ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

NEWSLETTER

Email

ΝΕΕΣ ΑΦΙΞΕΙΣ

ΝΕΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ

ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ

BEST SELLERS 2024

Bestsellers 2024...»
All time Bests...»

Ο αντάρτης: Η αρχή

-10%

Λιανική τιμή: €15,00

Τιμή Bestseller: €13,50

Συγγραφέας: Barea Arturo

Εκδότης: Γκοβόστης

Κατηγορία: Βιογραφίες

ISBN: 9789604460960

Ημερομηνία έκδοσης: 01/07/2010

Αγορά
01/07

Περιγραφή

Tο πρώτο μέρος της ιστορικής αυτής αυτοβιογραφίας, με τίτλο "Ο αντάρτης: Η αρχή", εκδόθηκε τον Ιούνιο του 1941. Σε αυτό ο συγγραφέας διηγείται τα παιδικά και νεανικά του χρόνια στη Μαδρίτη στις αρχές τού 20ού αιώνα. Ήταν παιδί μιας οικογένειας που γνώρισε πολλές στερήσεις. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε σε μια μικρή σοφίτα κάποιας φτωχικής συνοικίας της Μαδρίτης, όπου η μητέρα του ξενόπλενε στο ποτάμι και έκανε διάφορα θελήματα.

Ωστόσο ο ίδιος, σε αντίθεση με τα αδέλφια του, μεγάλωσε στο σπίτι των θείων του, σε μικροαστικό περιβάλλον, οι οποίοι τον έστειλαν σε θρησκευτικό σχολείο Ιησουιτών, με στόχο να γίνει αργότερα μηχανικός. Όμως, σε ηλικία δεκατριών χρονών, ύστερα από τον απροσδόκητο θάνατο του θείου του, αναγκάστηκε να δουλέψει ως υπάλληλος σε μαγαζί και στη συνέχεια ως υπάλληλος σε τράπεζα.

Εκείνη την εποχή έγινε μέλος του συνδικάτου και άρχισε να έχει τις πρώτες πολιτικές του ανησυχίες, χωρίς να σταματήσουν ούτε στιγμή να συγκρούονται μέσα του ο αστός και ο προλετάριος.

Το δεύτερο μέρος, με τίτλο "Ο αντάρτης: Η πορεία", όπου διηγείται τις πρώτες συγγραφικές του προσπάθειες και τις εμπειρίες του από τον Πόλεμο του Ριφ στο Μαρόκο, εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1943.

Το τρίτο και τελευταίο μέρος, με τίτλο "Ο αντάρτης: Η φλόγα", εκδόθηκε το Φεβρουάριο του 1946, και αποτέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Σε αυτό ο Barea διηγείται τα σκληρά χρόνια προτού ξεσπάσει ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, καθώς και τα δύο πρώτα χρόνια του εμφυλίου, από τον Ιούλιο του 1936 μέχρι το Φεβρουάριο του 1938 που ο ίδιος εγκατέλειψε την Ισπανία.

Το βιβλίο έγινε ιδιαίτερα αγαπητό στην Ισπανία, τόσο κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, που κυκλοφορούσε παράνομα, όσο και μετά τη μεταπολίτευση, αφού περιγράφει την πιο σημαντική περίοδο της ιστορίας της Ισπανίας μέσα από τη ζωή ενός πρωταγωνιστή των πιο θερμών γεγονότων της.

Σελ. 436

Κριτικές:

