Το πρωτότυπο της Λώρας

-20%

Λιανική τιμή: €10,86

Τιμή Bestseller: €8,69

Συγγραφέας: Nabokov Vladimir

Εκδότης: Πατάκης

Κατηγορία: Ξένοι Συγγραφείς

ISBN: 9789601638041

Ημερομηνία έκδοσης: 17/12/2010

Αγορά

17/12

Περιγραφή

Ο θάνατος είναι διασκέδαση.

Ένα από τα πιο καλοφυλαγμένα μυστικά της λογοτεχνίας, το ανολοκλήρωτο αριστούργημα ενός μεγάλου συγγραφέα που παρέμεινε κλειδωμένο στα χρηματοκιβώτια μιας ελβετικής τράπεζας για πάνω από τρεις δεκαετίες. Independent on Sunday

Ένα αποσπασματικό μυθιστόρημα. Το αριστούργημα που παραλίγο να καταστραφεί, ενός από τους σπουδαιότερους συγγραφείς του εικοστού αιώνα.

Ο Φίλιπ Γουάιλντ, άντρας με ευφυΐα, πνεύμα, περιουσία και πελώριο όγκο, είναι συνηθισμένος να υπομένει απανωτές ταπεινώσεις στα χέρια της συζύγου του - της νεαρής, λιγνής και ελαφρών ηθών Φλόρας. Σε ένα μυθιστόρημα που έγραψε ένας από τους εραστές της και το έδωσε στον γιατρό, ένα «εξοργιστικό μυθιστόρημα» που καταγράφει τις απιστίες της, εμφανίζεται ως Η Λώρα μου. Εξευτελισμένος, ο Γουάιλντ εξακολουθεί να βρίσκει χαρά στη ζωή παραδινόμενος στην αυτοεξόντωσή του, αρχίζοντας με την αφαίρεση των δαχτύλων των ποδιών του.

Ο Ναμπόκοφ, επειδή προαισθανόταν ότι δεν θα κατόρθωνε να ολοκληρώσει Το πρωτότυπο της Λώρας, άφησε οδηγίες να καεί το χειρόγραφο μετά τον θάνατό του. Επί τριάντα χρόνια, η γυναίκα του, και αργότερα ο γιος του, ο Ντμίτρι, συζητούσαν αν έπρεπε να ακολουθήσουν την επιθυμία του συγγραφέα ή όχι. Αυτό το μυθιστόρημα -που παραλίγο να καταστραφεί- παρουσιάζεται τώρα για πρώτη φορά και συνοδεύεται από μια εισαγωγή του Ντμίτρι Ναμπόκοφ για το τελευταίο σπουδαίο βιβλίο του πατέρα του και για τη δύσκολη απόφαση να το εκδώσει.

Σελ. 168

Μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:

"Στα 1977, τον καιρό που η χλιαρή άνοιξη έκανε την είσοδό της στην παραλίμνια Ελβετία, επέστρεψα άρον άρον από το εξωτερικό για να βρεθώ στο προσκεφάλι του πατέρα μου σε μια κλινική της Λοζάννης. Καθώς ανάρρωνε από μια εγχείριση, ρουτίνας υποτίθεται, προσβλήθηκε από κάποια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη που εξασθένισε πάρα πολύ το ανοσοποιητικό του. Χειροτέρευε· κι όμως οι γιατροί είχαν αγνοήσει οφάνερα προειδοποιητικά σημάδια επιδείνωσης, όπως τα μειωμένα επίπεδα καλίου και νατρίου στο αίμα του. Αν θέλαμε να κρατηθεί στη ζωή,έπρεπε οπωσδήποτε να παρέμβω. Αμέσως κανονίσαμε να διακομιστεί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λοζάννης, κι εκεί άρχισε η μακρά και βασανιστική έρευνα προκειμένου να βρεθεί το βλαβερό μικρόβιο.

