Οι σιωπές της ενοχής

-10%

Λιανική τιμή: €16,60

Τιμή Bestseller: €14,94

Συγγραφέας: Μανιάτη Αννα-Νικόλ

Εκδότης: Ψυχογιός

Κατηγορία: Έλληνες Συγγραφείς

ISBN: 9786180116212

Ημερομηνία έκδοσης: 09/06/2016

Αγορά

09/06

Περιγραφή

ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΟ ΑΝΤΙΤΥΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ !! ΚΑΝΕΤΕ ΠΡΟΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ BESTSELLER !!

Ένα εφιαλτικό δίλημμα ορθώνεται απειλητικά στη ζωή της γιατρού Άννας Παπαδάκη. Ένα δίλημμα που την ωθεί να καταπατήσει τον ιερό όρκο του Ιπποκράτη, που με τόσες θυσίες και κόπους είχε δώσει. Τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η φρικτή εμπειρία στα πέντε της, όταν την είχαν εγκαταλείψει με μια θεία στο ορεινό χωριό της Πάφου, η στέρηση της αγάπης και της αποδοχής που την είχαν σημαδέψει θα βαρύνουν άραγε την όποια επιλογή της; Ή μήπως μόνο η αγάπη και ο σεβασμός θα την κατευθύνουν;

Σκληρή απόφαση! Ευθανασία ή φόνος; Στα μάτια της δεν υπάρχει δικαιολογία. Πώς και γιατί βρισκεται αντιμέτωπη με τέτοιες επιλογές στη ζωή της; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για την μία ή την άλλη απόφαση; Και χρόνια μετά, το δίλημμα επιστρέφει και την αναγκάζει να αναμετρηθεί ξανά με τον όρκο της. Το ερώτημα αυτή τη φορά είναι: τιμωρός ή το δικαίωμα να λέγεται Άνθρωπος; Μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, που καθηλώνει και συνάμα γεννά ερωτήματα.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η ΝΙΚΟΛ-ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΤΗ γεννήθηκε στην Κύπρο, όπου και έζησε τα παιδικά της χρόνια. Σε πολύ νεαρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά της στο Λονδίνο. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και είναι κάτοχος B.A., P.G.C.E. και M.A. Ολοκλήρωσε επίσης σπουδές νοσηλευτικής τριετούς φοίτησης στο King Edward Memorial Hospital. Το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αρχικά εργάστηκε ως καθηγήτρια αγγλικών, ενώ αργότερα άνοιξε δικό της κέντρο ξένων γλωσσών, το οποίο διεύθυνε επί δεκαοκτώ χρόνια. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε με επιτυχία τέσσερα εκπαιδευτικά βιβλία, τρία από τα οποία εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας. Το τέταρτο κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Longman. Υπήρξε επίσης εισηγήτρια εκπαιδευτικών σεμιναρίων και μέλος εξεταστικών επιτροπών για την ξενόγλωσση παιδεία. Στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται και πολλές δημοσιεύσεις εκπαιδευτικών άρθρων. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της ΚΟΜΜΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ, ΑΟΡΑΤΟΣ ΔΕΣΜΟΣ, Ο ΥΠΝΟΣ ΤΩΝ ΧΙΛΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΥΡΙΣΕ ΞΑΝΑ, ΕΚΠΤΩΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ και Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΥΡΙΣΕ ΞΑΝΑ.

ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ιούνιος 2020

Τους ακούω! Μιλούν χαμηλόφωνα, λες και φοβούνται μη με ξυπνήσουν. Μα δεν κοιμάμαι, πρέπει να το ξέρουν. Η φωνή όλων τους βαριά, πνιχτή. Πού και πού ένας λυγμός σκαλώνει στον λαιμό. Κλαίνε! Γιατί; Θέλω ν’ ανοίξω τα μάτια, να τους δω, να γεμίσω με την εικόνα τους το βλέμμα. Δεν μπορώ. Θέλω να βάλω σε λόγια αυτά που νιώθω, να τους πω πόσο τους αγαπώ. Δεν μπορώ. Θέλω να τους αγγίξω, να αισθανθώ τη ζεστασιά του δικού τους αγγίγματος στο δέρμα μου. Δεν μπορώ. Τους ακούω. Αυτό μόνο. Και νιώθω την παγωνιά να με τυλίγει. Απλώνεται στο κορμί μου και το περιβάλλει, το νεκρώνει με τη δύναμή της. Τη νιώθω να ανεβαίνει και να κυριαρχεί. Πόσα λεπτά, δευτερόλεπτα ίσως, θα χρειαστεί να νεκρώσει τον εγκέφαλο; Και βρίσκομαι ξανά πίσω στον χρόνο!