"Στα ορόσημα της ισπανικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα εγγράφεται η αυτοβιογραφική τριλογία του δημοσιογράφου και συγγραφέα Arturo Barea. Το μνημειώδες αυτό έργο γράφτηκε στην αρχή στα ισπανικά, εκδόθηκε όμως πρώτα στα αγγλικά, από τον εκδοτικό οίκο Faber & Faber του Λονδίνου, στα δύσκολα και σημαδιακά χρόνια μεταξύ 1941 και 1946. Η πρώτη έκδοση στην ισπανική γλώσσα κυκλοφόρησε το 1951 στο Μπουένος Αϊρες, ενώ στην ίδια την Ισπανία κυκλοφορούσε για πολλά χρόνια λαθραία, παρακάμπτοντας τη φριχτή λογοκρισία του καθεστώτος του Φράνκο, μέχρι το 1977 που κυκλοφόρησε επιτέλους νόμιμα. Πρόκειται για ένα έργο που επαινέθηκε ανεπιφύλακτα από τη διεθνή λογοτεχνική κριτική, για τη λεπτομερειακή περιγραφή των εσωτερικών και των εξωτερικών τοπίων, για την ψυχογραφική ικανότητα του συγγραφέα, για τη λιτότητα του ύφους και τη σοφή οικονομία στη χρήση των εκφραστικών του μέσων, μα πάνω απ' όλα για την εξομολογητική αθωότητα που μόνο στους πολύ μεγάλους συγγραφείς απαντάται. Γιατί τι είναι άραγε ο λογοτέχνης, και δη ο πεζογράφος, αν όχι ο αψευδής μάρτυρας του καιρού του; Ακόμα κι όταν μιλάει σε πρώτο πρόσωπο, ακόμα κι όταν βυθίζεται στον παραισθητικό κόσμο του ψυχισμού του, ακόμα κι όταν καταλύει τα όποια όρια μεταξύ «αντικειμενικού» και «υποκειμενικού» χωρόχρονου, ακόμα και βυθισμένος στην ενδεχόμενη ψυχονεύρωση και στα όποια ιδιωτικά του αδιέξοδα, ο καλός πεζογράφος γίνεται, θέλοντας και μη, καθρέφτης της κοινωνίας και υποκείμενος στα «ρεύματα» της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Ο Arturo Barea γεννήθηκε το 1987 στο Μπαδαχόθ της Ισπανίας και πέθανε το 1957 στην Αγγλία, όπου είχε αυτοεξοριστεί από το 1938. Μένοντας ορφανός σε μια φτωχή λαϊκή οικογένεια, αναγκάζεται να ζήσει σε κατάσταση ομηρίας στο σπίτι μιας θείας του, ενόσω η μάνα του ξενόπλενε, τα άλλα του αδέλφια παράδερναν ανάμεσα σε ορφανοτροφεία και ανάδοχες οικογένειες, και η μάνα του δεν είχε το δικαίωμα ούτε καν να δείξει τρυφερότητα στον ευαίσθητο Αρθούρο, αφού η κτητική θεία τον θεωρούσε ατομική της περιουσία για αποκλειστική νομή και χρήση. Το παιδί δείχνει από νωρίς την ανυπότακτη φύση του. Το σκάει για να γίνει μπακαλόγατος, όμως κι εκεί η απότομη συμπεριφορά του εργοδότη θα τον οδηγήσει σε παραίτηση. Το ίδιο άδοξο τέλος θα έχει και η θητεία του ως μαθητευόμενου τραπεζικού υπαλλήλου. Οταν το αφεντικό τού ζητάει να πληρώσει ένα τζάμι που έσπασε με τη σφραγίδα του, παρότι ο συνεπής υπάλληλος είχε προειδοποιήσει τους προϊσταμένους του για τον ενδεχόμενο κίνδυνο και την ευθραστότητα του κρυστάλλου στην καθημερινή μονότονη καταπόνηση, τότε ο γεννημένος «αντάρτης» δεν διστάζει να εγκαταλείψει την ελπιδοφόρα κι αξιοζήλευτη τραπεζική του «καριέρα» και ν' αποχωρήσει ηρωικά για νέες περιπέτειες. Το άπιαστο ιδανικό της ελευθερίας τον οδηγεί στον Πόλεμο του Ριφ στο Μαρόκο, όπου φτάνει να εργάζεται ως αυτοδίδακτος τοπογράφος μηχανικός στη χάραξη δρόμων. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τη διαφθορά των αξιωματούχων και νιώθει την αξιοπρέπειά του να συνθλίβεται γι' άλλη μια φορά στα γρανάζια ενός κατεστημένου που δεν μπορεί να ελέγξει και τον καταθλίβει μέχρι θανάτου. Φυσικά, δεν θα αντέξει για πολύ ούτε κι εκεί. Θα πάρει μέρος στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, θα καταφύγει στο Παρίσι, αρνούμενος όμως σθεναρά να θεωρηθεί πολιτικός πρόσφυγας, για να καταφύγει, τέλος, στην Αγγλία, όπου με την αμέριστη συμπαράσταση και υποστήριξη της δεύτερης συζύγου του, καταφέρνει να ζήσει εργαζόμενος ως δημοσιογράφος, να υπερνικήσει τα όποια προβλήματα υγείας τού προκαλούσε η νευρική υπερδιέγερση και να ολοκληρώσει τη μυθιστορηματική του αυτοβιογραφία πριν υποκύψει στο μοιραίο. Η τριλογία θεωρήθηκε τόσο ουσιαστική στην προσπάθεια απεικόνισης της κατάστασης στην Ισπανία του 20ού αιώνα όσο σημαντικά ήταν και τα έργα του Τολστόι για την κατανόηση της Ρωσίας του 19ου αιώνα. Η ικανότητα όμως του Arturo Barea να βουτάει σε βαθιά μαύρα νερά τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής ισπανικής ψυχής τον φέρνει περισσότερο κοντά στον Ντοστογιέφκσι και στον Γκόρκι. Κατάφερε να δώσει εναργείς φωτογραφικές περιγραφές των τοπίων όπου έζησε. Εδωσε «φωνή» στους απλούς ανθρώπους, αφού η μοίρα και οι επιλογές ζωής τον ανάγκασαν να ζήσει σαν ένας από αυτούς. Κι αυτό συντείνει στον ρόλο του ως μάρτυρα. Το μέρος ομιλεί αντί του όλου και εξ ονόματός του. Δεν βλέπει αφ' υψηλού τους συγχρόνους του «αθλίους». Συμπάσχει και συνταυτίζεται στο έπακρο. Εδώ όμως έγκειται και η αισθητική απόλαυση και η λύτρωση που χαρίζει στον αναγνώστη, αφού μέσα από την υπέρβαση του πόνου και της μιζέριας λάμπουν σαν ατόφιο χρυσάφι η χαρά της ζωής, οι μικροχαρές και οι μικρολύπες, που κάνουν ένα δειλινό ανεπανάληπτα θλιβερό και χαρούμενο συνάμα. Αυτή η προσωπική λογοτεχνική επίτευξη της χαρμολύπης, αυτός ο δραματικότατος «κλαυσίγελος», ο μελοδραματισμός που υπονομεύεται από τόνους ειρωνείας και αυτοσαρκασμού, η εμμονή στη λεπτομέρεια της περιγραφής μιας συκιάς στη μέση της ερήμου, που έχει βυθίσει τις υπεραιωνόβιες ρίζες της στον υδροφόρο ορίζοντα, δίνει σε αυτή τη μαρτυρία τη σφραγίδα ενός ιδιοφυούς Ισπανού, που αν και ήταν αυτοδίδακτος σε όλα του, ακόμα και στις ξένες γλώσσες που έμαθε να χειρίζεται άψογα, έφτασε να προταθεί για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο όμως δεν κέρδισε. Ηταν μάλλον ένας