Ο πατέρας μου είχε πέσει σε μια λοφοπλαγιά στο Νταβός ενώ ασχολιόταν με το αγαπημένο του χόμπι, την εντομολογία, και είχε σκαλώσει σε μια άβολη στάση στην απόκρημνη πλευρά του λόφου, ενώ οι τουρίστες από το τελεφερίκ, νομίζοντας ότι τους κάνει πλάκα, χαχάνιζαν καθώς τον έβλεπαν να καλεί σε βοήθεια και να ανεμίζει την απόχη του. Η στενομυαλιά του υπαλλήλου είναι ανελέητη: λίγο αργότερα το προσωπικό του ξενοδοχείου τον επέπληξε επειδή μπήκε τρεκλίζοντας στη ρεσεψιόν με μισοκατεβασμένο σορτς, υποβασταζόμενος από δύο γκρουμ. Ενδεχομένως τα γεγονότα να μη συνδέονται μεταξύ τους, αλλά από το 1975, πουόταν συνέβη αυτό το περιστατικό, ξεκίνησε μια περίοδος ασθένειας που ποτέ δεν υποχώρησε εντελώς έως εκείνες τις φρικτές μέρες στη Λοζάννη. Εν τω μεταξύ ο πατέρας έκανε αρκετές διστακτικές απόπειρες να επιστρέψει στην προηγούμενη ζωή του στο ξενοδοχείο Montreux Palace, από την οποία μου έρχονται στο νου μεγαλειώδεις αναμνήσεις καθώς διαβάζω σε μια βλακώδη βιογραφία στο διαδίκτυο ότι με την επιτυχία της Λολίτας «δεν πήραν τα μυαλά του αέρα και εξακολούθησε να μένει σ' ένα άθλιο ελβετικό ξενοδοχείο». (Τα πλάγια δικά μου.)

Όμως ο Ναμπόκοφ είχε αρχίσει πράγματι να χάνει τη σωματική του μεγαλοπρέπεια. Η σχεδόν δίμετρη κορμοστασιά του έγειρε λιγάκι, ενώ τα βήματά του στις όχθες της λίμνης έγιναν μικρά και ασταθή. Παρ' όλα αυτά, δε σταμάτησε να γράφει. Δούλευε ένα μυθιστόρημα που είχε αρχίσει το 1975 -εκείνη την κρίσιμη χρονιά-, ένα αριστούργημα σε εμβρυϊκό στάδιο, από το οποίο μικροί θύλακες ευφυΐας ξεπρόβαλλαν εδώ κι εκεί από το κουκούλι τους στις πανταχού παρούσες κάρτες ευρετηρίου του. Σπάνια συζητούσε τις λεπτομέρειες αυτού που έγραφε, αλλά, διαισθανόμενος ίσως ότι οι ευκαιρίες να τις αποκαλύψει θα ήταν μετρημένες, άρχισε να αφηγείται ορισμένες στη μητέρα μου και σε μένα. Οι κουβέντες μας μετά το φαγητό αραίωσαν κι έγιναν πιο σύντομες, κι εκείνος αποσυρόταν στο δωμάτιό του λες και βιαζόταν να ολοκληρώσει το έργο του. Λίγο αργότερα ήρθε το τελευταίο ταξίδι στο Hôpital Nestlé. Ο πατέρας ένιωθε χειρότερα. Οι εξετάσεις συνεχίστηκαν, και οι γιατροί στέκονταν στο προσκεφάλι του λύνοντας το πιγούνι τους, ενώ του φέρονταν ολοένα και περισσότερο σαν να ήταν ετοιμοθάνατος. Τελικά το ρεύμα από το παράθυρο που ξέχασε ανοιχτό μια συναχωμένη νοσοκόμα συνήργησε στο ύστατο κρύωμά του. Η μητέρα μου κι εγώ βρισκόμασταν στο πλευρό του την ώρα που υπέκυψε με τρεις σπασμωδικούς ρόγχους στη βρογχίτιδα ενώ πνιγόταν από το φαγητό που τον πίεζα να φάει. Δεν μας είπαν πολλά για τα ακριβή αίτια της ασθένειάς του. Ο θάνατος του σπουδαίου αυτού ανθρώπου τυλίχτηκε από αμήχανη σιωπή. Έπειτα από κάποια χρόνια, όταν θέλησα να ξεκαθαρίσω κάπως τα πράγματα για τη βιογραφία του, δεν κατόρθωσα να διαλευκάνω τις συνθήκες που οδήγησαν στον θάνατό του. Μάλιστα, μερικά απόρρητα οικογενειακά ζητήματα τα πληροφορήθηκα μόνο όταν η ζωή του πατέρα μου έκλεινε τον κύκλο της. Σε αυτά συγκαταλεγόταν και η ρητή εντολή να καταστρέψουμε το χειρόγραφο του Πρωτοτύπου της Λόρας αν πέθαινε πριν το ολοκληρώσει. Κάποια άτομα με περιορισμένη φαντασία, τα οποία επιμένουν να προσθέτουν τις εικασίες τους στη δίνη των υποθέσεων που έχει καταπιεί το μισοτελειωμένο έργο, αντιμετώπισαν με χλεύη την ιδέα ότι ένας καταδικασμένος καλλιτέχνης ίσως αποφασίσει για κάποιο λόγο να καταστρέψει ένα έργο του αντί να το αφήσει να ζήσει περισσότερο από κείνον. Ένας συγγραφέας μπορεί να είναι σοβαρά άρρωστος, ακόμα και ετοιμοθάνατος, και παρ' όλα αυτά να συνεχίζει απεγνωσμένα τον αγώνα του ενάντια στη Μοίρα μέχρι τελευταίας ρανίδος, αλλά να χάνει, παρά τις επιδιώξειςην επιμονή του να κερδίσει. Μπορεί ακόμα να του χαλάσει τα σχέδια ένα τυχαίο συμβάν ή η παρέμβαση άλλων, όπως είχε γίνει πριν από πολλά χρόνια, τότε που ο Ναμπόκοφ πήγαινε προς τον αποτεφρωτήρα με το χειρόγραφο της Λολίτας υπό μάλης και η γυναίκα του, του το άρπαξε από τα xέρια."