Μάιος 1946, στην Κύπρο

Γεννητούρια. Δεύτερο παιδί, κορίτσι κι αυτό. Μα δεν υπήρχαν χαρές και καλωσορίσματα, ούτε ευχές και επισκέψεις. Ο πατέρας βρισκόταν στη δουλειά, οι δι- κοί του γονείς ήταν στο χωριό και της μάνας είχαν φύγει μετανάστες στην Αφρική. Μόνο την αδελφή της είχε στο σπίτι με το μεγαλύτερο παιδί, μέχρι η λεχώνα να γυρίσει από το μαιευτήριο. Τούτη η γέννα δεν ήταν καλοδεχούμενη. Το μικρό δεν το ’ξερε ακόμα. Μα μπορεί και να το διαισθανόταν, γιατί το κλάμα του δε σταματούσε ούτε με το βύζαγμα. Το παράπονό του έντονο, επίμονο, γονάτισε τη μάνα στους μήνες που ακολούθησαν. Κι απομάκρυνε μέρα με τη μέρα τον πατέρα. Όχι πως χρειαζόταν δικαιολογία. Ο γάμος τους είχε κλονιστεί καιρό τώρα. Ο πατέρας είχε θαμπωθεί από την προσοχή που του έδωσε η κόρη του αφεντικού του. Λογιστής, πανέξυπνος, με χίλιους αγώνες και θυσίες είχε καταφέρει να πάρει το πτυχίο, είχε όνειρα και στόχους που τα έβλεπε να ποδοπατούνται από το βάρος της οικογένειας. Το πρώτο παιδί είχε έρθει με χαρές και ευτυχία, ένα στρουμπουλό, ήρεμο και γελαστό μωρό, αξιαγάπητο και αγαπημένο από όλους. Μετά όμως γνώρισε ο πατέρας την κόρη του αφεντικού, την Ερατώ. Τον συνεπήρε ο αέρας της, η κοινωνική της θέση, η κοσμοπολίτικη και χωρίς οικονομικά προβλήματα ζωή της και κολακεύτηκε όταν τον πολιόρκησε και τον διεκδίκησε. Είχε κιόλας μιλήσει στην Ελπίδα, τη γυναίκα του, για διαζύγιο όταν του ανακοίνωσε τη δεύτερη εγκυμοσύνη της. Ο Μιχάλης ένιωσε παγιδευμένος σε έναν γάμο που ο ίδιος είχε κάποτε επιδιώξει. Η Ελπίδα ένιωσε τον κόσμο της να γκρεμίζεται, μα με τίποτα δε δέχτηκε την έκτρωση. Έλπιζε σε θαύμα; Ίσως.

Συνέχισαν να ζουν συμβατικά για ακόμα δυο χρόνια. Οι καιροί τότε δεν ευνοούσαν τα διαζύγια, και μάλιστα εφόσον υπήρχαν δυο μικρά παιδιά. Μα ο Μιχάλης δεν άντεχε άλλο. Πήρε την Ερατώ και εξαφανίστηκαν στην Ευρώπη, κάνοντας τουρισμό για μήνες, αφήνοντας πίσω την Ελπίδα να τα βγάλει πέρα. Πλούσια η Ερατώ, στερνοπαίδι, σε μια οικογένεια με όνομα, από τζάκι, παραχαϊδεμένη και εγωίστρια, δε λογάριασε έξοδα και σπατάλη προκειμένου να ξελογιάσει τον νεαρό, τον πολύ όμορφο και πολλά υποσχόμενο λογιστή του πατέρα της. Δεν ήταν όμορφη η Ερατώ. Τα δόντια της ήταν πεταχτά, τα μάτια κάπως μικρά, τα μαλλιά της ίσια που δύσκολα όμως έστρωναν, μα είχε λευκή και απαλή επιδερμίδα. Η περμανάντ τιθάσευε και έδινε σχήμα στα μαλλιά, και το κραγιόν τόνιζε τα καλοσχηματισμένα χείλη καμουφλάροντας τα δόντια. Είχε αέρα, τουπέ και μια αυτοπεποίθηση που κάλυπτε τα αρνητικά στοιχεία της. Ήταν κοντή, αλλά αυτό δεν την κόμπλαρε στο ελάχιστο, άλλωστε και ο Μιχάλης δεν ήταν καθόλου ψηλός.

