Απέναντι στο πεπρωμένο

-10%

Λιανική τιμή: €16,50

Τιμή Bestseller: €14,85

Συγγραφέας: Κωνσταντάτος Γιάννης

Εκδότης: Ιβίσκος

Κατηγορία: Έλληνες Συγγραφείς

ISBN: 9789609854740

Ημερομηνία έκδοσης: 01/05/2010

Αγορά

01/05

Περιγραφή

Η Κάκια Φιοραβάντε, μια ανυπόταχτη και μαχητική γυναίκα, σε όλη τη διάρκεια της πολυτάραχης ζωής της έχει την αίσθηση ότι μία αόρατη δύναμη τη φέρνει αντιμέτωπη με ένα σκληρό πεπρωμένο. Ένας πατέρας που δεν τον γνώρισε ποτέ και μια μητέρα που χάθηκε πρόωρα στη δίνη του πολέμου αποτέλεσαν την αρχή της τραγικής της πορείας, που ξεκινά από τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο, περνάει από τη δικτατορία και τα κολαστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, για να βρει τελικά την αληθινή της ταυτότητα, συναντώντας τον άνθρωπο που σημάδεψε την ύπαρξή της. Η αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που αντιμετώπισε αλύγιστη τη στέρηση και τον πόνο, ανοίγοντας τον δικό της δρόμο προς την κοινωνική καταξίωση, τον αληθινό έρωτα και την ανιδιοτελή προσφορά.

Μια ανώνυμη αλλά αυθεντική γυναίκα απ' αυτές που κρατάνε σιωπηλά τον κόσμο μας όρθιο.

Σελ. 312

Απόσπασμα βιβλίου:

Σε αυτό τον κήπο μεγάλωσε η Κάκια. Ήταν ένας κήπος μικρός, τίποτα το ιδιαίτερο, με μια συκιά και λίγες τριανταφυλλιές. Για τη μικρή Κάκια όμως ήταν ένας ολόκληρος κόσμος, μαγικός, όπου η συκιά ήταν ο πρίγκιπας και οι τριανταφυλλιές οι κυρίες της αυλής. Εκεί έπαιζε με τις ώρες και φανταζόταν ότι ήταν η πριγκίπισσα, που διάβαζε στα παραμύθια, με τους ιππότες και τους αυλικούς γύρω της. Έπαιζε μόνη και πάντα σιωπηλή και περίμενε με τις ώρες τη θεία να τελειώσει τη δουλειά της και να έρθει να τη βρει. Στον ίδιο κήπο την έπλενε η θεία της αφού μέσα στο δωματιάκι δεν υπήρχε μπάνιο. Το καλοκαίρι γέμιζε έναν κουβά με νερό που έπαιρναν από τις εξωτερικές βρύσες. Ήταν παγωμένο αλλά το καλοκαίρι μπορούσε να το αντέξει το παιδικό της κορμάκι. Τον χειμώνα όμως τα πράγματα ήταν δύσκολα. Για μπάνιο έξω στον κήπο δεν γινόταν συζήτηση, οπότε είχαν βάλει ένα μεγάλο καζάνι στην αποθήκη όπου την έπλενε η θεία αφού πρώτα ζέσταινε νερό στο γκαζάκι της. Αργότερα, και αφού η Κάκια μεγάλωσε, πλενόντουσαν στα δωμάτια του νοσοκομείου που διέθεταν μπάνιο και προοριζόντουσαν συνήθως για επώνυμους ασθενείς. Τις τρύπωναν κρυφά οι νοσοκόμες που είχαν βάρδια και η Κάκια νόμιζε ότι θα σπάσει η καρδιά της από την αγωνία μέχρι να προλάβει να κάνει το μπάνιο της. Πολλές φορές πλενόταν τόσο γρήγορα που δεν έβγαζε τη σαπουνάδα από πάνω της και αναγκαζόταν να ξεπλυθεί στο υπόγειο.