απόλυτα προσγειωμένος εργάτης (χειρώνακτας) της πένας, υπηρέτης της υψηλής τέχνης του Λόγου χωρίς ιδιαίτερες προσωπικές φιλοδοξίες. Το έβλεπε μάλλον σαν ένα αξιοπρεπές είδος βιοπορισμού, περισσότερο συμβατό με την κλίση του και τη φύση του, σε σχέση με άλλες δουλειές που είχε δοκιμάσει. Στη δουλειά του δημοσιογράφου και του κριτικού ήταν ανεξάρτητος και αδέσμευτος, προκλητικός και αμερόληπτος, με το θάρρος της γνώμης του και χωρίς υπόγειες προσπάθειες να συμπλεύσει με τα λογοτεχνικά κατεστημένα της εποχής του. Ενας άνθρωπος που μιλούσε με το «εγώ», αλλά δεν είχε υπεραναπτυγμένο το Εγώ του, από τους σεμνούς εκείνους (και σπάνιους) λογοτέχνες που είναι ταπεινότεροι από το έργο τους. Ο πολύς George Orwell έγραψε ότι η τριλογία αυτή είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο μεγάλου ιστορικού ενδιαφέροντος (The Observer, 1946). Είναι τέτοια η καθαρότητα της ψυχής και η τιμιότητα της ματιάς του ως αφηγητή, που θεωρεί υποχρέωσή του όχι μόνο να εξοφλήσει το χρηματικό χρέος στη φιλόξενη γαλλίδα ταβερνιάρισσα, που του είχε δώσει απεριόριστη πίστωση τον καιρό που ζούσε εξόριστος στο Παρίσι, αλλά και να δηλώσει την ευγνωμοσύνη του στο γραπτό του. Αν ήταν φανατικός Καθολικός, θα λέγαμε ότι παίρνει άριστα στο μυστήριο της εξομολόγησης. Οφείλουμε να του αποδώσουμε τα εύσημα της μέγιστης δυνατής λογοτεχνικής ειλικρίνειας, ακόμα κι όταν ενσωματώνει στην αφήγησή του ιστορικά γεγονότα που δεν τα είχε παρακολουθήσει με τα ίδια του τα μάτια, και δεν τα είχε βιώσει «στο πετσί του». Ηταν μοναχικός και δεκτικός στην κριτική, απ' όπου κι αν προερχόταν. Ισως γι' αυτό έγινε καλός κριτικός και ο ίδιος. Δέχεται με στωικότητα την αρνητική άποψη του γάλλου «ειδικού» που δούλευε σαν «αναγνώστης» σ' έναν γαλλικό εκδοτικό οίκο. Απ' όλη την προσβλητική επίθεση κατάλαβε ότι το βιβλίο του ήταν ένας ζωντανός οργανισμός που δεν θα περνούσε απαρατήρητος, εάν και όποτε εκδιδόταν. Ο γάλλος εκδότης κράτησε το χειρόγραφο και δεν εξέδωσε ποτέ το βιβλίο, ο «αναγνώστης» είπε τίμια τις αντιρρήσεις του καταπρόσωπο στο συγγραφέα και ο συγγραφέας πέρασε στην ιστορία της ισπανικής, αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας «με το σπαθί του». Ο,τι και να πούμε σήμερα εμείς, το έργο του Arturo Barea είναι εδώ και μας περιμένει, μεταφρασμένο στην ελληνική γλώσσα από τη Δέσποινα Μάρκου, που αποδείχτηκε ιδιαίτερα προσεκτική στην απόδοση των υφολογικών «ημιτονίων» και των εκφραστικών αποχρώσεων του πολυεπίπεδου κειμένου. Ο «μέσος αναγνώστης» (και όχι μόνο ο «επαρκής αναγνώστης») θα απολαύσει την καταβύθιση σε αυτό το διαυγές έρεβος (ας μου συγχωρεθεί το οξύμωρο σχήμα) μιας από τις πιο σκοτεινές περιόδους του 20ού αιώνα.

