Η γυναίκα του φάρου

-10%

Λιανική τιμή: €14,99

Τιμή Bestseller: €13,49

Συγγραφέας: Τραυλού Πασχαλία

Εκδότης: Ψυχογιός

Κατηγορία: Έλληνες Συγγραφείς

ISBN: 9789604537594

Ημερομηνία έκδοσης: 24/09/2010

Αγορά

24/09

Περιγραφή

Μόνο ο Άρης Μαυροειδής μπόρεσε να καταλάβει ποια ήταν πραγματικά η γυναίκα του φάρου... Εκείνος αναγνώρισε στο πρόσωπο της άλαλης Αυγής το πρόσωπο της σκιάς που είχε στοιχειώσει το νου του. Και μόνο εκείνος έμαθε ότι το κορίτσι που απαρνήθηκε τη γλώσσα των ανθρώπων, προτιμώντας να αφουγκράζεται τη γλώσσα των πουλιών, ήταν το ίδιο κορίτσι που τριγυρνούσε στο Μοναστήρι της Παναγίας της Φολεγάνδρου το 1978 και στο φάρο της Ασπρόπουντας το 1715, περιμένοντας αιώνες την αγάπη να επιστρέψει... Από το μυστικό μιας φωτογραφίας στο μυστικό ενός κελαριού κι έπειτα στο μυστήριο της Χρυσοσπηλιάς, από το παρόν στο παρελθόν και από την προδοσία στην προσμονή, η γυναίκα του φάρου ψάχνει μια απάντηση στο ερώτημα της μετά θάνατον ζωής μέσα από ιστορίες στις οποίες εναλλάσσονται οι εποχές, όχι όμως και οι πρωταγωνιστές, που παραμένουν ίδιοι, παραβιάζοντας τα σύνορα του χρόνου στο όνομα της αγάπης...

Σελ. 528

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Πασχαλία Τραυλού γεννήθηκε το 1970 στην Τρίπολη Αρκαδίας. Μέχρι τα 18 της έζησε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Το 1988 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου σπούδασε Ελληνική Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή. Τότε έκανε και τις πρώτες συγγραφικές της απόπειρες με μικρά διηγήματα που εκδόθηκαν σε τοπική εφημερίδα της Βέροιας. Ασχολείται με τη μουσική και τη ζωγραφική και ταξιδεύει συχνά.

"Aπό τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μια ιδιαίτερα στενή σχέση με το γραπτό λόγο. Αυτή η ανάγκη ήταν η αιτία που με οδήγησε και στη Φιλοσοφική Σχολή όπου πίστευα ότι θα έπαιρνα αρκετά εφόδια για να εισχωρήσω στον κόσμο της δημιουργικής γραφής. Κι έμαθα πράγματι αρκετά στη θεωρία. Η πράξη όμως απέχει παρασάγγες. Όσο γράφω και όσο διαβάζω, τόσο νιώθω ότι βρίσκομαι ακόμη στην… προϊστορία της δικής μου έκφρασης. Νιώθω τυχερή που μου δόθηκε η ευκαιρία σχετικά νωρίς να αρχίσω τις ζυμώσεις της γραφής μου. Κάθε βιβλίο προσπαθώ να είναι ένα βήμα ακόμη προσωπικής εξέλιξης. Ξέρω ότι έχω πολύ δρόμο να διανύσω ώσπου να φτάσω εκεί που ονειρεύομαι. Αλλά χαίρομαι που έχω μπροστά μου χρόνο, καλώς εχόντων των πραγμάτων. Γι' αυτό διαβάζω, ζωγραφίζω, ταξιδεύω και παρατηρώ πολύ. Ακούω ιστορίες φίλων, παρακολουθώ την επικαιρότητα, κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια προσπαθώντας να μαντέψω τα συναισθήματα που μου προκαλεί το βλέμμα τους. Και όσο περνάει ο χρόνος νιώθω ότι αυτό που πράγματι μου χαρίζει ένα αίσθημα πληρότητας, είναι όταν μετά την έκδοση κάθε βιβλίου μου, κερδίζω την ανάμνηση από την πολύτιμη περιπέτεια της γραφής."

Πασχαλία Τραυλού

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Δεν ξέρω πώς να σ' το πω… Προσπάθησε να το πάρεις ψύχραιμα. Τόσα χρόνια σε γνωρίζω, και ξέρω ότι η δουλειά σουείναι για σένα κάτι πολύ σημαντικό. Αλλά…≫ Σταμάτησε για να βήξει τάχα, σαν να είχαν σκαλώσει λέξεις στο λαιμό του ή σαννα ντρέπονταν να ξεμυτίσουν. ≪Εξάλλου το επάγγελμά σου ήξερες εξαρχής ότι έχει ημερομηνία λήξης≫, ξεστόμισε τη φράση μεδυσκολία, δένοντας τα χέρια πίσω απ' τη ράχη του και αποφεύγοντας το εναγώνιο βλέμμα του συνομιλητή του.

