Το ημερολόγιο της Rutka

-10%

Λιανική τιμή: €9,99

Τιμή Bestseller: €8,99

Συγγραφέας: Laskier Rutka

Εκδότης: Πατάκης

Κατηγορία: Ιστορία

ISBN: 9789601634180

Ημερομηνία έκδοσης: 30/12/2010

Αγορά

30/12

Περιγραφή

Η συγκλονιστική μαρτυρία της Πολωνέζας "Αννας Φρανκ"

Το Ημερολόγιο της Rutka Laskier είναι η συγκινητική ιστορία μιας δεκατετράχρονης εβραιοπούλας από το Będzin, καθώς καταγράφει στις σελίδες του τους τελευταίους μήνες της ζωής της στο γκέτο. Πριν θανατωθεί μαζί με τη μητέρα και τον αδερφό της στους θαλάμους αερίων των στρατοπέδων συγκέντρωσης 'Aουσβιτς-Μπίρκεναου, σκιαγράφησε την καθημερινή ζωή υπό τη ναζιστική κατοχή και περιέγραψε τον φόβο, την ελπίδα και την επίγνωση της επικείμενης εξόντωσης που βίωσε ως παιδί. Λίγες μέρες πριν εκτοπιστεί, η Rutka έκρυψε το ημερολόγιό της στο σπίτι όπου ζούσε και ενημέρωσε σχετικά την Πολωνέζα φίλη της Stanisława Sapińska, που ήταν λίγο μεγαλύτερη από αυτήν σε ηλικία. Και η Sapińska φύλαξε τη μαρτυρία αυτή για 60 χρόνια, για να τη μοιραστεί σήμερα πλέον με όλον τον κόσμο.

Σελ. 96

Μικρό απόσπασμα προδιμοσίευσης:

Rutka

"Ήμουν δεκατεσσάρων όταν έπεσε στα χέρια μου το κόκκινο φωτογραφικό άλμπουμ, που ήταν κρυμμένο πίσω από τα τακτοποιημένα κολλαρισμένα σεντόνια στο πατρικό μου σπίτι στο Givatayim. Οι φωτογραφίες ήταν από την εποχή του Ολοκαυτώματος. Ήταν φωτογραφίες της οικογένειας του πατέρα μου, που είχε ξεκληριστεί. Ήξερα ότι ο πατέρας μου, εκτός από γονείς, είχε και οκτώ αδέρφια: τέσσερις αδερφούς και τέσσερις αδερφές - αυτές όμως ήταν όλες κι όλες οι πληροφορίες που είχα. Υπήρχε στο άλμπουμ η φωτογραφία ενός κοριτσιού που κρατούσε στην αγκαλιά του ένα αγοράκι. Το κορίτσι ήταν κάπου οκτώ ετών κι είχε ωραία ίσια μαύρα μαλλιά. Με βαριά καρδιά, ρώτησα τον πατέρα μου ποια ήταν τα παιδιά αυτά κι ιδίως το κορίτσι που μου έμοιαζε τόσο πολύ. Και τότε, για πρώτη φορά, ο πατέρας μού μίλησε για τη Rutka και τον Heniuś, τα παιδιά που είχε αποκτήσει με τη γυναίκα του Dorka (Dvorah Hampel, γεννημένη το 1904 στο Będzin1) και που χάθηκαν μαζί της στο Ολοκαύτωμα. Η Rutka ήταν δεκατεσσάρων όταν πέθανε, ακριβώς στην ίδια ηλικία με μένα όταν έμαθα την ύπαρξή της, κι ο Heniuś έξι ετών. Έτσι έμαθα για τα πεθαμένα παιδιά και την προηγούμενη ζωή του πατέρα μου. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, εγώ κι ο άντρας μου Avigdor φέραμε στον κόσμο, νωρίς το πρωί, στο νοσοκομείο Mount Scopus της Ιερουσαλήμ, ένα κοριτσάκι - την αδερφή του γιου μας Yishai. Κι αποφασίσαμε να της δώσουμε το όνομα Ruth. Εικοσι οκτώ χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 2006, μια Παρασκευή πρωί, μετά την επιστροφή μου από ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Αγγλία, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον Menachem Lior, έναν άγνωστό μου έως τότε άντρα. Ο Menachem μου είπε ότι ζούσε ανέκαθεν στο Będzin και με ρώτησε αν πατέρας μου ήταν ο Yaacov Laskier. Όταν του απάντησα καταφατικά, συγκινήθηκε και μου αποκάλυψε ότι λίγο καιρό πριν είχε βρεθεί στο Będzin το ημερολόγιο ενός κοριτσιού, γραμμένο στη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, το οποίο είχε παραμείνει κρυμμένο για 62 χρόνια. Ήταν το ημερολόγιο της Rutka Laskier. Εκείνο το πρωινό, άρχισα να μαθαίνω ποια ήταν η αδερφή μου η Rutka - ένα πολύ ταλαντούχο και όμορφο κορίτσι, που, αν και ήξερε πολύ καλά ότι δε θα επιβίωνε, ήθελε να αφήσει πίσω της ένα ντοκουμέντο εκείνων των ημερών-, ακολουθώντας τα ίχνη της ζωής της και κατανοώντας τον θάνατό της. Ποια ήταν όμως η τύχη του ημερολογίου της έως την ανακάλυψή του, το 2006; Κατάφερα να το μάθω μετά από πολλές έρευνες και ενδιαφέρουσες συναντήσεις ανά τον κόσμο κατά τη διάρκεια της περασμένηςχρονιάς - μερικές εκ των οποίων άκρως παραπλανητικές-, μεταξύ άλλων με τη Stanisława Sapińska, μια ογδονταδυάχρονη μη Εβραία Πολωνέζα από το Będzin, η οποία έκρυψε το ημερολόγιο, για να το αποκαλύψει δεκαετίες αργότερα· με τη Linka Gold, συμμαθήτρια της Rutka, που πλέον ζει στο Λονδίνο· με τον Adam Szydłowski, δημοσιογράφο από το Będzin, που ερευνά τη ζωή των Εβραίων στο Będzin πριν από τον πόλεμο· και με επιζώντες από το Będzin, που πλέον ζουν στο Ισραήλ και οι οποίοι γνώριζαν τη Rutka kαι την οιkογένεια Laskier.