Θα κλείσω μ' ένα μικρό απόσπασμα από το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας (την «Πορεία») κι από το 4ο κεφάλαιο με τίτλο «Η συκιά» (σ. 75): Ημουν καθισμένος πάνω σε μια από τις ρίζες της συκιάς και τα χτυπήματα δονούνταν μέσα μου σαν παράπονο. Το λυπόμουν το γέρικο δέντρο και θα 'θελα να το σώσω.

Πόσο σύγχρονο φαντάζει αυτό το κείμενο. Σαν να ακούμε έναν πνευματικό άνθρωπο του 21ου αιώνα που ανησυχεί για τις διασαλευμένες οικολογικές ισορροπίες και το μέλλον του πλανήτη." Κωνσταντίνος Μπούρας,"Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 629, 13.11.2010

"Πάνω από 300.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936-1939). Για την έρευνα των αιτίων του αποφασιστικό ρόλο έπαιξαν οι αφηγήσεις εκείνων που συμμετείχαν, στις οποίες ανήκει η συγκλονιστική τρίτομη αυτοβιογραφία Ο αντάρτης του Αρτούρο Μπαρέα. Αρχίζοντας από το 1905 και καταλήγοντας στο 1938, ο σοσιαλιστής Μπαρέα μάς δίνει την πλήρη εικόνα τού πώς η χώρα του Θερβάντες οδηγήθηκε στον αιματηρότερο εμφύλιο πόλεμο της ιστορίας της. Μιας παρηκμασμένης αυτοκρατορίας που στις αρχές του 20ού αιώνα είχε χάσει όλες σχεδόν τις αποικίες της. Μιας χώρας όπου οι συγκρούσεις ανάμεσα στις εθνότητές της (ας θυμίσουμε ότι οι Καταλανοί και οι Βάσκοι έχουν τη δική τους γλώσσα) ανάγονται βαθιά στον χρόνο. Μιας φεουδαρχικής κοινωνίας όπου το 2% των φεουδαρχών κατείχε τα δύο τρίτα της γης. Ενός προπυργίου του καθολικισμού που σε συμμαχία με τη μοναρχία δεν επρόκειτο να παραδώσει αμαχητί την εξουσία. Το 1936 συνέβη το ανατριχιαστικά απλό: από τη μια ενώθηκαν οι σοσιαλιστές, οι φιλελεύθεροι, οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί και κέρδισαν τις εκλογές. Από την άλλη συνασπίστηκε η εκκλησία, οι αριστοκράτες, οι φεουδάρχες, οι μοναρχικοί και ο στρατός. Η δημοκρατική κυβέρνηση «κατάφερε» να φοβίσει τη μεσαία τάξη, που πήρε το μέρος των εθνικιστών. Ο εμφύλιος πόλεμος ήταν αναπόφευκτος- και θα διεξαγόταν με αβυσσαλέο και αδελφοκτόνο μίσος. Ας θυμίσουμε ότι ο στρατηγός Μόλια του Φράνκο είχε δηλώσει πως δεν θα δίσταζε να τουφεκίσει τη μισή Ισπανία και ότι αν χρειαζόταν θα ξέθαβε τους νεκρούς και θα τους τουφέκιζε ξανά.

Σοσιαλιστής από μικρός

Στον πρώτο τόμο με τίτλο Η αρχή ο Μπαρέα αφηγείται τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Ο πατέρας του πέθανε όταν ο ίδιος ήταν τεσσάρων μηνών και η μητέρα του για να ζήσει αναγκάστηκε να δουλεύει ως πλύστρα. Τα παιδιά της ανέλαβαν να τα μεγαλώσουν κάποιοι συγγενείς. Ο μικρός Αρτούρο πήγε να ζήσει με ένα ζευγάρι θείων του που κάπως τα κατάφερναν οικονομικά, αφού ο θείος είχε σταθερό μισθό. Ηταν ευγενής και καλοκάγαθος άνθρωπος- σε αντίθεση με τη μισαλλόδοξη και θρησκόληπτη σύζυγό του. Οταν ο Μπαρέα έφτασε σε ηλικία να πάει στο σχολείο, τον έστειλαν σε ένα κολέγιο Ιησουιτών. Στα 14 χρόνια του αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο και να πιάσει δουλειά στην τράπεζα Credit Εtranger, μία από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη εκείνη την εποχή. Οι εμπειρίες του από το εργασιακό περιβάλλον καταγράφονται από τον ίδιο με μοναδική ζωντάνια. Μέσα από αυτές μάς δίνει το κλίμα των τραπεζών και την άγρια εκμετάλλευση των υπαλλήλων. Επειτα ο θείος του πεθαίνει και του αφήνει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσόν. Τώρα πια η μητέρα του δεν είναι αναγκασμένη να ξενοπλένει. Πλησιάζοντας τα 20 γίνεται μέλος του σοσιαλιστικού συνδικάτου, παραιτείται από την τράπεζα και κατατάσσεται στον στρατό.