*

Ως πρόεδρος του νοσοκομείου ήταν από τους καλύτερους που είχαν περάσει. Οι συνάδελφοί του γιατροί του αναγνώριζαν το πάθος για τη δουλειά και την επιστήμη του. Σχεδόν όλοι από το προσωπικό τον σέβονταν γιατί ήταν «καλό αφεντικό» και δεν τους ενοχλούσε στην εργασία τους. Οι ασθενείς, τέλος, είχαν να το λένε για τον ευγενικό Πρόεδρο που καθημερινά πέρναγε από όλες τις πτέρυγες να πει μια καλημέρα και να μάθει για την πρόοδο της υγείας τους. Ως άνθρωπος όμως ήταν λιγομίλητος. Του άρεσε να ακούει μουσική με προτίμηση στους Βάγκνερ και Μότσαρτ και στο γραφείο του πάντα έπαιζε σε χαμηλή ένταση ένα μικρό γραμμόφωνο που το είχε φέρει από το εξωτερικό. Στο ντύσιμό του ήταν πολύ κομψός και ανέδιδε μια μοναδική αύρα με τον αέρα ενός ανθρώπου που ήξερε τι ζητάει στη ζωή. Η Κάκια τον θυμόταν από μικρή να την παίζει στα πόδια του και τη θεία της να της λέει: «Αφού δεν έχει δικά του παιδιά σε βλέπει σαν παιδί του». Όσο μεγάλωνε, όμως, τόσο λιγότερο την έπαιζε και της μιλούσε πάντα τυπικά. Τα τελευταία δύο χρόνια, που μπήκε στην εφηβεία, είχε περιορισμένη επικοινωνία μαζί της. «Κάκια, μίλησα στη θεία σου και της πρότεινα το καλοκαίρι που θα κλείσουν τα σχολεία να δουλέψεις στο νοσοκομείο κοντά μας. Ξέρω πως δεν θα φύγεις για διακοπές και θα είσαι έτσι κι αλλιώς εδώ. Πώς σου φαίνεται η ιδέα;» Η Κάκια τον κοίταξε με έκπληξη. «Τι να σας πω, κύριε Ανδρέα; Φυσικά θα μείνω εδώ και είχα σκοπό έτσι και αλλιώς να βοηθήσω τη θεία που δεν είναι και πολύ καλά. Ναι, θα καθαρίζω κι εγώ ευχαρίστως και έτσι θα την αλαφρώσω κάπως». Ο Καλλιγάς σηκώθηκε όρθιος και ήρθε και κάθισε πάλι δίπλα της. «Κάκια μου, δεν κατάλαβες καλά. Δεν θα επέτρεπα ποτέ, σε μια κοπέλα όπως εσύ, που αριστεύει στο σχολείο να καθαρίζει σκάλες. Όχι ότι είναι ντροπή, προς θεού. Κάθε δουλειά τίμια είναι αξιοπρεπής. Απλά εσένα σ' έχω για μεγάλα πράγματα και όχι για τις σκάλες του νοσοκομείου. Δεν θα σου πω τώρα όμως λεπτομέρειες αλλά το Σάββατο, το βράδυ». «Το Σάββατο, το βράδυ;» ρώτησε μ' απορία η Κάκια.

*

«Είχαμε πάει με τη Μαρία στο Πολυτεχνείο, να δούμε μερικούς συμφοιτητές μας που ήταν κλεισμένοι μέσα. Εκεί, και πριν προλάβουμε να μπούμε μέσα, μας ζήτησαν Ασφαλίτες τα χαρτιά μας. Εγώ τα είχα, η Μαρία όχι. Την τράβηξαν με βία προς το περιπολικό και εκείνη αντιστάθηκε, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να τη χτυπούν με γροθιές και κλοτσιές τουλάχιστον πέντε άντρες. Οι φοιτητές, που είδαν το περιστατικό, αντέδρασαν και έπεσαν σαν σμήνος από μέλισσες πάνω τους για να την υπερασπιστούν. Στη συμπλοκή έτρεξαν και άλλοι αστυνομικοί και το κακό γενικεύτηκε. Η Μαρία ήταν αιμόφυρτη κάτω και γύρω της γινόταν μάχη κανονική για το ποιος θα την αρπάξει», είπε λαχανιάζοντας η Άννα. «Λοιπόν και τι έγινε;» τη ρωτούσε με αγωνία η Κάκια, ενώ της σκούπιζε το ιδρωμένο μέτωπο. «Οι φοιτητές τελικά κατάφεραν να απωθήσουν τους αστυνομικούς με πέτρες και να την τραβήξουν προς το μέρος τους. Τελικά την πήραν μέσα στο Πολυτεχνείο, αλλά είχε πάθει διάσειση και ήταν πολύ χτυπημένη σ' όλο της το σώμα. Τη φυγαδεύσαμε κρυφά με ένα αυτοκίνητο και…» είπε διστακτικά. «Και τι;» ρώτησε η Κάκια. «Την έχουμε λίγα στενά πιο κάτω από το νοσοκομείο, επί της Μιχαλακοπούλου». «Γιατί, παιδί μου, δεν τη φέρνετε εδώ να την κοιτάξουμε αμέσως;» «Κυρία Κάκια, θα αστειεύεστε. Αν τη φέρουμε εδώ, θα την πιάσουν οι Εσατζήδες και μετά κλάψτε το Μαράκι. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, αλλά μόνο εσάς σκέφτηκα ότι μπορείτε να μας βοηθήσετε. Κάντε κάτι, σας ικετεύω, αλλά –προς θεού– όχι επίσημη εισαγωγή γιατί την πατήσαμε», της είπε κλαίγοντας η Άννα.

