Το κοιμητήριο της Πράγας

-10%

Λιανική τιμή: €19,90

Τιμή Bestseller: €17,91

Συγγραφέας: Έκο Ουμπέρτο

Εκδότης: Ψυχογιός

Κατηγορία: Ξένοι Συγγραφείς

ISBN: 9789604960088

Ημερομηνία έκδοσης: 01/04/2011

Αγορά

01/04

Περιγραφή

Στη διάρκεια του 19ου αιώνα, ανάμεσα στο Τορίνο, το Παλέρμο και το Παρίσι, συναντάμε μεταξύ άλλων μια υστερική σατανίστρια, έναν αβά που πεθαίνει δύο φορές, μερικά πτώματα μέσα σ' έναν υπόνομο του Παρισιού, τη σταδιακή μεγέθυνση του πλαστογραφήματος που έγινε γνωστό ως Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το οποίο θα εμπνεύσει στον Χίτλερ τα στρατόπεδα εξόντωσης, Ιησουίτες που δολοπλοκούν εναντίον των Μασόνων, Μασόνους, έναν Γαριβάλδη αρθριτικό και στραβοκάνη, τα σχέδια των Μυστικών Υπηρεσιών του Πιεμόντε, της Γαλλίας, της Πρωσίας και της Ρωσίας, τις σφαγές στο Παρίσι της Κομούνας, όπου ο κόσμος τρώει τα ποντίκια, αηδιαστικά και ρυπαρά στέκια εγκληματιών που ανάμεσα στους ατμούς απ το αψέντι καταστρώνουν εξεγέρσεις στις πλατείες, ψεύτικους συμβολαιογράφους, ψεύτικες διαθήκες, διαβολικές αδελφότητες και μαύρες λειτουργίες.

Εξαιρετικό υλικό για ένα μυθιστόρημα των επιφυλλίδων στο στυλ του 19ου αιώνα που, μεταξύ άλλων, εικονογραφείται όπως τα feuilletons εκείνης της εποχής. Να τι θα ικανοποιήσει ακόμα και τον χειρότερο μεταξύ των αναγνωστών. Εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια. Με την εξαίρεση του κεντρικού ήρωα, όλα τα άλλα πρόσωπα αυτού του μυθιστορήματος υπήρξαν στ' αλήθεια και έκαναν αυτό που κάνουν. Κι ακόμα και ο κεντρικός ήρωας κάνει πράγματα που έχουν γίνει, μόνο που κάνει πολλά, τα οποία είχαν ίσως διαφορετικούς αυτουργούς. Αλλά πού να ξέρει κανείς, όταν κινείσαι μεταξύ μυστικών υπηρεσιών, διπλών πρακτόρων, απατεώνων αξιωματικών και αμαρτωλών ιερωμένων, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Έστω κι αν ο μόνος φανταστικός ήρωας αυτής της ιστορίας είναι ο πιο αληθινός απ' όλους και μοιάζει πολύ με άλλους που κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας.

Σελίδες: 584

Μεταφραστής: Καλλιφατίδη Έφη

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ γεννήθηκε στην Αλεσάντρια του Πιεμόντε το 1932. Από το 1975 έχει την έδρα του Καθηγητή Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ από το 1988 είναι πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Αν και αρχικά παρακολούθησε σπουδές Νομικής, εγκατέλειψε αυτόν τον τομέα και ακολούθησε σπουδές Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας. Έκανε το διδακτορικό του στη Φιλοσοφία ολοκληρώνοντας τη διατριβή του για τον Θωμά Ακινάτη. Από το 1962 ως το τέλος του 1970 ο Έκο ανέπτυξε τη δική του θεωρία στη Σημειολογία. Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και το 1966 μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου εξελέγη καθηγητής της Σημειολογίας. Το 1971 το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια του προσέφερε τη θέση του τακτικού καθηγητή της Σημειολογίας και το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Σημειολογικών Μελετών. Μέσα στη δεκαετία του 1970, και χωρίς να διακόψει τις ακαδημαϊκές του ασχολίες και τη συγγραφή δοκιμίων, άρχισε να γράφει τα μυθιστορήματά του κάνοντας την αρχή με Το όνομα του ρόδου που τιμήθηκε με το βραβείο Strega το 1981 και το Medicis Etranger το 1982, ενώ πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο κάνοντας το συγγραφέα πασίγνωστο στο ευρύ κοινό. Ακολούθησαν έργα όπως το Εκκρεμές του Φουκώ, Μπαουντολίνο, Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα κ.ά. Ο Έκο περνάει τον καιρό του με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους ανάμεσα στο σπίτι του στο Μιλάνο (ένα διαμέρισμα-λαβύρινθο με μια βιβλιοθήκη 30.000 βιβλίων) και στο εξοχικό του στο Ρίμινι. Με το μυθιστόρημα ΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ, οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ εγκαινιάζουν τη συνεργασία τους με το συγγραφέα καθώς ετοιμάζονται ήδη επανεκδόσεις των πιο σημαντικών του μυθιστορημάτων.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Ο ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΓΚΡΙΖΟ ΠΡΩΙ

