Το σταυροδρόμι των ψυχών

-10%

Λιανική τιμή: €17,70

Τιμή Bestseller: €15,93

Συγγραφέας: Δημουλίδου Χρύσα

Εκδότης: Ψυχογιός

Κατηγορία: Έλληνες Συγγραφείς

ISBN: 9789604535552

Ημερομηνία έκδοσης: 20/03/2009

Αγορά

20/03

Περιγραφή

Η Ελληνοαμερικανίδα Κάσυ Πάλμερ ζει στην Καλιφόρνια, στο Λος Άντζελες, παντρεμένη κι ευτυχισμένη για είκοσι δύο χρόνια, δίπλα στον πετυχημένο πλαστικό χειρουργό των σταρς του Χόλιγουντ, Σταν Πάλμερ, όταν κάποια πολύ περίεργα όνειρα έρχονται να ταράξουν τον ύπνο της και την καθημερινότητα της. Η Κάσυ αρχίζει να αναζητά τις λησμονημένες παιδικές της αναμνήσεις, στη γη του πατέρα της, στο νησί της Αμοργού στην Ελλάδα. Εκεί την περιμένει το πεπρωμένο της και η Κάσυ αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος. Δύο άλλες γυναίκες που έζησαν πάρα πολλά χρόνια πριν από εκείνη, την αναζητούν ρίχνοντας τις σκιές τους στα όνειρά της και διεκδικώντας μερίδιο από τη ζωή της. Η Κάσυ αφήνεται στα χέρια τους, αψηφώντας κάθε νόμο λογικής, όταν διαπιστώνει ότι ένας μεγάλος ανεκπλήρωτος έρωτας ζητά να αναστηθεί μέσα από τη δική της ύπαρξη. Μια σαρωτική θύελλα γεγονότων μαστιγώνει το παρόν της, ενώ ένα τραγικό παρελθόν ζητάει να δικαιωθεί. Ποιες είναι αυτές οι γυναίκες που σέρνουν ακόμη τις φιγούρες τους μέσα στους αιώνες; Ποιος είναι αυτός ο άνδρας που τις αγάπησε τόσο πολύ; Αν πιστεύετε ότι η ζωή δεν τελειώνει με τον θάνατο, τότε θα δικαιωθείτε μέσα από τη ζωή της Κάσυ Πάλμερ. Ένα μεταφυσικό αισθηματικό θρίλερ της γνωστής συγγραφέως Χρυσηίδας-Χρύσας Δημουλίδου που θα σας καθηλώσει, θα σας προβληματίσει και ίσως σας λυτρώσει από τους επίγειους φόβους σας.

Σελ: 464

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Η ΧΡΥΣΗΙΔΑ-ΧΡΥΣΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες και ζει στην Αθήνα. Εμφανίστηκε στην ελληνική λογοτεχνία το Δεκέμβριο του 1997 και από τότε μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί δεκατέσσερα βιβλία της για ενηλίκους και τέσσερα παραμύθια για παιδιά. Όλα της τα βιβλία έχουν γίνει best sellers. Για το βιβλίο της ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΗ ΝΥΦΗ τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο αναγνωστικού κοινού στην Κύπρο και παράλληλα ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα, ενώ το βιβλίο της ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ μεταφράστηκε και κυκλοφορεί στη Βραζιλία. Για το βιβλίο της ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ ήταν υποψήφια για τα βραβεία "Γυναίκα της χρονιάς" του περιοδικού Life and Style. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα σεναρίου, γράφει σενάριο, στίχους, ποιήματα και δημιουργεί πίνακες κολάζ. Τα τελευταία χρόνια παρακολουθεί σεμινάρια με θέμα τη φιλοσοφία. Είναι φανατική ζωόφιλος, οικολόγος και ακτιβίστρια, και θεωρεί ότι τα παιδιά είναι η μοναδική ελπίδα για ένα ειρηνικό αύριο, αρκεί να γαλουχηθούν σωστά.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Εκείνο το πρωινό, όπως κάθε μέρα οκτώ χρόνια τώρα, ο μοναχός Ιερώνυμος σηκώθηκε στις τρεις τα χαράματα για τον όρθρο. Έπειτα από τον χθεσινό χαλασμό, ο άνεμος έχει κοπάσει και ο γαλήνιος μοναχός σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να αποτελειώσει το βάψιμο της μικρής βεράντας της μονής που είχε αρχίσει χθες, προτού τον διακόψει η ξαφνική καταιγίδα. Έτσι στα καλά καθούμενα, γύρω στις τέσσερις το απόγευμα, άρχισε να φυσάει τόσο δυνατά, και ο ταλαίπωρος μετά δυσκολίας κατάφερνε να σταθεί όρθιος. Τα γλαροπούλια, που μέχρι πριν από λίγη ώρα πετούσαν κάνοντας μακροβούτια στα γαλαζοπράσινα νερά κρώζοντας δυνατά, χάθηκαν απότομα. Ο ουρανός μελάνιασε λες και πνιγόταν, και ύστερα ο άνεμος ούρλιαζε σαν πεινασμένος λύκος, ξεσήκωσε και φουρτούνιασε τη θάλασσα, που με τη σειρά της άρχισε σαν μαινόμενη μέγαιρα να χαστουκίζει με μανία όποιο βράχο έβλεπε μπροστά της.

