Αγαπώ θα πει χάνομαι

-10%

Λιανική τιμή: €17,70

Τιμή Bestseller: €15,93

Συγγραφέας: Ρώσση-Ζαϊρη Ρένα

Εκδότης: Ψυχογιός

Κατηγορία: Έλληνες Συγγραφείς

ISBN: 9789604537839

Ημερομηνία έκδοσης: 10/05/2010

Αγορά

10/05

Περιγραφή

H Αλεξάνδρα, η Μαρίνα και η Ελίνα μεγαλώνουν σε ένα αρχοντικό όπου βασιλεύει η αδιαφορία. Έχουν τα πάντα αλλά τους λείπει το πιο βασικό: η αγάπη. Ακολουθούν το πεπρωμένο τους, ερωτεύονται με πάθος, χωρίζουν. Ταξιδεύουν παρέα με τα περιστέρια της καρδιάς τους στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και στην Καλντέρα της Σαντορίνης, πετούν πάνω από τις πλατείες της Φλωρεντίας, χορεύουν με τον ήλιο της ερήμου στη χλιδή των Αραβικών Εμιράτων, προσπαθούν με πείσμα να ανακαλύψουν τι θα πει "σ' αγαπώ". Σε μια παράλληλη διαδρομή, παρών είναι και ο Δημήτρης, που σμίγει μυστικά με αλήθειες τραγικές, μπλεγμένος εν αγνοία του στον ίδιο οικογενειακό ιστό. Τέσσερις ήρωες που ερωτεύονται, πονούν, χαίρονται, συγκρούονται, αναρωτιούνται ως πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος που αγαπάει. Ίσως και μέχρι το φόνο; Είναι ποτέ δυνατόν; Έχει, άραγε, όρια η αγάπη;

Σελ 536

Αγάπης λέξεις…

Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να γράφω…Όμως για να ξεκινήσω το ταξίδι, χρειάζομαι μια πρόταση,μια ιδέα, μια χειρονομία, ένα βλέμμα. Όλοι οι άνθρωποι, όλα τα όντα, έμψυχα ή άψυχα, όλα κρύβουν κάτι, κάτι πολύτιμο μέσα τους, που σπρώχνει τον συγγραφέα, που τον ρίχνει πολλές φορές στα βαθιά νερά, χωρίς ούτε καν να ξέρει να κολυμπάει.Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να γράφω… Χάνομαι στον φανταστικό μου κόσμο, ζω εμπειρίες, βιώνω καταστάσεις, αλλάζω συνέχεια, γίνομαι κομμάτι από τους ήρωές μου, γελάω, χαίρομαι, πονάω μαζί τους, πολλές φορές νιώθω λες και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Και υπάρχουν και κάποιες μαγικές στιγμές, πιστέψτε με, είναι κάτι στιγμές που αποφασισμένη να «σκοτώσω» κάποιον ήρωά μου, να τον εξαφανίσω γρήγορα για να μπορέσω να προχωρήσω στις επόμενες σελίδες του βιβλίου, κάθομαι με αποφασιστικότητα στο κομπιούτερ κι αρχίζω να γράφω λέξεις, προτάσεις, σαν να πυροβολώ.Και τότε…έτσι στα ξαφνικά, χωρίς να το θέλω, χωρίς να το έχω σκεφτεί ή οργανώσει, διαβάζω αυτά που έγραψα και…μένω με το στόμα ανοιχτό.

Γιατί ο ίδιος ο ήρωάς μου με παράκουσε. δεν «σκοτώθηκε», όπως ήθελα, όπως είχα σχεδιάσει εγώ η δημιουργός του, η «δολοφόνος» του, αλλά χώθηκε πιο βαθιά στην υπόθεση και μπέρδεψε κι άλλο το κείμενο, απόκτησε σάρκα και οστά, επαναστάτησε.

Έκανε πραγματικά ό,τι ακριβώς ήθελε εκείνος. Τότε ανατριχιάζω ολόκληρη, τότε μπορώ να πω ότι φοβάμαικαι λίγο, καταλαβαίνω πως το κείμενο δεν είναι πια άψυχο, περιέχει μέσα του χαρακτήρες, ολοζώντανους χαρακτήρες, που με διατάζουν εκείνοι πια, που ακολουθούν το δικό τους πεπρωμένο, ανάλογα με τον χαρακτήρα τους, τα βιώματά τους, τον τρόπο που μεγάλωσαν.Ακολουθώ τους ήρωές μου, γράφω γι' αυτούς, ανάλογα με τον τρόπο που μεγάλωσαν…