25 Ιανουαρίου 1943

Τίποτα. Ως συνήθως. Κάθε μέρα τα ίδια, μόνο που η μαμά νευριάζει όλο και πιο συχνά και μου βάζει τις φωνές εξαιτίας του Heniuś. Ο διαβολάκος αυτός είναι ένα παιδί ταυτόχρονα αξιαγάπητο και ανυπόφορο. Δεν μπορείς να πεις τίποτα μπροστά του, γιατί τα λέει όλα στους μεγάλους. Δεν έχω τίποτα να διαβάσω. Με τον Mietek όλα πάνε καλά κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Χθες επισκέφτηκα τον Lolek. Το βράδυ πέρασε η Micka να με δει. Βγήκαμε να πιούμε κάτι. Μου αρέσει η Micka, σχεδόν την αγαπάω. Τα πράγματα με τον Mietek μπλέχτηκαν πάλι. Νομίζει ότι τον κατασκοπεύουν. Αύριο θα του μιλήσω γι' αυτό το θέμα. Παραλίγο να το ξεχάσω: σήμερα είδα τη Lusia, ζωντανή.

Μοιάζει ν' αδιαφορεί για όλα. Αύριο θα πρέπει επίσης να ξεκαθαρίσω τα πράγματα με τον Janek. Θα του πω πως αν θέλει να 'ναι φίλος μου, θα πρέπει να 'ναι συνεπής στα ραντεβού του, αλλιώς έχε γεια! Φυσικά, δε θα χρησιμοποιήσω αυτά ακριβώς τα λόγια. Δεκάρα δε δίνω γι' αυτόν. Αλλά είμαι περίεργη να δω το ύφος του όταν θα του μιλήσω. Τώρα πάω για ύπνο.

Πρωί Τρίτης 26 Ιανουαρίου 1943

Η Micka ξανάρθε και μου 'φερε ένα σωρό νέα. Κάποιος της είπε ότι έκοψα τα μαλλιά μου για να αρέσω στον Janek, ότι φόρεσα μεταξωτές κάλτσες για χάρη του Janek, κι άλλα τέτοια. Όλα αυτά είναι ψέματα. Λες και με νοιάζει εμένα ο Janek. Αν συναντήσω την Tusia στον δρόμο, θα τη ρωτήσω με ποιο δικαίωμα διαδίδει τέτοια κουτσομπολιά, και θα της θυμίσω ένα περιστατικό που συνέβη τη νύχτα 2 προς 3 Ιανουαρίου. Θέλω έτσι να της βουλώσω το στόμα. Να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Θα περάσω απ' τον φωτογράφο σήμερα. Θα βγάλω μια φωτογραφία των 5 μάρκων, βερεσέ βέβαια.