Ο μοναχός μάζεψε βιαστικά τον κουβά με τη λευκή μπογιά και τη βούρτσα και μπήκε μέσα στο ναΐσκο, ενώ τα πρώτα χοντρά δάκρυα του ουρανού έπεσαν επάνω στο μαύρο ράσο του και πρόλαβαν να το μουσκέψουν. Η μπόρα κράτησε αρκετή ώρα και ο Ιερώνυμος σκέφτηκε ότι ίσως να μην εμφανίζονταν οι απογευματινοί επισκέπτες και πιστοί που ήθελαν να προσκυνήσουν την άγια εικόνα της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας. Αισθανόταν ιδιαίτερα τυχερός που υπηρετούσε τον Θεό σε αυτό το μοναστήρι της Αμοργού, ένα από τα ωραιότερα κυκλαδίτικα νησιά της Ελλάδας. Πλησίαζε τα είκοσι εννέα και ασκούσε τον μοναχικό βίο από τα δεκαοκτώ του, όταν αποφάσισε μετά το λύκειο να μονάσει, παρ' όλες τις αντιρρήσεις της οικογένειας του, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήταν αυτό που οδήγησε τον μονάκριβο γιο τους να πάρει αυτή την απόφαση έτσι ξαφνικά. Ωστόσο για τον νεαρό Αχιλλέα –έτσι ήταν το πραγματικό του όνομα– καμιά απόφαση δεν είχε παρθεί ξαφνικά ή επιπόλαια. Από μικρό παιδί ακόμη μαγευόταν κάθε φορά που πήγαινε στην εκκλησία και άκουγε τις ψαλμωδίες. Για κάποιον περίεργο λόγο, ένιωθε ασφαλής εκεί μέσα. Στον έξω κόσμο, οι άνθρωποι τον φόβιζαν και οι κουβέντες με τους φίλους του, κυρίως για τις γυναίκες, του προκαλούσαν αμηχανία.

Εκείνο το καλοκαίρι, όταν δεκαοκτάχρονο παλικάρι επισκέφτηκε για πρώτη φορά το ΆγιοΌρος και παρέμεινε σε μια πανέμορφη μονή για έναν ολόκληρο μήνα, είχε ήδη καταλήξει: θα ακολουθούσε τον ιερατικό βίο. Και αυτό έκανε. Υπηρέτησε πρώτα σε μοναστήρι στην Πάτμο και αμέσως μετά πήγε στη μονή της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας στην Αμοργό.

Οκτώ χρόνια από εκείνη την ευλογημένη μέρα, στιγμή δε σταμάτησε να ευχαριστεί τον Θεό για την καλή του μοίρα. Δεν είχε μόνο τη χαρά να Τον υπηρετεί, αλλά και την τύχη να αντικρίζει από τα παράθυρα μονίμως το ωραιότερο θέαμα που πρόσφερε το απέραντο γαλάζιο, καθώς παιχνίδιζε με τον ήλιο και τους βράχους τη μέρα και με το φεγγάρι και τ' άστρα το βράδυ.

Ευλογία Θεού η Αμοργός! Ευλογημένος τόπος η Ελλάδα, που σ' αυτό το νησί, εκεί στη μονή της Παναγιάς, ο Θεός είχε χαϊδέψει τον τόπο κάπως περισσότερο. Τίποτε δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτό που αντίκριζαν τα μάτια του σαν χάραζαν οι πρώτες ροδομπρούντζινες γραμμές του ήλιου στον ορίζοντα. Παλέτα γεμάτη χρώματα να ζωγραφίζει, μέχρι να τελειώσει το ταξίδι του. Ήταν μαγική στιγμή να τον βλέπεις να βουλιάζει αργά αργά στον υδάτινο θρόνο του, ενώ τα χρώματα να εναλλάσσονται από χρυσοπόρφυρα σε μελένια, από ροδοκοραλλί σε σμαραγδολαδένια… σε βιολετολουλακί…σε μελανά ώσπου να τα σβήσει το σκοτάδι. Και μόνο για όλα αυτά που ζωγράφιζε ο Θεός, αρκούσε να Του αφιερωθεί κάποιος.

Ο Ιερώνυμος έκανε για πολλοστή φορά το σταυρό του σαν τελείωσε το πρωινό του μαζί με τους άλλους πέντε μοναχούς που υπηρετούσαν μαζί του. Η ώρα πλησίαζε εξίμισι και σε λίγο θα άρχισε να χαράζει. Μέχρι τις δέκα, που άνοιγαν οι πόρτες του μοναστηριού για να υποδεχτούν τους πρωινούς επισκέπτες, θα είχε όλο το χρόνο να αποτελειώσει το βάψιμο της βεράντας.

