Οι θεοί πέθαναν στη Ρώμη

-10%

Λιανική τιμή: €16,60

Τιμή Bestseller: €14,94

Συγγραφέας: Τσαμαδού Ελένη

Εκδότης: Ψυχογιός

Κατηγορία: Ιστορικό Μυθιστόρημα

ISBN: 9789604530259

Ημερομηνία έκδοσης: 12/05/2006

Αγορά

12/05

Περιγραφή

Αφήγηση του χρονικογράφου

Οι φυγάδες

ΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ; Φαίνονται απίστευτα αυτά που λες. Στρέψανε την κοίτη του ποταμού! Πώς έγινε αυτό;» Η καλόγρια κοιτάει με δυσπιστία τον αδύνατο,

μελαχρινό νέο που κάθεται δίπλα της στο τραπέζι.

Αυτός κουνάει το κεφάλι και επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά.

«Ό,τι λέω, αγία μητέρα, το είδα με τα μάτια μου. Είδα τους Γότθους να βάζουν τους αιχμαλώτους να σκάβουν κανάλια και

να διοχετεύουν εκεί τα νερά του ποταμού Βουξέντιου, αυτού που τρέχει έξω από τα τείχη της Κονσεντίας. Είδα να ανοίγουν

τον τάφο στην αδειανή κοίτη του ποταμού. ΄Υστερα τον γέμισαν με θησαυρούς: χρυσά αγγεία, όπλα, κοσμήματα, μεταξωτά υφάσματα.

Εκεί έθαψαν το βασιλιά τους. ΄Ολοι οι Γότθοι κλαίγανε σαν μωρά. Αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου, δε θα το πίστευα

και να μου το λέγανε. Οι βάρβαροι να κλαίνε! Ακόμη και ο σκληρός

Ατάουλφος έκλαιγε».

«Το νεκρό τον είδες εσύ, παιδί μου;» ξαναρωτάει τον νέο η καλόγρια.

«Είδα από μακριά το νεκροκρέβατο^ καμωμένο από ασπίδες.

Εκεί πάνω τον έβαλαν, σκεπασμένο με πολύτιμα υφάσματα.

Στο πρόσωπό του φορούσε χρυσή μάσκα».

«Μάσκα χρυσή, ε; Περίεργο! Γιατί;» μονολογεί σχεδόν εκείνη.

«Δεν ξέρω, αγία μητέρα. Άκουσα όμως να λένε ότι η αρρώστια

είχε χαλάσει το πρόσωπο του νεκρού και γι' αυτό του έβαλαν τη μάσκα».

«Ποιος ξέρει από πού την είχαν αρπάξει! Ίσως από κανέναν από τους παλιούς τάφους. Άκουσα πως άνοιξαν και τάφους

για να βρουν θησαυρούς. Φοβερά πράγματα, παιδάκι μου, ανόσια». Η καλόγρια σταματά για λίγο, κουνά με θλίψη το κεφάλι

της και συνεχίζει. «Να λεηλατούν και τάφους νεκρών! Αλλά τι περιμένεις από τον άνθρωπο που κατέστρεψε τη Ρώμη; Ποιος

θα το έλεγε! Τη Ρώμη, την ανίκητη βασίλισσα της οικουμένης, την υπέρλαμπρη πόλη των εκατοντάδων παλατιών, των ναών,

των δημόσιων κτιρίων, των κήπων και των λουτρών^ την πόλη

που έλαμπε σαν τον ήλιο, ήρθε ο βάρβαρος και μέσα σε έξι μέρες την έκανε χωράφια για να βόσκουν γιδοπρόβατα και χοίροι!

Η πόλη που υπήρξε η μητέρα τόσων ανθρώπων έγινε ο τάφος

τους. Η τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες τους». Η φωνή της γριάς τρέμει από συγκίνηση και αγανάκτηση. Ο νέος την κοιτά με τα μεγάλα μαύρα μελαγχολικά μάτια του και κουνά το κεφάλι σε κάθε λόγο της. «Ο σύντροφός σου, γιατί δε μιλάει και

αυτός παιδί μου;» ρωτάει και πάλι η καλόγρια, σαν να το πρόσεξε μόλις τώρα.

«Αχ, αγία μητέρα! Του έχουν κόψει του κακομοίρη οι βάρβαροι

τη γλώσσα και δεν μπορεί να μιλήσει. Του έβγαλαν και το ένα μάτι, όπως βλέπεις. Μπορεί να συνεννοείται όμως μαζί μου με

νοήματα. Ήμασταν μαζί στο στρατόπεδο και μαζί το σκάσαμε».

