσα όμως προήλθε η ιδέα να κάνω το κεφάλι του να μοιάζει με κλαδεμένο δέντρο και τα χέρια του να θυμίζουν ρίζες, κανονικές, με τα χώματα, όπως βγαίνουν από τη γη. Έπρεπε να είναι συμπαγές, έπρεπε να δίνει την αίσθηση της μάζας, αλλά η ιστορία έδινε και τη δυνατότητα για διακριτικές αλλαγές, ανάλογα με τη διάθεσή του άλλοτε να έχει πιο ανθρώπινη μορφή, για να δείχνει την αγάπη του για τον άνθρωπο, κι άλλοτε να μοιάζει σαν ένα συνονθύλευμα από κλαδιά, όταν δεν ήταν και τόσο καλοπροαίρετο.

Ο Πάτρικ Νες λέει ότι η πρώτη εικόνα που έδειξες στον ίδιο και τον επιμελητή ήταν εκείνη όπου το τέρας πλησιάζει στο παράθυρο του Κόνορ. Σου ήρθε με τη μία η εικόνα αυτή, μόλις διάβασες το μυθιστόρημα; Ή έκανες πρώτα δοκιμαστικά σχέδια;
Μου είχαν δώσει την περιγραφή της σκηνής με το τέρας στο παράθυρο για δοκιμαστικό, και είχα λιγότερο από δύο μέρες περιθώριο για να φτιάξω την εικόνα. Στο μυαλό μου είχα ένα τρίγωνο (το τέρας) να χτυπάει ένα τετράγωνο (το σπίτι), και ξεκινώντας από αυτό επεξεργάστηκα την όλη σύνθεση. Έπειτα ακολούθησε η διαδικασία αλλαγής της προοπτικής, πρόχειρα σκίτσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, για να δω αν η σύνθεση μπορούσε να μου δώσει και κάτι παραπάνω. Ήθελα να το κάνω με μεικτή τεχνική κολάζ, αλλά, επειδή δεν υπήρχε χρόνος, τελικά έγινε ένας συνδυασμός από στάμπες και γραμμικό σχέδιο. Εκ των υστέρων, χαίρομαι που μας πίεζε ο χρόνος, γιατί αναγκαστήκαμε να ρισκάρουμε περισσότερο, και έτσι κάθε εικόνα αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο και ένα πείραμα, πράγμα που έδωσε, νομίζω, στην εικονογράφηση έναν δυναμισμό.

Δεν έχεις κάνει ούτε ένα πορτρέτο του Κόνορ τον απεικονίζεις μόνο ως σκιά (αν και, βέβαια, τα πόδια του πάνω στις βελόνες του έλατου είναι πολύ σαφή). Γιατί;
Ήταν συνειδητή επιλογή, ώστε ο Κόνορ ως χαρακτήρας να παραμείνει στη διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη, κι έτσι δεν θέλησα να τον περιγράψω ακριβώς και να στερήσω από τον αναγνώστη αυτή τη σχέση. Ο μεγάλος μου φόβος ήταν μήπως τυχόν η εικονογράφηση αδικήσει το κείμενο του Πάτρικ. Η ιστορία ήταν τέλεια, και πέρασα πολλές νύχτες αϋπνίας, όπου σκεφτόμουν ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος εικονογράφησης κάποια στιγμή μάλιστα θεώρησα πως ίσως το βιβλίο να μην έπρεπε καν να εικονογραφηθεί. Όποτε έδειχνα τον Κόνορ, το έκανα για να εκφράσω την αμηχανία του, περιγράφοντάς τον με όσο λιγότερες γραμμές μπορούσα. Καμιά φορά, χρειάζονταν 50 ή και 60 σχέδια μέχρι να βγει το σωστό. Αυτές οι «χαλαρές» εικόνες είναι και οι πιο δύσκολες. Θέλει πολλή δουλειά για να κάνεις κάτι να φαίνεται απλό.


Από συνέντευξη του Πάτρικ Νες στον ίδιο ιστότοπο

Απόσπασμα από συνέντευξη του Πάτρικ Νες στον ίδιο ιστότοπο

Πολλή αρνητική συζήτηση έχει γίνει τελευταία στις ΗΠΑ, ακόμα και στα ΜΜΕ, σχετικά με το πόσο σκοτεινά έχουν γίνει τα βιβλία για παιδιά και εφήβους. Εσείς ως συγγραφέας βιβλίων που εμπεριέχουν το σκοτεινό στοιχείο και τη βία, γιατί θεωρείτε πως αποτελούν κατάλληλα θέματα για τους μικρούς αναγνώστες;

