Starters

-10%

Λιανική τιμή: €15,00

Τιμή Bestseller: €13,50

Συγγραφέας: Λισα Πραις

Εκδότης: Καλέντης

Κατηγορία: Επιστημονική Φαντασία

ISBN: 978-960-219-271-9

Ημερομηνία έκδοσης: 25/07/2013

Αγορά

25/07

Περιγραφή

STARTERS: Το πρώτο μέρος της διλογίας

Η Κάλι έχασε τους γονείς της όταν ο Πόλεμος των Σπορίων εξολόθρευσε ολόκληρο σχεδόν τον πληθυσμό ηλικίας μεταξύ είκοσι και εξήντα χρονών. Αυτή και ο μικρός της αδερφός, ο Τάιλερ, βρέθηκαν στους δρόμους, ζώντας ως καταληψίες μαζί με το φίλο τους τον Μάικλ και προσπαθώντας να γλιτώσουν απʼ τους λιποτάχτες που σκοτώνουν για μια σοκολατένια τρούφα.

Η μόνη ελπίδα της Κάλι είναι οι Εκλεκτοί Προορισμοί, ένα περίεργα απειλητικό μέρος στο Μπέβερλι Χιλς. Επικεφαλής του είναι ένας μυστηριώδης τύπος, γνωστός με το παρατσούκλι «Γέρος», ο οποίος πείθει εφήβους να νοικιάσουν, έναντι αμοιβής, το σώμα τους σε Έντερς – ηλικιωμένους που θέλουν να ζήσουν μια δεύτερη νιότη. Η Κάλι, ψάχνοντας απελπισμένα για χρήματα που θα κρατήσουν τον Τάιλερ, τον Μάικλ και την ίδια ζωντανούς, δέχεται να γίνει δότρια. Το νευροτσίπ, όμως, που έχουν βάλει στο κεφάλι της παρουσιάζει, ξαφνικά, πρόβλημα λειτουργίας και, ένα ωραίο πρωί, ξυπνάει βυθισμένη στη ζωή της ενοικιάστριάς της: μένει στο πολυτελές σπίτι της, οδηγεί τα αυτοκίνητά της, βγαίνει ραντεβού με τον εγγονό ενός γερουσιαστή.

Νιώθει ότι ζει ένα παραμύθι, ώσπου ανακαλύπτει ότι η ενοικιάστριά της θέλει πολύ περισσότερα από τη νιότη, καθώς και ότι τα σχέδια των Εκλεκτών Προορισμών είναι πολύ πιο σατανικά απʼ όσο φανταζόταν η ίδια…

… Η συνέχεια στο δεύτερο τόμο με τίτλο ENDERS.

Σελ:

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Λίσα Πράις ζει στη Νότια Καλιφόρνια. Σπούδασε φωτογραφία και την τέχνη της γραφής, αλλά ο περίπλους του πλανήτη ήταν γιʼ αυτή ο μεγαλύτερος δάσκαλος. Όταν καταπιάστηκε με το γράψιμο, διαπίστωσε ότι τα πιο εκπληκτικά ταξίδια είναι αυτά που πλάθει με τη φαντασία της. Το STARTERS είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και έγινε best seller παγκοσμίως καθώς κυκλοφορεί σε περισσότερες από τριάντα χώρες. Υποψήφιο για το βραβείο καλύτερου νεανικού μυθιστορήματος YALSA, βρέθηκε στην κορυφή των ευπώλητων στα μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αμερικής και της Ευρώπης, ενώ συγκαταλέγεται στις λίστες των δέκα καλύτερων βιβλίων της χρονιάς στο Amazon.

ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ:

Οι Έντερς ανέκαθεν με τρόμαζαν. Προπάντων, ο πορτιέρης της Τράπεζας

Σωμάτων, μʼ εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη. Δεν είναι πολύ γέρος

–γύρω στα εκατόν δέκα–, αλλά εμένα μου προκαλεί ανατριχίλα. Όπως οι

περισσότεροι Έντερς, έχει γκρίζα μαλλιά και φοράει μια ψευτο-

κονκάρδα, τάχατες τιμητική για την ηλικία του. Μπαίνοντας μέσα, στον

υπερμοντέρνο χώρο με τα πανύψηλα ταβάνια, νιώθω νάνος. Διασχίζω τον

προθάλαμο σαν σε όνειρο: τα πόδια μου μόλις που αγγίζουν το

μαρμάρινο δάπεδο.

Ο ηλικιωμένος με οδηγεί στην υπάλληλο της υποδοχής, μια

ασπρομάλλα η οποία, καθώς χαμογελάει, μου αποκαλύπτει μερικά

μπροστινά δόντια πασαλειμμένα με κόκκινο κραγιόν. Εδώ, στην Τράπεζα

Σωμάτων, έχουν κάθε λόγο να είναι ευγενικοί μαζί μου. Αν όμως με

συναντήσουν στο δρόμο, ούτε που θα με προσέξουν. Λίγο μετράει αν

ήμουν η πρώτη στην τάξη – τότε που υπήρχε ακόμη το σχολείο. Είμαι

δεκαέξι χρονών. Γιʼ αυτούς, είμαι βρέφος.

Τα τακούνια της γυναίκας που με υποδέχεται χτυπούν,

αντηχώντας μες στον αυστηρό χώρο καθώς με πηγαίνει σε μια μικρή

αίθουσα αναμονής, με μοναδική επίπλωση κάτι καρέκλες με

ασημόχρωμη στόφα, στις γωνίες. Μοιάζουν παλιές, αλλά η μυρωδιά που

αναδύουν τα χημικά προδίδει τη χρήση σύγχρονων βαφών και

συνθετικών υλών. Το δήθεν φυσικό ηχητικό φόντο –τραγούδι πουλιών

του δάσους– ηχεί κι αυτό ψεύτικο. Ρίχνω μια ματιά στο ξεφτισμένο

φούτερ και στα ταλαιπωρημένα παπούτσια μου. Τα βούρτσισα όσο

μπορούσα, αλλά δεν καθαρίζουν με τίποτα. Και, καθώς έκανα με τα

πόδια όλη τη διαδρομή μέχρι το Μπέβερλι Χιλς μες στο πρωινό

ψιλόβροχο, μοιάζω με βρεγμένο γατί.

Οι πατούσες μου με πονάνε. Ευχαρίστως θα σωριαζόμουν σε μια

από τούτες τις καρέκλες, αλλά δεν το κάνω από φόβο μήπως αφήσω το

υγρό μου αποτύπωμα πάνω στη στόφα. Ξάφνου, ένας ψηλός Έντερ

μπαίνει στο δωμάτιο, απαλλάσσοντάς με από το ασήμαντο τυπολατρικό

μου δίλημμα.«Η Κάλι Γούντλαντ;» λέει, κοιτάζοντας το ρολόι του. «Άργησες».

«Συγγνώμη, αλλά να, έβρεχε και…»

«Δεν πειράζει. Το σημαντικό είναι πως είσαι εδώ». Μου δίνει το

χέρι του.

Τα γκρίζα του μαλλιά, σε έντονη αντίθεση με το τεχνητό του

μαύρισμα, δείχνουν πιο άσπρα. Μου χαρίζει ένα πλατύ χαμόγελο, με τα

μάτια ορθάνοιχτα· αυτό, όμως, με κάνει πιο νευρική όπως μου

συμβαίνει πάντα μπροστά σʼ έναν Έντερ. Τελικά, αυτοί οι τύποι δεν

αξίζουν τον τίτλο των «πρεσβύτερων», όπως τους αρέσει να τους

αποκαλούν· δεν είναι παρά άπληστα γερούντια που μετράνε τις

τελευταίες τους μέρες! Με βαριά καρδιά, σφίγγω το ρυτιδιασμένο χέρι

που μου δίνει.

«Να σου συστηθώ, είμαι ο κύριος Τίνενμπάουμ. Καλώς όρισες

στους Εκλεκτούς Προορισμούς».