«Ο Θεός να τον λυπηθεί παιδί μου. Φάτε τώρα, και ξεκουραστείτε

στο στάβλο. Λυπάμαι, αλλά δεν έχω τη δυνατότητα να

σας προσφέρω φιλοξενία μέσα στο μοναστήρι μας δεν επιτρέπεται

να διανυκτερεύσει άντρας εδώ. Αύριο τα λέμε πάλι, με τη βοήθεια του Θεού».

Μόλις βεβαιώθηκε ότι έμειναν μόνοι, ο νέος γύρισε στο σύντροφό του, που τυλιγμένος με μια βαριά κάπα με κουκούλα

καθόταν δίπλα του στον πάγκο, και κάνοντας πως σκύβει να του βάλει να φάει του ψιθύρισε στο αυτί: «Τα είπα καλά; Με πίστεψε

λες;» Ο σύντροφός του κούνησε το κεφάλι συμφωνώντας, και μισοσηκώνοντας τον επίδεσμο που έκρυβε το δήθεν

βγαλμένο μάτι έσκυψε στο πιάτο με την κριθαρόσουπα. «Δεν

μπορώ να λέω συνέχεια την ίδια ιστορία. Φοβάμαι μήπως κάνω

κανένα λάθος στο τέλος», λέει ξανά ο πρώτος.

«Μη σε νοιάζει! Οι άνθρωποι ακούνε αυτό που θέλουν να ακούσουν. Θέλουν να ακούσουν ότι πέθανε αυτός που φοβούνται;

Αυτό θέλουν, αυτό ακούνε. Ό,τι και να τους πεις, αυτό τους συμφέρει και αυτό ακούνε. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία.

Άλλωστε, στις λεπτομέρειες δε λες ψέματα. Όμως, περίμενα να ρωτήσεις για το δαχτυλίδι. Γιατί δεν είπες τίποτα; Μπορεί κάτι

να μαθαίναμε», λέει πνιχτά ο μουγγός.

«Αν τη ρώταγα απόψε, μπορεί να γινόταν καχύποπτη να μας

περνούσε για κλέφτες, και να μας έδιωχνε. Αύριο, την ώρα που

θα φεύγουμε, τη ρωτάω».

Δε λέει όλη την αλήθεια ο νέος. Καλύτερα να μην πει τώρα

αυτό που σκέφτεται, ότι μπορεί η καλόγρια να μην ξέρει τίποτα

για την προέλευση του δαχτυλιδιού. Στους ταραγμένους καιρούς

που ζούνε - τετρακόσια έντεκα χρόνια από τη γέννηση του Σωτήρα,

χίλια εκατόν εξήντα τέσσερα από Κτίσεως Ρώμης- δεν

είναι και τόσο ασυνήθιστο ένα δαχτυλίδι να έχει αλλάξει χέρια

πολλές φορές. Δε θέλει όμως να απογοητεύσει το σύντροφό του.

Δε θέλει να σβήσει τη φλόγα της ελπίδας που άναψε στο ελεύθερο

μάτι του την ώρα που κουρασμένοι μπήκαν σαν προσκυνητές

στην εκκλησία του μοναστηριού και εκεί, μπροστά στο άγαλμα του Σωτήρα, τον είδε να κοιτάει το δαχτυλίδι στο χέρι

του αγάλματος, ένα βαρύ χρυσό δαχτυλίδι με περίεργα σκαλίσματα,

που δεν έμοιαζε να έχει καμία σχέση με τον Καλό Ποιμένα

που κρατούσε στους ώμους το απολωλός πρόβατο. Με κόπο τράβηξε το σύντροφό του έξω από το ναό, πριν υποψιαστεί τίποτα

η καλόγρια που τους συνόδευε στην εκκλησία. Δε μίλησε τη στιγμή εκείνη ο νεαρός δε ρώτησε τίποτα. Δε χάθηκαν οι μέρες!

Μόλις ξημερώσει, προτού φύγουν, θα ρωτήσει, και ίσως -

αν θέλει ο Θεός— να πάρουν κάποια απάντηση που θα τους

οδηγήσει εκεί που θέλουν.

Μήνες τώρα τριγυρίζουν στην έρημη ύπαιθρο από μοναστήρι

σε μοναστήρι, παριστάνοντας τους δραπέτες σκλάβους των

Γότθων. Ψάχνουν να βρουν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν: μια μελαχρινή γυναίκα με δύο ξανθά παιδιά.

Πότε άρχισε αυτή η ιστορία; Δύο χρόνια πίσω ή μάλλον

πιο παλιά, τέσσερα, ίσως ακόμη πιο παλιά δεκάξι, δεκαεφτά τη χρονιά της μεγάλης καθόδου των Γότθων. Εξαρτάται πού βάζεις

την αρχή.

Διαστάσεις: 21 Χ 14 εκ.

Σελίδες: 448