Ο περαστικός που εκείνο το γκρίζο πρωί του Μαρτίου του 1897 θα διέσχιζε, με δική του ευθύνη και κίνδυνο, την πλας Μομπέρ ή λα Μομπ, όπως την αποκαλούσε ο υπόκοσμος (ήδη κέντρο της πανεπιστημιακής ζωής κατά τον Μεσαίωνα, τότε που στέγαζε πλήθος φοιτητών της Σχολής των Τεχνών της Vicus Stramineus, ή ρυ ντε Φουάρ, και αργότερα τόπος εκτέλεσης των αποστόλων της ελεύθερης σκέψης, όπως ο Ετιέν Ντολέ), θα βρισκόταν σε μιαν από τις ελάχιστες γωνιές του Παρισιού που είχαν διασωθεί από τα ξεκοιλιάσματα του βαρόνου Οσμάν, μέσα σ’ ένα λαβύρινθο από δύσοσμα δρομάκια, κομμένα στα δύο από τη λεωφόρο Μπιέβρ, η οποία πρόβαλλε εκεί κάτω από τα σπλάχνα της μητρόπολης που την κρατούσαν καιρό αιχμάλωτη, για να ξεχυθεί παράφορη, λαχανιασμένη και ρυπαρή στον κοντινό Σηκουάνα. Από την πλας Μομπέρ, παραμορφωμένη πια από τη λεωφόρο Σεν Ζερμέν, ξεκινούσε ένας ακόμα ιστός από δρομάκια, όπως η ρυΜετρ-Αλμπέρ, η ρυ Σεν Σεβερέν, η ρυ Γκαλάντ, η ρυ ντε λα Μπουσερί, η ρυ Σεν-Ζιλιέν-λε-Ποβρ, μέχρι τη ρυ ντε λα Ασέτ, διάσπαρτα με βρομερά χάνια και περιώνυμους για την απληστία τους ξενοδόχους από την Αλβέρνη, που χρέωναν ένα φράγκο για την πρώτη νύχτα και σαράντα τσεντέζιμα για τις επόμενες (και άλλα δέκα σόλδια, αν ζητούσε κανείς σεντόνι).

Αν μετά έμπαινε στη ρυ Σοτόν, θα έβρισκε στα μισά αυτού του δρόμου, ανάμεσα σ’ ένα μπουρδέλο μεταμφιεσμένο σε μπιραρία και σε μια ταβέρνα που μαζί με το ελεεινό κρασί σέρβιρε και ένα γεύμα των δύο σολδίων (λίγα βέβαια, για να μην ξε-περνούν τις δυνατότητες των φοιτητών της κοντινής Σορβόνης), ένα αδιέξοδο, ένα τυφλό στενάκι, που εκείνη την εποχή ονομαζόταν αδιέξοδο Μομπέρ, αλλά πριν από το 1865 το έλεγαν αδιέξοδο ντ’ Αμπουάζ, ενώ ακόμα νωρίτερα φιλοξενούσε ένα tapis-franc (στο ιδίωμα του υποκόσμου, ένα καπηλειό, ένα καταγώγιο του αισχίστου είδους που κατά κανόνα ανήκε σε κάποιον κακοποιό και είχε για θαμώνες τύπους που μόλις είχαν βγει απ’ τη στενή) κατά δε τον 18ο αιώνα, η φήμη του ήταν εξίσου θλιβερή, επειδή στέγαζε εκεί το εργαστήριο τριών διαβόητων δηλητηριαστριών, που βρέθηκαν μια μέρα νεκρές, πνιγμένες από τις αναθυμιάσεις των θανατηφόρων ουσιών που απέσταζαν στους φούρνους τους.