*

«Σου αρέσει;» τη ρώτησε φιλικά. «Δεν θα γίνεις ποτέ η μαμά μου», της απάντησε κεραυνοβολώντας την. Η Κάκια, αν και τα έχασε, προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία της: «Όχι, γλυκιά μου, δεν θα γίνω η μαμά σου. Η μαμά σου είναι μια και μοναδική και θα την αγαπάς μέχρι να γεράσεις. Μπορώ όμως να γίνω φίλη σου. Θα το ήθελες;» τη ρώτησε με πολλή ευγένεια. «Δεν είσαι κάπως μεγάλη για φίλη μου;» τη ρώτησε προκλητικά η Χρυσούλα, συνεχίζοντας να τρώει το παγωτό που της είχαν σερβίρει μέσα σ' ένα μεγάλο ποτήρι. «Δεν νομίζω ότι παίζει σημασία η ηλικία μας, αλλά η διάθεσή μας. Εγώ έχω τη διάθεση, αν το θέλεις, και αν το προσπαθήσεις ίσως ανακαλύψεις ότι μπορείς να γίνεις μια πολύ καλή μου φίλη. Θα μπορούμε τότε να πηγαίνουμε μαζί στα μαγαζιά και να κάνουμε ψώνια, αλλά να έχουμε και τα μικρά μας μυστικά από τον μπαμπά σου. Λοιπόν τι λες;» «Εντάξει, αλλά μαμά μου δεν θα γίνεις», της απάντησε ορθά κοφτά η μικρή, γεγονός που ενόχλησε κάπως την Κάκια. Δεν το έδειξε, όμως, και προτίμησε να της χαμογελάσει, χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά.

*

«Η αλήθεια είναι πως κάποιος δικός μου νοσηλεύεται εδώ, αλλά δεν είναι ακριβώς συγγενής μου», είπε με ένα κόμπιασμα ο Τσιμάρας. Το ύφος όμως της Κάκιας τον παρότρυνε να συνεχίσει.«Έχω έρθει εδώ για έναν χωριανό μας. Λέω “μας” γιατί και εσύ Μαυράτισσα είσαι, κόρη μου. Για την ακρίβεια έχω έρθει για τον γιο ενός συγχωριανού μας, ένα παλικάρι τριάντα ετών που πάσχει από μια σπάνια μορφή καρκίνου», είπε ο Τσιμάρας συγκινημένος.«Λοιπόν, ποιος είναι; Θα μεριμνήσω αμέσως», του είπε η Κάκια.«Είναι ο γιος του Ζαχαρία, κόρη μου, ο Παναγής, ο Χούνος! Μας είπαν ότι μόνο στην Αμερική μπορεί να γίνει καλά, αλλά ο άμοιρος ο Ζαχαρίας δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Του είπαν όμως ότι το νοσοκομείο σας μπορεί, αν το θελήσει, να τον στείλει με δικά του έξοδα στην Αμερική και να σωθεί. Χρειάζεται όμως απόφαση ΔΣ και όπως καταλαβαίνεις αυτό περνάει μόνο από σένα», είπε με τα μάτια κατεβασμένα στο πάτωμα από ντροπή ο Τσιμάρας. «Εμένα ο Ζαχαρίας είναι γείτονας. Μεγάλωσα μαζί του και η κόρη μου αγαπάει τον Παναγή. Βοήθα τον, κόρη μου, σε ικετεύω. Για το παιδί μου σ' το ζητάω», είπε με δάκρυα ο Τσιμάρας.Το πρόσωπο της Κάκιας συννέφιασε. Αυτός που πρόδωσε τη μάνα της, τώρα τη χρειαζόταν για να σώσει το παιδί του. Βρε τι πλάκες που κάνει η ζωή τελικά! Κοίταξε τον Τσιμάρα σκεφτική.«Οδήγησε με σ' αυτόν τον Ζαχαρία. Θέλω να του μιλήσω», είπε με βλέμμα αποφασιστικό.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Γιάννης Κωνσταντάτος είναι επικοινωνιολόγος - δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στην Αργυρούπολη, κατάγεται από την Κεφαλλονιά και είναι παντρεμένος με τη Χρυσούλα Βασιλοπούλου, με την οποία έχουν έναν γιο δύο ετών. Την περίοδο 2002-2006 διετέλεσε πρόεδρος του «Συλλόγου Κεφαλλονιτών Αργυρούπολης και Νοτίων Προαστίων», ενώ υπήρξε ιδρυτής και εκδότης της εφημερίδας Κεφαλλονίτικη Ώρα.

Το 2006, στην πρώτη του μόλις υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος, οι Αργυρουπολίτες τον τίμησαν με τον σταυρό τους και ήρθε τρίτος στις δημοτικές εκλογές. Έχει διατελέσει Αντιδήμαρχος Παιδείας και Πολιτισμού Αργυρούπολης, καθώς και πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού.

Είναι πτυχιούχος του τμήματος Οικονομικής Επιστήμης του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθηνών (πρώην Α.Σ.Ο.Ε.Ε.), πτυχιούχος του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το University of Durham, της Μ. Βρετανίας.

Το 2008 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γκοβόστη το πρώτο του πολιτικό μυθιστόρημα, «Η Τελευταία Ευκαιρία», το οποίο απέσπασε πολύ θετικές κριτικές από τον κόσμο των γραμμάτων αλλά και από πολλούς πολιτικούς και βρίσκεται στην τρίτη έκδοσή του. Το «Απέναντι στο Πεπρωμένο», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιβίσκος, είναι το δεύτερο βιβλίο του.