Το χέρι μου φυλακίζεται ανάμεσα στις δυο παλάμες του.

«Ξέρετε, ήρθα απλώς για να δω…» ψελλίζω κοιτάζοντας τριγύρω

τους τοίχους, θαρρείς και είχα έρθει για να επιθεωρήσω τον εσωτερικό

διάκοσμο.

«Πώς λειτουργούμε; Καλά, έκανες. Άσε που είναι και δωρεάν!»

Χωρίς να πάψει να χαμογελάει, μου αφήνει τελικά το χέρι. «Έλα μαζί

μου».

Απλώνει το χέρι του προς την έξοδο, θαρρείς κι εγώ δεν μπορούσα

να τη βρω. Τα δόντια του είναι τόσο λαμπερά που πισωπατάω λιγάκι όταν

μου χαμογελάει. Παίρνουμε ένα μικρό διάδρομο που οδηγεί στο γραφείο

του.

«Πέρασε, Κάλι. Κάθισε εκεί, μπροστά απʼ το τραπέζι». Κλείνει πίσω

του την πόρτα.

Δαγκώνω τη γλώσσα μου για να πνίξω μια κραυγή έκπληξης

αντικρίζοντας τούτο το εξωφρενικό σκηνικό. Από μια μπρούντζινη κρήνη

τρέχει ασταμάτητα νερό πάνω στον έναν τοίχο. Βλέποντας πώς άφηναν το

νερό, νερό καθαρό, πεντακάθαρο, να ρέει και να αναβλύζει,

καταλαβαίνεις ότι αυτό το πολύτιμο αγαθό δεν τους κοστίζει τίποτα.Στο κέντρο του χώρου, δεσπόζει ένα γυάλινο τραπέζι-γραφείο

συναρμολογημένο με λαμπτήρες LED και από πάνω του, στα τριάντα

εκατοστά περίπου, μια αιωρούμενη οθόνη απεικονίζει τη φωτογραφία

μιας συνομήλικής μου, με μακριά κόκκινα μαλλιά, που φοράει

σορτσάκι γυμναστικής. Το βλέμμα είναι καρφωμένο στο φακό και,

μολονότι το κορίτσι χαμογελάει, η φωτογραφία θυμίζει εκείνες της

Σήμανσης. Η έκφρασή της είναι γλυκιά, γεμάτη αισιοδοξία.

Κάθομαι σε μια ντιζαϊνάτη μεταλλική καρέκλα ενώ ο κύριος

Τίνενμπάουμ στέκει πίσω απʼ το γραφείο, δείχνοντάς μου τη φιγούρα

στην αιωρούμενη οθόνη. «Ένα απʼ τα καινούργια μας μέλη. Όπως κι εσύ,

άκουσε για μας από κάποιο φιλικό της πρόσωπο. Οι γυναίκες που

ʽνοικιάζουνʼ το σώμα τους είναι πολύ χαρούμενες!» Αγγίζει την άκρη της

οθόνης κι εμφανίζεται μια άλλη φωτογραφία: ένα έφηβος με αθλητικό

μαγιό και άψογους κοιλιακούς. «Αυτός ο νεαρός, ο Αδάμ, μας την

έστειλε. Κάνει σνόουμπορντ, σκι, αναρρίχηση. Είναι πολύ δημοφιλής

μεταξύ των ανδρών που λατρεύουν τα σπορ στο ύπαιθρο αλλά που, εδώ

και πολλές δεκαετίες, δεν μπορούν να τα απολαύσουν».

Από τα λεγόμενά του, καταλαβαίνω πολύ καλά τι γίνεται.

Ηλικιωμένοι Έντερς, που σέρνονται απʼ τα αρθριτικά, αποκτούν το σώμα

αυτού του έφηβου για μια βδομάδα, ζώντας μες στο πετσί του… Μου

έρχεται αναγούλα· θέλω να το σκάσω, αλλά μια σκέψη με κρατάει

καρφωμένη εκεί.