Στα μισά εκείνου του στενού, περνούσε εντελώς απαρατήρητη η βιτρίνα ενός παλαιοπώλη, που μια ξεθωριασμένη ταμπέλα διαφήμιζε σαν Brocantage de Qualité – μια βιτρίνα θαμπή πια από τη σκόνη που σκέπαζε τα τζάμια της, τζάμια που δεν βοηθούσαν ιδιαίτερα να φανούν τα εκτιθέμενα εμπορεύματα και το εσωτερικό του μαγαζιού, μιας και το καθένα τους ήταν ένα τετράγωνο με είκοσι εκατοστά πλευρά και όλα μαζί κρατιούνταν από ένα ξύλινο πλαίσιο. Δίπλα σε αυτή τη βιτρίνα, θα έβλεπε μια πόρτα, πάντα κλειστή, και δίπλα στο κορδόνι ενός κουδουνιού μια επιγραφή που ειδοποιούσε ότι ο ιδιοκτήτης απουσίαζε προσωρινά.

Αν, πράγμα που συνέβαινε σπανιότατα, η πόρτα ήταν ανοιχτή, αυτός που θα έμπαινε θα αντίκριζε στο αβέβαιο φως που διαχεόταν σ’ εκείνο το άντρο, διάφορα αντικείμενα φύρδην μίγδην, στημένα σε ξεχαρβαλωμένα ράφια και εξίσου ετοιμόρροπα τραπέζια, εκ πρώτης όψεως δελεαστικά, αλλά που με μια πιο προσεκτική παρατήρηση θ’ αποκαλύπτονταν εντελώς ακατάλληλα για οποιαδήποτε έντιμη εμπορική συναλλαγή, όσο κι αν προσφέρονταν σε εξευτελιστικές τιμές. Σαν να λέμε, δυο πυροστιές που θ’ ατίμαζαν οποιοδήποτε τζάκι, μια ξεφλουδισμένη μπλε εμαγιέ χύτρα, μαξιλάρια που ίσως κάποτε να ήταν κεντημένα με έντονα χρώματα, βάσεις για ανθοδοχεία με βρέφη από γδαρμένο πηλό, ξεχαρβαλωμένα τραπεζάκια ακαθόριστου στιλ, ένα καλαθάκι για καρτ-βιζίτ από σκουριασμένο σίδερο, αχαρακτήριστα κουτιά με πυρογραφίες, φρικαλέες βεντάλιες από μαργαριτομάνα, στολισμένες με κινεζικά σχέδια, ένα κολιέ που έμοιαζε κεχριμπάρι, δυο γοβάκια από άσπρο μαλλί με πόρπες από στρας, μια σπασμένη προτομή του Ναπολέοντα, πεταλούδες κάτω από ραγισμένο γυαλί, φρούτα από πολύχρωμο μάρμαρο κάτω από μιαν άλλοτε διάφανη καμπάνα, ινδικές καρύδες, παλιά άλμπουμ με σεμνές ακουαρέλες λουλουδιών, μερικές κορνιζαρισμένες δαγκεροτυπίες (που εκείνη την εποχή, δεν θεωρούνταν καν αντίκες) – έτσι που όποιος δεν ντρεπόταν να μπει στον πειρασμό γι’ αυτά τα κατάπτυστα υπολείμματα από κατασχέσεις ξεπεσμένων οικογενειών και ρωτούσε τον καχύποπτο ιδιοκτήτη για την τιμή τους, θα άκουγε ένα τέτοιο ποσό που θα πάγωνε ακόμα και τον πιο διεστραμμένο συλλέκτη παλαιών τερατουργημάτων.