Η Ελπίδα, αντίθετα, ήταν καλλονή. Ψηλή, ευθυτενής, με χυτό κορμί, πλούσια κυματιστά μαύρα μαλλιά και χαρακτηριστικά που θα τα ζήλευε γλύπτης. Ήταν όμως φτωχή και χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση. Περνούσε τον Μιχάλη μισό κεφάλι, και όπως κι αυτός, είχε περήφανο βάδισμα και ίσια πλάτη. Όμορφοι, φτωχοί και οι δυο, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν, αδιαφορώντας για τις δυσκολίες που θα εμφανίζονταν στη ζωή τους με την άφιξη του πρώτου παιδιού. Η Ελπίδα ήταν μοδίστρα μα αναγκάστηκε να τα παρατήσει σαν γέννησε, ο Μιχάλης όμως, μορφωμένος και φιλόδοξος, πείσμωσε να τα καταφέρει. Δέχτηκε την καινούργια θέση ως ορκωτός λογιστής στην εταιρεία του πατέρα της Ερατώς και σύντομα βρέθηκε μπλεγμένος στο δίχτυ της σαγήνης με το οποίο τον τύλιξε η κόρη του εργοδότη του

Επιστρέφοντας από την Ευρώπη, έβαλε μπροστά τη διαδικασία του διαζυγίου. Όσο κι αν αντέδρασε η Ελπίδα, βρέθηκαν ψευδομάρτυρες που επιτάχυναν την απόφαση. Μα αυτό δεν ήταν το μοναδικό πλήγμα που δέχτηκε η νέα μητέρα. Ολομόναχη, χωρίς συγγενείς, εκτός από μια αδελφή παντρεμένη με δική της οικογένεια, χωρίς πόρους να ζήσει η ίδια, πόσο μάλλον τα δυο μικρά παιδιά της, είδε να της τα παίρνουν και να αναθέτουν τη φροντίδα τους στον πατέρα. Μόνο που αυτός δεν ήταν μόνος, είχε πια μια καινούργια σύζυγο. Και αυτή θα ήταν από δω και πέρα η μάνα των παιδιών της. Απαρηγόρητη η Ελπίδα πάσχιζε να επιβιώσει. Η αδελφή της την πίεζε να φύγει, να πάει στους γονείς τους και στα άλλα τους αδέλφια στη Νότια Αφρική, μα δεν ήθελε να ακούσει τη φωνή της λογικής. Η καρδιά της δεν την άφηνε να απομακρυνθεί από τον τόπο όπου ζούσαν τα παιδιά της. Η ελπίδα να τα βλέπει πού και πού, να τα κρατάει λίγες ώρες στην αγκαλιά της, όσο της επέτρεπε ο νόμος, δεν την άφηνε να δει καμιά άλλη διέξοδο επιβίωσης. Δέχτηκε με ευγνωμοσύνη τη φιλοξενία της αδελφής της και προσπάθησε να βρει δουλειά σε κάποια βιοτεχνία. Και περίμενε… Περίμενε τη μέρα να πάει να δει τα παιδιά της που έμεναν πια στην πρωτεύουσα.

Μα σαν έφτασε, δοκίμασε νέα απογοήτευση. Τα παιδιά δεν ήταν εκεί. Με ύφος παγωμένο η Ερατώ τής ανακοίνωσε πως τα παιδιά της βρίσκονταν στο χωριό του Μιχάλη. Κλαίγοντας η Ελπίδα ζήτησε να μάθει ποιος από τους συγγενείς τα είχε, και τότε η καινούργια σύζυγος την πληροφόρησε αόριστα πως τα έχει η άτεκνη αδελφή. Με κομμένα πόδια απομακρύνθηκε αργά από το πλούσιο σπίτι. Και την επόμενη μέρα αγόρασε καραμέλες, δίπλωσε τα ρουχαλάκια που η ίδια είχε ράψει, πήρε και τις δυο πορσελάνινες κούκλες που είχε στείλει η μητέρα της από την Αφρική και κατέβηκε στον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων πριν καν χαράξει. Το χωριό του Μιχάλη ήταν στην επαρχία Πάφου, ημιορεινό, όμορφο και προσβάσιμο με λεωφορείο μία φορά την εβδομάδα.......