Η απάντησή μου σʼ αυτό το ερώτημα είναι πάντα πολύ απλή: έχετε δει ποτέ τι γράφουν οι έφηβοι; Έχω υπάρξει κριτής σε εφηβικούς διαγωνισμούς γραφής, και οι συμμετοχές είναι το λιγότερο ανατριχιαστικές: ανελέητο σκοτάδι, που υπερβαίνει οτιδήποτε θα μπορούσα να σκεφτώ εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος συγγραφέας βιβλίων για εφήβους. Γιατί έτσι είναι η εφηβεία, αυτή την αίσθηση έχει, άρα ποιο το νόημα να γράφεις βιβλία που θα λένε «Όχι, δεν αισθάνεσαι έτσι». Όταν ήμουν εγώ έφηβος, δεν ήθελα καθόλου να διαβάζω τέτοια πράγματα, γιατί λοιπόν να περιμένω από κάποιον άλλο έφηβο να θέλει;
Αλλά όταν λες την αλήθεια για το σκοτάδι των πραγμάτων (το οποίο οι έφηβοι ήδη γνωρίζουν) και όταν επίσης λες την αλήθεια και για το φως, για την αγάπη και για την ελπίδα, για το δέσιμο με άλλους ανθρώπους, για τη δυνατότητα της λύτρωσης και την επούλωσης των πληγών, τότε όλα αυτά έχουν πιο αληθινή αίσθηση, διότι δεν έχεις πει ψέματα για το σκοτάδι. Το έχω ξαναπεί ήδη, αλλά, όταν δεν γράφεις για το σκοτάδι και για θέματα σοβαρά, είναι, κατά κάποιον τρόπο, σαν να εγκαταλείπεις τον έφηβο αναγνώστη μόνο μπροστά στο σκοτάδι. Κι εγώ τουλάχιστον αυτό δεν θα το κάνω σε καμιά περίπτωση.


Απόσπασμα από συνέντευξη του Πάτρικ Νες στον ιστότοπο I Read Banned Books

Όταν το τέρας επισκέπτεται τον Κόνορ, του λέει ότι θα ακούσει τρεις ιστορίες και μετά θα πει κι εκείνος τη δική του αλήθεια. Από πού προήλθαν οι ιστορίες αυτές;
Η Σοβόν είχε κάποιες σημειώσεις που έλεγαν ότι θα υπήρχαν τρεις ιστορίες και πόσο ενθουσιασμένη ήταν που θα τις έγραφε, δεν έλεγε όμως τίποτα για τις ιστορίες αυτές καθαυτές και τι θα αφορούσαν. Μου άρεσε όμως πολύ η ιδέα των ιστοριών και μου φάνηκε μεγαλοφυής ως σύλληψη και απόλυτα ταιριαστή με το θέμα του κινδύνου και του οφέλους από τις ιστορίες. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση λαϊκού παραμυθιού και πώς γυρνάνε ανάποδα μετά το παραδοσιακό τους τελείωμα. Γενικά, τρελαίνομαι να ανακαλύπτω τι συμβαίνει μετά το «αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Χωρίς αμφιβολία, θα παίρνεις εκατοντάδες επιστολές θαυμαστών που σου λένε πως έχουν ζήσει κάτι παρόμοιο με αυτό που βίωνε ο Κόνορ. Τι θέλεις να πάρει μαζί του ο αναγνώστης τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου;
Λυπάμαι, αλλά προσπαθώ πάρα πολύ να μην απαντώ ποτέ σʼ αυτή την ερώτηση! Είναι τόσο προσωπικό πράγμα η ανάγνωση, τόσο ατομικό (γιʼ αυτό άλλωστε και είναι τόσο πολύτιμη και στη δική μου ζωή), ώστε δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να επιβάλω κάποια ερμηνεία ή συγκεκριμένες προσδοκίες στους αναγνώστες. Κυρίως ελπίζω πως τους έχω ανοίξει την καρδιά μου και την ψυχή μου και το μυαλό μου και τους έχω πει, ιδού οι σκέψεις μου και τα συναισθήματα και τα όνειρά μου· τα δικά σας;



Ο Πάτρικ Νες εξηγεί στο BBC NEWS ENTERTAINMENT & ARTS γιατί δέχτηκε την πρόκληση να γράψει ένα βιβλίο βασισμένο σε ιδέα άλλης συγγραφέα, της Σοβόν Ντάουντ, που χάθηκε πριν προλάβει να το γράψει η ίδια.

«Έχει μια αίσθηση ιδιωτικής υπόθεσης» είπε ο Πάτρικ Νες. «Ανάμεσα σʼ εμένα και σʼ εκείνη, ανάμεσα σε δύο συγγραφείς».

Ο Νες δεν είχε γνωριστεί ποτέ με τη Σοβόν Ντάουντ, παρόλο που είχαν τον ίδιο επιμελητή. Μετά τον θάνατο της Ντάουντ από καρκίνο, στα 47 της χρόνια, το 2007, του ζητήθηκε να πάρει την ιδέα που επεξεργαζόταν η Σοβόν για το πέμπτο της μυθιστόρημα και να τη γράψει εκείνος.
Το αποτέλεσμα ήταν το «Το τέρας έρχεται», που εκδόθηκε τον Μάιο του 2011, η ιστορία του δεκατριάχρονου Κόνορ που προσπαθεί να αποδεχτεί τη μάχη της μητέρας του με τον καρκίνο.

«Κανονικά, δε θα δεχόμουν να κάνω βιβλίο την ιδέα κάποιου άλλου» παραδέχεται ο Νες. «Αλλά αυτή η ιδέα είχε τέτοια δύναμη και ζωντάνια, που σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα πως επινοούσα κάτι που δεν θα ήθελε εκείνη. Το υλικό ήταν όσο ακριβώς χρειαζόταν για να πάρω μπρος, είχα την ελευθερία να αφήσω την ιστορία να ζήσει και να ανασάνει, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την ιδέα της».

Το «τέρας» που έρχεται και βρίσκει τον Κόνορ είναι ένα παμπάλαιο ήμερο έλατο που περπατά και μιλά. Η σημασία του είδους του δέντρου γίνεται σαφής προς το τέλος της ιστορίας.