≪Μίλα ξεκάθαρα!≫ τον πρόσταξε εκείνος.

≪Δε θα ξαναπετάξεις…≫

Αντίλαλο έκανε η φράση του γιατρού μες στα μηνίγγια του ΆρηΜαυροειδή, επισμηναγού της πολεμικής αεροπορίας, εκείνο το βροχερό πρωινό της παραμονής τωνΘεοφανίων του 1978. Νεκρώθηκε το σύμπαν γύρω του, και η ιατρική απαγόρευση έπεσε πάνω στην καρδιά του σαν τσεκουριά.

Πώς ξεχειλώνει από τη θλίψη ο χρόνος και πώς συρρικνώνεται σαν κόκκος σκόνης στη χαρά… H ανακοίνωση μετέτρεψε σε αιώνα τα πρώτα δευτερόλεπτα έπειτα απ' τη σκληρή ιατρική απαγόρευση, και η ψυχή του αξιωματικού μπόρεσε αιφνίδια να χωρέσει κάθε λογής ανάμνηση και κάθε σκοτεινό συναίσθημα.

Η φωνή του στρατιωτικού γιατρού είχε εκείνη την απόλυτη επιστημονική απόχρωση που δε σήκωνε αντιρρήσεις και αμφισβήτηση. Σήμανε αποφασιστικά όχι τη λήξη μιας πετυχημένης επαγγελματικής σταδιοδρομίας, αλλά το τέλος ενός ονείρου που ο Μαυροειδής το έχτιζε με αγωνία και κόπο από παιδί. O γιατρός, λοιπόν, ήταν ο αγγελιαφόρος αυτού του αμείλικτου μαντάτου. Χάρτης το πρόσωπο του επισμηναγού, και πάνω του σχηματίστηκε κάθε σημάδι οδύνης.

Κάρφωσε αμήχανα τα μάτια του στα σύννεφα έξω από το παράθυρο κι έπειτα άφησε το βλέμμα του να περιπλανηθεί πάνω στη χαρτούρα που αναπαυόταν στο ακατάστατο γραφείο του γιατρού, νιώθοντας τα λόγια του συνομιλητή του να αγγίζουν τις αισθήσεις του σαν γλίτσα.

Ακίνητος σαν άγαλμα, έστρεψε πάλι τη ματιά του έξω από το παράθυρο του Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας, όπου ένα σμήνος σπουργιτιών επιδιδόταν σε αριστοτεχνικούς, εναέριους σχηματισμούς. Καθώς κοιτούσε τα πουλιά, κάτω απ' τα βλέφαρά του ανάδευε η σκιά της ζήλιας.

≪Ήρθε η συντέλεια…≫ μουρμούρισε σμίγοντας τα φρύδια, και η τελευταία λέξη έσβησε μέσα σ' ένα βαθύ αναστεναγμό.

≪Φίλε μου, μην το παίρνεις κατάκαρδα≫, ξέχασε την ιατρική του ιδιότητα ο γιατρός και θυμήθηκε τη φιλία που τον έδενε με τον ασθενή του. ≪Στο κάτω κάτω της γραφής, κάποτε θα συνέβαινε. Τα μάτια σου δεν είναι πια στη φυσική κατάσταση που πρέπει να είναι!≫

Το χτύπημα στην πλάτη του επισμηναγού υπέκρυπτε τον οίκτο που πάντοτε εκείνος σιχαινόταν. Το ένιωσε στην ψυχή του τόσο βαρύ, που τον γονάτισε.

≪Τέλος, δηλαδή; Ως εδώ ήταν;≫ γύρεψε μια παρήγορη κουβέντα, κάτι να κρατηθεί, έναν ήχο ίσως, ένα βλέμμα που θα έδινε έστω και μάταια το φιλί της ζωής στο όνειρό του, μήπως κατάφερνε τη ματαίωση του αδιανόητου… Αλλά όχι. Δε βρήκε ούτε μια λέξη ανάμεσα στα λόγια του γιατρού για να αρπαχτεί και να δραπετεύσει από εκείνη τη στιγμή, τη βαμμένη με τα χρώματα του εφιάλτη. Ό-χι… συλλάβισε. Τι μαγική δύναμη έχουν οι λέξεις… πρόφτασε να παρατηρήσει. Πώς καταφέρνουν από συλλαβές να γίνονται καρφιά, στιλέτα, θηλιές, προδοσίες…≪Όχι;≫ ζητιάνεψε άλλη μια μάταιη διάψευση της αδιάσειστης επιβεβαίωσης.

Κούνησε απλώς το κεφάλι ο γιατρός. Έγινε και η σιωπή τουκαρφί, στιλέτο, θηλιά, προδοσία. Ήταν μια σιωπή από εκείνες των ηθοποιών πάνω στη σκηνή, που δίνουν χρόνο στην ψυχή του θεατή να καταγράψει την οδύνη του ήρωα.