Φταίμε άραγε εμείς για το πώς ζούμε, πώς συμπεριφερόμαστε;Ήμήπως ευθύνονται ταπαιδικά μας χρόνια για τοπώς χαράζουμετο δρόμο της ζωής μας; Μας αγαπούσαν; Μας είχαν απορρίψει;Ήταν κοντά μας οι γονείς μας; Ήταν αποξενωμένοι; Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να γράφω…Ζούσα ως τώρα παρέα με την Αλεξάνδρα, τη Μαρίνα, την Ελίνα, τον Δημήτρη κι όλους τους άλλους ήρωες σε αυτό το μυθιστόρημα. Τους νιώθω σαν συγγενείς μου. Αλήθεια σας λέω. Μήνες τώρα, χρόνο και βάλε, ακολούθησα τον δικό τους δρόμο, έπαιξα μαζί τους, γέλασα, έκλαψα, πόνεσα, στενοχωρήθηκα και σκέφτηκα, σκέφτηκα πολύ…Αυτοί οι ήρωες γεννήθηκαν μέσα μου από το τίποτα. Έτσι στα ξαφνικά. Όμως μεγάλωσαν, σπούδασαν, παντρεύτηκαν ή όχι, χάρηκαν, πόνεσαν, έβαλαν τη δική τους προσωπική σφραγίδα στη ζωή τους, έψαξαν να βρουν την αγάπη. Και το πιο σπουδαίο; Όπως τουλάχιστον θέλω να πιστεύω, έζησαν «στα αλήθεια», συνεχίζουν να ζουν δίπλα μας. Οι ήρωές μου σίγουρα έχουν κάτι από μένα, σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση με μένα, γιατί αυτή η διττή κατάσταση είναι η ίδια η μαγεία της γραφής.Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να γράφω…

Και για να ολοκληρωθεί το βιβλίο που κρατάτε τώρα στα χέρια σας μια σκέψη πέρασε από το νου μου. Μια απλή σκέψη. Κι ύστερα μια ερώτηση. Μια τόσο δύσκολη ερώτηση, που για να την απαντήσει κανείς πρέπει πρώτα να ψάξει βαθιά μέσα στην καρδιά του, βαθιά μέσα στην ψυχή του την ίδια. Και μετά να ταλαιπωρήσει το νου του τόσο, όσο να αρχίζει να ζαλίζεται…Μια ερώτηση έκανα στον εαυτό μου. Μια αιώνια αναπάντητη ερώτηση. Κι απλή. Τόσο απλή και συνάμα τόσο περίπλοκη.

Τι είναι η αγάπη; Αλήθεια, τι είναι η αγάπη; Γιατί τη χρειαζόμαστε τόσο πολύ; Κι αν δεν έχουμε αγαπήσει κι αν δε μας έχουν αγαπήσει ποτέ, τι μπορούμε να πάθουμε; Πώς θα καταντήσει η ζωή μας; Οι καλές πράξεις, οι κακές πράξεις, όλες οι πράξεις μας, έχουν σχέση μαζί της; Κι αν ναι, γιατί; Τι είναι επιτέλους αυτό που ονομάζουμε αγάπη; Γιατί μερικοί άνθρωποι μπορούν να πουν τόσο εύκολα το ρήμα«σ'αγαπώ» κι άλλοι δεν τολμούν να το εκφράσουν; Τι κρύβει μέσα του το συναισθήμα της αγάπης; Πώς εκφράζεται; Φτάνει μόνο να ξεστομίσεις το περιβόητο ρήμα; Φτάνει; Μήπως πρέπει να το δείξεις και με τις πράξεις σου; Κι αν όχι, γιατί; Και γιατί είναι τόσο σημαντική η αγάπη; Αν απουσιάζει; Αν δεν έχει δηλώσει ποτέ παρούσα;

Θέλοντας να απαντήσω στο ερώτημά μου, θέλοντας να βασανίσω τον ίδιο τον εαυτό μου, έχτισα με τα μάτια της φαντασίας μου μια οικογένεια. Κι ένα σπιτικό. Το σπιτικό της αδιαφορίας, όπως ονομάζει το σπίτι της και η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας, η Αλεξάνδρα.Μια οικογένεια. Πατέρας, μητέρα, παιδιά. Μια οικογένεια χωρίς αγάπη. Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς να ξέρουν τι είναι η αγάπη.

Από την εμπειρία μου τόσα χρόνια με τα παιδιά, ως παιδαγωγός, ξέρω καλά πως η αγάπη διδάσκεται. Όπως και το περπάτημα, όπως και η ομιλία, όπως το ποδήλατο, ας πούμε, όπως αμέτρητα άλλα.Στην αρχή μου φαινόταν κι εμένα παράξενο αυτό, όμως είναι σίγουρο πως η αγάπη διδάσκεται. Το παιδί μιμείται. Ανοίγει τα χέρια του να χωθεί σε μια αγκαλιά. Χρειάζεται ένα χαμόγελο, λόγια ενθαρρυντικά, αγγίγματα, βλέμματα που χαιδεύουν. Κι αν δεν το αγκαλιάσει κανείς, κι αν δεν το διδάξει πώς να αγαπάει,τότε μια ζωή θα αγκαλιάζει το κενό, το κενό της ίδιας του της ύπαρξης. Η ζωή σε αυτό τον κόσμο χωρίς αγάπη δεν είναι μια…απουσία; «Αγάπη;»«Παρούσα!» Πρέπει να είναι παρούσα η αγάπη στη ζωή μας.Πρέπει. Αν δεν είναι όμως; Ο κάθε ήρωας του βιβλίου κάνει ένα ταξίδι για να ανακαλύψει την αγάπη, για να νιώσει τι σημαίνει να αγαπάς, όπως κάνει ο καθένας από μας καθημερινά.