Οι προσκυνητές ήταν καθημερινά πολλοί και συνήθως σύχναζαν σ' αυτή τη μοναδική ολόλευκη χτιστή βεραντούλα, αφού προσκυνούσαν πρώτα την εικόνα της Παναγιάς στο ναό.Από εκεί μόνο μπορούσαν να τραβήξουν βίντεο ή να φωτογραφίσουν όλη τη γύρω περιοχή. Γι' αυτό και το βάψιμό της γινόταν συχνά και συνήθως από τον ίδιο.

Ο μοναχός πήρε τον πλαστικό κουβά με την μπογιά και όλα τα σύνεργά του και τα έβγαλε στη βεράντα. Άνοιξε το καπάκι, έριξε μέσα λίγο νερό και μετά άρχισε να ανακατεύει το λευκό μείγμα με ένα λεπτό ξύλο. Ύστερα βούτηξε μέσα τη βούρτσα και ξεκίνησε να ασπρίζει τον τοίχο απ' άκρη σ' άκρη, ενώ έψελνε σιγανά ένα τροπάριο. Του άρεσε να ψέλνει όταν έκανε κάποιες εργασίες. Χαμογέλασε και έριξε μια ματιά στη θάλασσα και εκείνη του έστειλε σαγηνευτικά φιλιά.Ήταν το μόνο θηλυκό που είχε προσέξει στη ζωή του. Η μοναδική γυναίκα που δεν μπορούσε να αντισταθεί στα θέλγητρά της. Η μοναδική γυναίκα που μπορούσε να τον αποπλανήσει, να τον έλξει από την αγάπη του στον Θεό. Ξαφνικά, κάτι από μακριά τράβηξε την προσοχή του ένας τεράστιος κόκκινος λεκές που επέπλεε στην επιφάνειά της και παρασυρόταν με αργούς ρυθμούς προς την ακτή. Ο Ιερώνυμος έβαλε το χέρι πάνω από τα μάτια του προσπαθώντας να καταλάβει τι ήταν αυτό που έβλεπε. Ήταν ένα κόκκινο ύφασμα; Ήταν ένα κόκκινο πλαστικό κάλυμμα; Ήταν μια επιφάνεια ξύλου βαμμένη κόκκινη, μια αναποδογυρισμένη κόκκινη βάρκα, κάτι άλλο; Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει.

Αποφάσισε να αδιαφορήσει και να συνεχίσει το βάψιμο, όμως ο κόκκινος λεκές αποσπούσε την προσοχή του. Όχι πως ήταν κάτι περίεργο, αλλά ένα τόσο έντονο χρώμα σε μια γαλάζια επιφάνεια… Τότε θυμήθηκε πως στο γραφείο του ηγούμενου υπήρχε ένα ζευγάρι κιάλια. Βέβαια ο ηγούμενος μόλις είχε φύγει για τη χώρα, όπως έκανε σχεδόν κάθε μέρα, για να τακτοποιήσει διάφορες εκκρεμότητες. Ε, δεν ήταν δα και αμαρτία να τα δανειστεί χωρίς την άδειά του και να δει τι ήταν τέλος πάντων αυτό το πράγμα. Εξάλλου, σε πέντε λεπτά θα τα επέστρεφε πίσω στη θέση τους. Παράτησε τη βούρτσα πλάι στον πλαστικό κουβά και σε λίγο επέστρεψε κρατώντας τα στο χέρι. Ο κόκκινος λεκές επέπλεε πάντα στο νερό. Εστίασε την προσοχή του πρώτα σ' εκείνο το σημείο και μετά τα έφερε στα μάτια του. Ρύθμισε τους φακούς ώσπου η εικόνα έγινε πεντακάθαρη. Ο κατακόκκινος λεκές βρισκόταν τώρα σε απόσταση αναπνοής.

Ο μοναχός κατέβασε τα κιάλια από το πρόσωπό του που είχε χλωμιάσει. «Μεγαλοδύναμε…» ψιθύρισε και έκανε το σταυρό του. Κατόπιν τα ξανάφερε στα μάτια του και ξανακοίταξε. Είχε πια βεβαιωθεί. Τα παράτησε επάνω στο περβάζι και έτρεξε με φόρα ταραγμένος μέσα. Δύο λεπτά αργότερα, ο δυνατός ήχος του σήμαντρου ξάφνιασε τους υπόλοιπους μοναχούς αλλά και τον ηγούμενο θ.γ, που μόλις είχε κατεβεί τα τριακόσια τριάντα έξι σκαλιά του μοναστηριού και βρισκόταν ήδη στο δρόμο. Το αδικαιολόγητο για την ώρα χτύπημα της καμπάνας σήμαινε πως κάτι πολύ σοβαρό συνέβαινε. Ο ηγούμενος σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό και μετά άρχισε να ανεβαίνει πάλι τα σκαλιά αγκομαχώντας…