Σίγουρα όχι, λοιπόν, οριστικό, απόλυτο, αμετάκλητο, έτσι όπως ο γιατρός κούνησε το κεφάλι.Ένα όχι-λαιμητόμος, που καρατόμησε κάθε ελπίδα του αξιωματικού.

Κοίταξε ξανά τον ουρανό. Μια απαγορευμένη, εχθρική ζώνη τώρα πια… Ένας παράδεισος, τον οποίο εκ των πραγμάτων όφειλε να εγκαταλείψει, χωρίς να έχει διαπράξει κανένα αμάρτημα, μόνο και μόνο εξαιτίας της πλεκτάνης που του έστησαν τα ίδια του τα μάτια. Πού είναι οΘεός σου, μάνα; Γιατί με άφησε να βουλιάξω σ' αυτή την αλήθεια; Γιατί θέλησε να τη ζήσω αυτή τη στιγμή; Τι έπρεπε να μάθω; Τι έκανα για να τιμωρηθώ μ' αυτό τον τρόπο;

Μπρος στο παράθυρο η καρδιά του αγανακτούσε κι έκλαιγε βουβά, ενώ ο νους του βυθιζόταν σε μάταια ερωτήματα, αν και γνώριζε ότι δεν είχε πια καμιά αξία η απάντησή τους. Ποτέ δε θα μπορούσε να κάνει ανακωχή με τον Θεό ύστερα απ' αυτό το χτύπημα. Ποτέ! Γιατί; Αν υπάρχεις, Θεέ, γιατί; Τίποτε δε θα είναι ίδιο τώρα… Τίποτε δε θα είναι ίδιο από αύριο. Από αύριο θα είμαι ένας άλλος. Ένας μεταλλαγμένος εαυτός… σκεφτόταν, νιώθοντας την ύπουλη μυωπία του να έχει επιβάλει δικτατορία στη ζωή του, ενώ οι τρεις λέξεις του γιατρού δεν ήταν πια απλοί ήχοι, αλλά ξόρκια πανίσχυρα που τον καθήλωσαν στα μουντά πλακάκια του νοσοκομείου.

Η ανία και η μοναξιά έτρεχαν ήδη καταπάνω του σαν πεινασμένοι λύκοι. Αισθάνθηκε σαν θήραμα στο στόχαστρο μιας αμείλικτης μοίρας. Η γη υποχώρησε κάτω απ' τα πόδια του, και το αίσθημα της απόλυτης ερήμωσης τύλιξε κάθε κύτταρό του.Ακόμη κι όταν βρισκόταν ολομόναχος ανάμεσα στα σύννεφα, ποτέ δεν ένιωθε αυτή την εκδοχή μοναξιάς. Κάπως έτσι φανταζόταν το θάνατο. Τώρα το όνειρο που μέστωνε στην ψυχή του απ' όταν ήταν παιδί, έγινε εφιάλτης. Πενθούσε για τη χαμένη ελευθερία του. Αν ήταν στο σπίτι, θα βούλιαζε στον καναπέ και θα έπινε ασταμάτητα όσο αλκοόλ υπήρχε στα ντουλάπια.

Σφάλισε τα μάτια του από πόνο, και πίσω από τα βλέφαρα ξεπρόβαλε η σκιά μιας γυναίκας.Άπλωσε το χέρι της και του χάιδεψε παρήγορα το πρόσωπο, άνοιξε την αγκαλιά της και τον άφησε να κλάψει μέσα της. Σαν να μύρισε το άρωμά της του φάνηκε, και άπλωσε ασυναίσθητα τα χέρια του γύρω από τη μέση της σκιώδους φιγούρας για να μην του φύγει. Αλλά οι σκιές είναι αέρας. Η αγκαλιά του παρέμεινε άδεια^ κι όταν ο βήχας του γιατρού τον επανέφερε στην πραγματικότητα, τίποτε δεν απέμεινε από τη φαντασίωσή του πέρα απ' τη μνήμη του χαδιού και το άγγιγμα των μακριών μαύρων μαλλιών της γυναίκας πάνω στο λυπημένο του πρόσωπο.

Αλλόκοτες σκέψεις, μα την αλήθεια.Μυστικές. Αστείες. Ερεβώδεις… Σκέψεις-φαντάσματα, μνήμες-στοιχειά ή οράματα με καλλιτεχνικές γαρνιτούρες, όπως θα έβγαιναν απ' τη φαντασία ενός πολυσχιδούς καλλιτεχνικού νου. Φαντασιώσεις με μια πάχνη παράνοιας. Σκέψεις σκεπασμένες από το βέλο της λογικής… Περασμένες ωστόσο απ' το κόσκινο της σιωπής –εκείνης της σιωπής που σώζει πάντα τους διαφορετικούς απ' τη ρετσινιά του ≪λοξού≫ και του ≪αλλοπαρμένου≫– κι εκείνης της πανούργας λογικής που σε βάζει αντίκρυ στον εαυτό σου και σε φωνάζει τρελό, υποχρεώνοντάς σε να μην έχεις εμπιστοσύνη ούτε στα μάτια σου.