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ήταν ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του εικοστού αιώνα, μεταφραστής και εντομολόγος. Στα έργα του περιλαμβάνονται, ανάμεσα στα ρωσικά μυθιστορήματα, Η άμυνα του Λούζιν και Το δώρο, στα αγγλικά η Λολίτα, ο Πνιν, η Χλωμή φωτιά και η Άντα, το αυτοβιογραφικό έργο Μίλησε, μνήμη, μεταφράσεις της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων στα ρωσικά και του Ευγένιου Ονιέγκιν στα αγγλικά, καθώς και διαλέξειςπερί λογοτεχνίας.

Ο σύζυγός της, απάντησε εκείνη, ήταν κι αυτός συγγραφέας -κατά μια έννοια τουλάχιστον. Οι χοντροί χτυπούν τις γυναίκες τους, λένε, κι εκείνου γυάλισε το μάτι του όταν την τσάκωσε να σκαλίζει τα χαρτιά του. Ύστερα καμώθηκε ότι της χτυπούσε και της τσάκιζε με ένα μαρμάρινο πρεσπαπιέ το αδύναμο χεράκι της (τινάζοντας ύστερα το χεράκι δήθεν σπασμωδικά). Στην πραγματικότητα εκείνη έψαχνε να βρει μια ασήμαντη επαγγελματική επιστολή - και ούτε κατά διάνοια δεν προσπαθούσε να αποκρυπτογραφήσει το μυστηριώδες του χειρόγραφο.
Μα όχι, δε μιλάμε για κανένα μυθιστόρημα που το ξεπετάς, ξέρετε, για να βγάλεις λεφτά, ήταν η μαρτυρία ενός τρελού νευρολόγου, ένα Δηλητηριώδες Έργο όπως σ' εκείνη την ταινία. Του είχε κοστίσει, και θα του κόστιζε ακόμα, αρκετά χρόνια μόχθου, αλλά φυσικά το όλο θέμα ήταν απολύτως μυστικόεπτασφράγιστο μυστικό. Το ανέφερε μόνο και μόνο, πρόσθεσε, επειδή ήταν μεθυσμένη. Ήθελε να την πάνε σπίτι ή, καλύτερα, σε κάποιο δροσερό ήσυχο μέρος με καθαρό κρεβάτι και υπηρεσία δωματίων. Φορούσε έξωμο φουστάνι και μαύρες βελούδινες μπαλαρίνες. Τα γυμνά κουντεπιέ της ήταν λευκά σαν τους νεανικούς της ώμους. Το πάρτι έδειχνε να έχει εκφυλιστεί σ' ένα σωρό αεμέθυστα βλέμματα που την κοιτούσαν με κακεντρεχήχυδαίο οίκτο από κάθε γωνιά, από κάθε μαξιλάρι και τασάκι, ακόμα και από τους λόφους της ανοιξιάτικης νύχτας που φαίνονταν μέσα από την κορνίζα της ανοιχτής μπαλκονόπορτας.