Το μυστικό κλειδί του Τζωρτζ για το σύμπαν

-10%

Λιανική τιμή: €10,00

Τιμή Bestseller: €10,00

Συγγραφέας: Χόκινγκ Στίβεν

Εκδότης: Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη

Κατηγορία: Λογοτεχνία Φανταστικού

ISBN: 9789601417035

Ημερομηνία έκδοσης: 04/02/2008

Αγορά

04/02

Περιγραφή

«Καλωσορίσατε στο Σύμπαν», είπε ο Κόσμος, το κομπιούτερ.

Όταν το γουρουνάκι του Τζορτζ το σκάει από το σπίτι και μέσα από μια τρύπα στο φράχτη περνάει στο διπλανό κήπο, ο Τζορτζ θα γνωρίσει τους καινούριους του γείτονες- την Άννι και τον πατέρα της τον Έρικ που είναι φυσικός. Θα ανακαλύψει έτσι, ένα μυστικό κλειδί που θα του ανοίξει νέους δρόμους για να γνωρίσει και να καταλάβει τον κόσμο από το διάστημα!

Γιατί ο Έρικ έχει το πιο εξελιγμένο και έξυπνο κομπιούτερ του κόσμου, τον Κόσμο, που μπορεί να μεταφέρει τον Τζορτζ και τους φίλους του σε οποιοδήποτε σημείο του σύμπαντος. Από τη μια στιγμή στην άλλη ο Τζορτζ βρίσκεται ανεβασμένος σε ένα κομήτη που θυμίζει τρενάκι του λούνα παρκ και τριγυρνάει στην απεραντοσύνη του διαστήματος- περνάει από πλανήτες , μέσα από μια θύελλα αστεροειδών και φτάνει στην άκρη του Ηλιακού μας Συστήματος και ακόμα πιο πέρα.

Κάποιος όμως έχει άλλα σχέδια για τον Κόσμο- σχέδια που θα βάλουν σε τρομερό κίνδυνο τον Έρικ και τον Τζορτζ.

Και στο διάστημα δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από μια μαύρη τρύπα.

Αυτή η εκπληκτική ιστορία με την έντονη πλοκή της συνδυάζει μια αστεία και συναρπαστική περιπέτεια με πολλά γοητευτικά επιστημονικά γεγονότα για το διάστημα και τους πλανήτες, αλλά και τις τελευταίες θεωρίες για τις μαύρες τρύπες του Στίβεν Χόκινγκ . Περιέχει όμως και έγχρωμες φωτογραφίες από αληθινές εικόνες του διαστήματος!

Σελ: 320

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Κεφάλαιο 5
Το δωμάτιο σκοτείνιαζε όλο και πιο πολύ. «Έλα κάθισε εδώ, Τζορτζ», φώναξε η Άνι, που είχε ήδη βολευτεί στο μεγάλο άνετο καναπέ. Ο Τζορτζ κάθισε δίπλα της, και ύστερα από λίγο παρατήρησε μια μικροσκοπική δέσμη εκτυφλωτικού λευκού φωτός. Έβγαινε από την οθόνη του Κόσμου. Η δέσμη εκτινάχτηκε στο κέντρο του δωματίου, όπου αιωρήθηκε για μια στιγμή προτού αρχίσει να διαγράφει ένα σχήμα στον αέρα. Κινήθηκε από τα αριστερά προς τα δεξιά σε ευθεία γραμμή προτού κατέβει κάτω προς το πάτωμα. Αφήνοντας πίσω της ένα λαμπερό δρόμο φωτός, έστριψε σε μια γωνία, σχηματίζοντας έτσι τρεις πλευρές ενός ορθογώνιου. Μια ακόμα ορθή γωνία και η φωτεινή δέσμη επέστρεψε στο σημείο εκκίνησής της. Για μια στιγμή, φάνηκε σαν ένα επίπεδο σχήμα που αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα, αλλά ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε κάτι συγκεκριμένο και πολύ γνωστό.
«Μα αυτό μοιάζει με ...» είπε ο Τζορτζ, που ξαφνικά κατάφερε να δει τι ήταν.

«Παράθυρο», είπε με περηφάνια ο Έρικ. «Ο Κόσμος άνοιξε για εμάς ένα παράθυρο στο Σύμπαν. Κοίτα προσεκτικά».

Η φωτεινή δέσμη εξαφανίστηκε, αφήνοντας το παράθυρο που είχε φτιάξει να αιωρείται καταμεσής του καθιστικού του Έρικ. Αν και το περίγραμμά του εξακολουθούσε να λάμπει από ένα εκτυφλωτικό φως, τώρα έμοιαζε με κανονικό παράθυρο. Είχε ένα μεγάλο τζάμι και μεταλλικό σκελετό. Πίσω του υπήρχε κάποια θέα, αλλά η θέα αυτή δεν ήταν το σπίτι του Έρικ, κάποιο άλλο σπίτι, κάποιος δρόμος ή πόλη, ή κάτι τέλος πάντων που ο Τζορτζ να είχε ξαναδεί.
Αντί για όλ' αυτά, μέσα από το παράθυρο ο Τζορτζ αντίκρισε μια απίστευτη, απέραντη μαυρίλα, που πότε πότε διακόπτονταν από λαμπερές κουκκίδες που θύμιζαν μικροσκοπικά λαμπερά άστρα. Έκανε μια προσπάθεια να τα μετρήσει.
«Τζορτζ», είπε ο Κόσμος με τη μηχανική φωνή του, «υπάρχουν τέτοια δισεκατομμυρίων άστρα στο Σύμπαν. Θα καταφέρεις να τα μετρήσεις όλα μόνο αν είσαι τόσο έξυπνος όσο εγώ».

