Ο κλέφτης: Επτά αφηγήματα

-10%

Λιανική τιμή: €15,72

Τιμή Bestseller: €14,15

Συγγραφέας: Heym Georg

Εκδότης: Νεφέλη

Κατηγορία: Ξένοι Συγγραφείς

ISBN: 9789602119396

Ημερομηνία έκδοσης: 29/12/2009

Αγορά

29/12

Περιγραφή

Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Γερμανικής Λογοτεχνίας ΕΚΕΜΕΛ 2010

Ο Γερμανός ποιητής, πεζογράφος και δραματουργός Γκέοργκ Χάυμ (1887-1912) ολοκλήρωσε τη συλλογή "Ο κλέφτης" το 1911, μόλις έναν χρόνο πριν από τον πρώιμο θάνατό του από πνιγμό

στα παγωμένα νερά του ποταμού Χάφελ τον Ιανουάριο του 1912. Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσει άλλος ένας χρόνος προτού ο εκδοτικός οίκος Ernst Rowohlt τολμήσει να εκδώσει το βιβλίο το 1913, εκτιμώντας αρχικά ότι τα επτά αφηγήματα, που στρέφονται γύρω από κοινωνικές εξεγέρσεις, μολυσματικές νόσους, κατάκοιτους, μανιακούς δολοφόνους και νεκρούς, μάλλον θα απωθούσαν το αναγνωστικό κοινό. Απαντώντας στις επιφυλάξεις του εκδότη, ο Χάυμ επεσήμανε ότι όσο είχε επιλέξει ο ίδιος τα θέματά του, άλλο τόσο τον είχαν επιλέξει και εκείνα.

Η αμφίδρομη αυτή σχέση που συνδέει τον Χάυμ και το λογοτεχνικό του υλικό αντικατοπτρίζεται στην ωμή απεικόνιση της άθλιας καθημερινότητας των μεγαλουπόλεων, την οποία ο ίδιος είχε βιώσει από πρώτο χέρι στο Βερολίνο των αρχών του 20ού αιώνα. Οι συμβολικές και λυρικές προεκτάσεις του έργου του, γεννημένες από τη συνείδηση της ασχήμιας των πραγμάτων, η αδιαμφισβήτητη επίδραση του Νίτσε, του Μπωντλαίρ και του Ρεμπώ, η απεικόνιση τοπίων και χαρακτήρων που απηχούν άμεσα τις φωτοσκιάσεις των μαέστρων της φρίκης Φρανθίσκο δε Γκόγια και Γκυστάβ Ντορέ, αλλά και τη νοσηρή πολυχρωμία του Βίνσεντ βαν Γκογκ και του Έντβαρντ Μουνκ, συνθέτουν ορισμένα από τα στοιχεία τα οποία δικαιολογημένα κατατάσσουν τα αφηγήματα του παρόντος τόμου ανάμεσα στα σημαντικότερα πεζογραφικά δείγματα του πρώιμου γερμανικού εξπρεσιονισμού.

Σελ. 166

Κριτικές:

"... Ο θάνατος στα δύο πρώτα αφηγήματα αποτελεί ένα λογοτεχνικό αντιφέγγισμα του αποσαρθρωμένου αστικού τοπίου και των συνθηκών εξαθλίωσης του ανθρώπινου στοιχείου. Αντίθετα, στα τρία επόμενα, ο θάνατος ταυτίζεται με την έλλειψη ανθρώπινης επικοινωνίας και τη φύση του ατελέσφορου έρωτα. Οι μοιραίες γυναικείες μορφές -χαρακτηριστικές φιγούρες των συμβολιστών ποιητών- λάμπουν διά της απουσίας τους, καθώς ο αναγνώστης παρακολουθεί τον οδυρμό των συναισθηματικά απόκληρων και ψυχοσωματικά ασθενών. Το ονειροπόλημά τους, όμοιο με εκείνο των φρενοβλαβών, τους οδηγεί σε έναν μακάβριο εφιάλτη έκστασης και οδύνης.

Στον «Κλέφτη», το τελευταίο αφήγημα που ονοματοθετεί την παρούσα συλλογή, ο συγγραφέας αντιπαραβάλλει τη θρησκεία και τη Τέχνη σαν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες διεξόδους φυγής, μέσα από τις οποίες ο άνθρωπος αποπειράται διαχρονικά να αποφορτίσει τις μεταφυσικές του αγωνίες και να προσεγγίσει το απροσδιόριστο.

Ο Χάιμ εμπνέεται από ένα πραγματικό συμβάν, την κλοπή της Μόνα Λίζα από το Μουσείο του Λούβρου στις 22/8/1911, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο περιώνυμος πίνακας βρέθηκε τον Δεκέμβριο του 1913, έναν χρόνο δηλαδή μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου. .." Γιάννης Στάμος, "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 607, 11.6.2010

"«Από τους ηλίθιους προτιμώ τους τρελούς· στους οποίους, αλίμονο, ανήκω και εγώ! Χωρίς αμφιβολία». Το μότο του Μποντλέρ που επιλέγει ο ποιητής για το ομώνυμο αφήγημα της συλλογής του δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ο Μποντλέρ είναι για τους εξπρεσιονιστές ένα μεγάλο πρότυπο· η λατρεία του κακού και η αισθητικοποίηση του θανάτου είναι και γι΄ αυτούς βασικό ζητούμενο. Η φιγούρα του τρελού διατρέχει τα κείμενα στοιχειώνοντας τον κόσμο τους. Ο τρελός είναι εδώ ένα είδος μοντέρνου προφήτη, φρικιαστικός στην ωμότητά του και μαζί αθώος σαν παιδί. Η τρέλα ως κατάσταση του νου και του σώματος, απότοκη της μοντέρνας συνθήκης, αποτελεί για τον Χάιμ τη νέα «αλήθεια» που οδηγεί στη λύτρωση, στην αποκάλυψη μιας άλλης δυνατότητας και εν τέλει σ΄ έναν εξυψωτικό θάνατο.

Στο αφήγημά του «Ο μανιακός» παρακολουθούμε την πορεία επιστροφής ενός βίαιου, αλλόκοτου σαλού στην παλιά του ζωή. Ο πρωταγωνιστής τού Χάιμ μοιάζει να είναι η λογοτεχνική ενσάρκωση του «Γκόλεμ», μια σκοτεινή, ογκώδης φιγούρα που ξετρυπώνει από τα χαρτονένια σκηνικά του γερμανικού εξπρεσιονιστικού κινηματογράφου, έτοιμη να στραγγαλίσει οτιδήποτε σταθεί εμπόδιο στον δρόμο της. Η κατάληξή του δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τον θάνατο, που επέρχεται στο τέλος με τρόπο ιερά διονυσιακό. «Και καθώς το αίμα τιναζόταν από την πληγή, του φάνηκε σαν να βούλιαζε στον βυθό, ολοένα και πιο βαθιά, ανάλαφρος σαν πούπουλο». Αυτό που έχει να προσφέρει ο θάνατος στους νέους εξπρεσιονιστές από αισθητική άποψη είναι ένα είδος ανακούφισης, σε άμεση αντιδιαστολή προς την αόριστη, μονότονη, ασαφή ζωή της μεγαλούπολης" Χρήστος Αστερίου, "Τα Νέα"/ "Βιβλιοδρόμιο", 27.2.2010