27 Ιανουαρίου 1943

Σήμερα νιώθω περίεργα. Σαν να μ' έχει κυριέψει χαρά, να με πλημμυρίζει ένα είδος ευτυχίας που δεν μπορώ να εξηγήσω. Σαν να έχω βουτήξει σε όλη την ευτυχία του κόσμου, να μπορώ να διανύσω όλες τις αχανείς αποστάσεις και, πάνω απ' όλα, να μη νιώθω καμιά νοσταλγία για την πατρίδα. 'Aλλες πάλι μέρες, με κυριεύει η λαχτάρα για κάτι όμορφο, υπέροχο και μακρινό. Θαρρώ ότι θα αισθανόμουν ανακούφιση αν είχα την ευκαιρία να μείνω σ' ένα όμορφο μέρος, ατενίζοντας το υπέροχο τοπίο. Όποτε βρίσκομαι στην όχθη ενός ποταμού κοιτάζοντας τα ορμητικά νερά ενός καταρράκτη, νιώθω κάτι μέσα μου να υψώνεται και να παρασύρεται μακριά...

Έβγαλα κιόλας τη φωτογραφία. Αναρωτιέμαι ανβγήκε καλή. Αν και στις φωτογραφίες δε βγαίνω συνήθως καλή, στην πραγματικότητα είμαι πολύ όμορφη. Επί τη ευκαιρία, να σας δώσω μια λεπτομερή περιγραφή της εμφάνισής μου. Λοιπόν, είμαι ψηλή, αδύνατη, με αρκετά ωραία πόδια, πολύ λεπτή μέση, μακριά χέρια με άσχημα ή, για την ακρίβεια, απεριποίητα νύχια. Έχω μεγάλα μαύρα μάτια, πυκνά καστανόχρωμα φρύδια και μακριές βλεφαρίδες, πολύ μακριές μάλιστα. Μαύρα μαλλιά, κοντοκομμένα και χτενισμένα προς τα πίσω, μικρή αλλά πλακουτσωτή μύτη, καλοσχηματισμένα χείλια, κάτασπρα δόντια - να το πορτρέτο μου, λοιπόν. Θα 'θελα ν' αφήσω να ξεχυθεί στο χαρτί όλη η ταραχή που νιώθω μέσα μου, αλλά μου είναι εντελώς αδύνατο. Και τώρα θα περιγράψω την πνευματική μου κατάσταση. Λένε ότι είμαι έξυπνη, καλλιεργημένη - παρόλο που ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερα μελετηρή, με άλλα λόγια, δεν έκανα το καλύτερο δυνατό. Έχω όμως και την τρέλα μου. Μερικές φορές, με πιάνει τέτοια κατάθλιψη, που ανοίγω το στόμα μου μόνο για να πληγώσω κάποιον. Μου αρέσει πάρα πολύ να κεντρίζω τους ανθρώπους, αλλά το κάνω με μέτρο, γιατί, όπως λένε, οι πληγές του σώματος κλείνουν, τα ψυχικά όμως τραύματα εξακολουθούν να αιμορραγούν. Άλλες πάλι μέρες, όπως σήμερα για παράδειγμα, ξεχειλίζω από χαρά και μπορώ να γελάω όλη μέρα. Άλλωστε, είμαι μάλλον εκκεντρική, γιατί μου αρέσει να λέω στους άλλους κατάμουτρα τη γνώμη μου γι' αυτούς, πράγμα που δεν ενδείκνυται να γίνεται δημοσίως. Επίσης, μου αρέσει μερικές φορές να ντύνομαι έξαλλα. Μια φορά, μάλιστα, βγήκα έξω φορώντας παντελόνι. Βασικά, δεκάρα δε δίνω. Είμαι αυτή που είμαι και τίποτα δε θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό. Τα λέμε αργότερα, ημεpολόγιό μου."