Μήπως τελικά ολόκληρη τη ζωή μας την αφιερώνουμε στην αγάπη, μήπως γι' αυτόν ακριβώς το λόγο γεννηθήκαμε; Ψάχνουμε την αγάπη παντού. Θέλουμε να μας αγαπάνε. Θέλουμε να αγαπάμε.Η αγάπη λένε πως είναι το βάλσαμο για όλα.Έτσι λένε. Μόνο… μόνο που πολύ δύσκολα μπορούμε να εκφράσουμε τι είναι η αγάπη. Και δεν έχει η αγάπη μια μορφή μόνο. Έχει πολλές, άπειρες…

Αγάπη προς τον ίδιο μας τον εαυτό, αγάπη μητρική, πατρική, ερωτική, συγγενική, φιλική…Όλες οι μορφές της αγάπης, με όποια σειρά προτιμά ο καθένας από μας. Μήπως η αγάπη ακολουθεί τελικά τα λόγια του μεγάλου συγγραφέα, του Νίκου Καζαντζάκη; Μήπως εκείνος είχε ανακαλύψει τελικά το νόημά της; Μήπως αγαπάμε πραγματικά μόνο ότανχάνουμε ολοκληρωτικά τον εαυτό μας; Αγαπώ θα πει χάνομαι. Χανόμαστε άραγε όταν αγαπάμε; Χάνουμε την ύπαρξή μας; Και τότε μόνο νιώθουμε ολοκλήρωση; Τότε αγγίζουμε την ευτυχία; Ως πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος που αγαπάει; Ίσως και μέχρι το φόνο; Είναι ποτέ δυνατόν; Έχει άραγε όρια η αγάπη;Πόσες και πόσες ερωτήσεις…Τις ακολούθησα όμως, κολύμπησα μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις που δημιούργησαν κύματα στην επιφάνεια του νου μου.Και τα κύματα παρέσυραν μαζί τους ήχους και εικόνες, αναμνήσεις και όνειρα, έγιναν έναμε τη μνήμη μου, τη φαντασία, το ασυνείδητο.«Τι πάει να πει αλήθεια αγαπώ;» είπα και συνέχισα να κολυμπάω και βούτηξα κάτω από το νερό, ψάχνοντας να βρω μία μία τις λέξεις για να γράψω το μυθιστόρημά μου, ακολουθώντας τα χνάρια της αγάπης. Κόντεψα πολλές φορές να πνιγώ στα αλήθεια, βγήκα στην επιφάνεια να πάρω αέρα κι άλλες φορές άρχισα να ανατριχιάζω, τόσο κρύο ήταν το νερό. Υπήρχαν στιγμές όμως που ένιωθα να δροσίζομαι, ένιωθα να με χαιδεύει απαλά αυτό το νερό, να κυλάει αβίαστα στην απεραντοσύνη της θάλασσας του νου, να με παρασέρνει.

Μη φοβηθείτε. Κολυμπήστε παρέα μου κι εσείς, ψάξτε μαζί μου τη σημασία της αγάπης. Μπορεί και να αξίζει το ταξίδι μας. Κι αν καταφέρουμε να χαθούμε, τότε κερδίσαμε κάτι πολύτιμο. ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΐΡΗ

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Pένα Ρώσση Ζαΐρη, γεννήθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε το Αμερικανικό Κολέγιο Αγίας Παρασκευής, τη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και το Lοndon Montessori Centre. Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Έχει γράψει εκατόν πενήντα παιδικά βιβλία (δικά της και διασκευές), πέντε μυθιστορήματα για ενηλίκους και έχει μεταφράσει πάνω από χίλια τριακόσια βιβλία παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία για τα βιβλία της και τη μεταφραστική της δουλειά.

Πιστεύει πως το παιδικό βιβλίο, και ιδιαίτερα το παραμύθι, ανοίγει τις πόρτες της καρδιάς και του νου,απλά, τρυφερά, μαγικά, γνωρίζοντας στο παιδί την ίδια τη ζωή, γι' αυτό αφιέρωσε όλη της την ύπαρξη στα βιβλία για παιδιά.