«Γιατί είναι τόσα πολλά, Κόσμε;» ρώτησε έκλπηκτος ο Τζορτζ.

«Καινούρια αστέρια δημιουργούνται συνεχώς», απάντησε το σπουδαίο κομπιούτερ. «Γεννιούνται μέσα από γιγάντια νέφη σκόνης και αερίων. Θα σου δείξω πώς γίνεται».

«Πόσος χρόνος χρειάζεται για να γεννηθεί ένα αστέρι;» ρώτησε ο Τζορτζ.

«Δεκάδες εκατομμύρια χρόνια», απάντησε ο Κόσμος. «Ελπίζω να μη βιάζεσαι».

«Σώπα!» έκανε ο Έρικ, καθισμένος οκλαδόν στο πάτωμα δίπλα στον καναπέ, με τα λεπτά μακριά του πόδια διπλωμένα σε οξείες γωνίες. Έμοιαζε με γιγάντια φιλική αράχνη. «Μη σε νοιάζει, Τζορτζ, θα επιταχύνω πολύ τη διαδικασία. Θα προλάβεις να είσαι σπίτι σου για το βραδινό φαγητό. Άνι, μοίρασε τσιπς. Δεν ξέρω για σένα, Τζορτζ, αλλά εμένα το Σύμπαν μού ανοίγει την όρεξη».

«Αχ, Θεέ μου», είπε η Άνι, με αμηχανία. Ακούστηκε ένα θρόισμα καθώς ψαχούλευε μέσα στη μεγάλη σακούλα. «Νομίζω ότι πρέπει να φέρω κι άλλα». Σηκώθηκε από τον καναπέ κι εξαφανίστηκε ξανά στην κουζίνα.

Την ώρα που η Άνι εγκατέλειπε το δωμάτιο, ο Τζορτζ παρατήρησε κάτι στη θέα του διαστήματος που φαινόταν από το παράθυρο: Δεν ήταν όλο καλυμμένο από αστεράκια. Στην κάτω γωνία του παραθύρου διέκρινε ένα κομμάτι εντελώς σκοτεινό, ένα μέρος όπου δεν έφεγγε ούτε ένα αστέρι.

«Τι τρέχει εκεί πέρα;» ρώτησε δείχνοντας το σημείο με το χέρι του.

«Ας ρίξουμε μια ματιά, σύμφωνοι;» απάντησε ο Έρικ. Πάτησε ένα πλήκτρο στο τηλεχειριστήριο και η θέα από το παράθυρο φάνηκε να επικεντρώνεται και να πλησιάζει το σκοτεινό εκείνο κομμάτι. Καθώς πλησίαζαν όλο και πιο κοντά, ο Τζορτζ κατάλαβε ότι ένα τεράστιο σύννεφο πλανιόταν σʼ εκείνο το σημείο. Το παράθυρο εξακολούθησε να κινείται προς τα εμπρός, ώσπου μπήκαν μέσα στο ίδιο το σύννεφο, και ο Τζορτζ μπόρεσε να δει ότι ήταν καμωμένο από αέρια και σκόνη, όπως ακριβώς του είχε πει ο Κόσμος.

«Τι είναι;» ρώτησε, «και πού βρίσκεται;»

«Υπάρχει ένα τεράστιο νεφέλωμα στο διάστημα, πολύ μεγαλύτερο από αυτά στον ουρανό», απάντησε ο Έρικ, «κι είναι φτιαγμένο από μικροσκοπικά, απειροελάχιστα σωματίδια που αιωρούνται μέσα του. Υπάρχουν τόσα πολλά από αυτά τα σωματίδια, ώστε το νεφέλωμα είναι τεράστιο - είναι τόσο μεγάλο, που θα μπορούσε να χωρέσει μέσα του εκατομμύρια εκατομμυρίων πλανήτες σαν τη Γη. Από αυτό το νεφέλωμα θα γεννηθούν πολλά αστέρια».

Μέσα στο νεφέλωμα, ο Τζορτζ κατάφερε να διακρίνει τα σωματίδια να κινούνται πέρα δώθε, και μερικά να ενώνονται για να σχηματίσουν μαζί τεράστια κομμάτια ύλης. Αυτά τα μεγάλα κομμάτια στριφογύριζαν τριγύρω, αποσπώντας συνεχώς όλο και περισσότερα σωματίδια. Ενώ όμως ενώνονταν μεταξύ τους τα σωματίδια, τα κομμάτια που στροβιλίζονταν δε γίνονταν μεγαλύτερα, αντίθετα, έμοιαζαν να γίνονται όλο και μικρότερα, λες και κάτι τα συμπίεζε. Ήταν λες και κάποιος έφτιαχνε γιγάντιες τηγανίτες στο διάστημα. Μια από αυτές τις γιγάντιες μπάλες βρισκόταν πολύ κοντά στο παράθυρο τώρα, και ο Τζορτζ μπορούσε να τη δει να κινείται με ταχύτητα και να γίνεται όλο και πιο μικρή. Καθώς μειωνόταν σε όγκο, γινόταν όλο και πιο θερμή, τόσο θερμή που ο Τζορτζ ένιωθε τη ζέστη από τον καναπέ που καθόταν. Ύστερα άρχισε να ακτινοβολεί ένα χαμηλό, αλλά τρομακτικό φως.