Στον δεύτερο τόμο ( Η πορεία ) ο Μπαρέα στέλνεται στο Μαρόκο όπου υπηρετεί ως λοχίας στο μηχανικό σώμα. Στον πόλεμο με τους Μαυριτανούς ο ισπανικός στρατός υφίσταται πανωλεθρία στη μάχη του Αναπόλ, ο Μπαρέα προσβάλλεται από τύφο και παρά τρίχα διαφεύγει τον θάνατο. Οι σκηνές της στρατιωτικής ζωής που περιγράφει είναι εξαίρετες. Αξιωματικοί και υπαξιωματικοί τόσο του ισπανικού στρατού όσο και της Λεγεώνας δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να χαρτοπαίζουν και να ξημεροβραδιάζονται στα πορνεία. Υπήρχαν περιπτώσεις όπου ισπανοί αξιωματικοί πουλούσαν ακόμη και όπλα στους Μαυριτανούς. Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά ο Μπαρέα καταφέρνει να βρει χρόνο και να μάθει αγγλικά και γαλλικά. Και ακόμη, να μελετήσει τον χαρακτήρα του στρατηγού Φράνκο και του Μιλάν Αστράι, που και οι δύο υπήρξαν διοικητές της Λεγεώνας, αυτής που μεταμορφωμένη στη φασιστική Φάλαγγα 16 χρόνια αργότερα θα νικούσε τον στρατό της Δημοκρατικής Ισπανίας και θα επέβαλλε δικτατορία.

Το 1923 η θητεία του Μπαρέα στον στρατό τερματίζεται, φεύγει από το Μαρόκο και επιστρέφει στην Ισπανία. Εναν χρόνο αργότερα την εξουσία αναλαμβάνει ο δικτάτορας Πρίμο ντε Ριβέρα, διορισμένος από τον ίδιο τον βασιλιά.

Στον κλοιό των Φαλαγγιτών

Εξι χρόνια μετά την παραίτηση του Ριβέρα, και αφού η πολιτική αναταραχή στην Ισπανία δεν έχει αρχή και τέλος, το Λαϊκό Μέτωπο κερδίζει τις εκλογές τον Φεβρουάριο του 1936. Δύο χρόνια νωρίτερα ο γιος του Πρίμο ντε Ριβέρα είχε ιδρύσει τη Φάλαγγα. Τον Ιούνιο του 1936 ο στρατός εξεγείρεται εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης και ξεσπά ο εμφύλιος πόλεμος. Αυτά εξιστορούνται στον τρίτο τόμο της αυτοβιογραφίας που έχει τίτλο Η φλόγα. Η αφήγηση εδώ ξεκινά το 1935 σε ένα χωριό της Καστίλλης και τελειώνει στο Παρίσι. Πρόκειται για το πιο δραματικό μέρος της τριλογίας. Με ακρίβεια αλλά και πάθος ο συγγραφέας μάς εξηγεί πώς η κυβέρνηση έχασε τον έλεγχο του κράτους, πώς η εξουσία μοιράστηκε σε συνδικαλιστικά καπετανάτα που το καθένα διέθετε τον δικό του στρατό, τη δική του αστυνομία, ακόμη και τα δικά του εκτελεστικά αποσπάσματα. Μας περιγράφει επιπλέον τις συγκρούσεις ανάμεσα στους σοσιαλιστές, στους κομμουνιστές και στους αναρχικούς, τη βία και την αγριότητα, ακόμη και τις εκτελέσεις. Μας λέει πώς σκοτώνονταν από τους βομβαρδισμούς τα γυναικόπαιδα στους δρόμους, πώς ο ίδιος έπασχε από αϋπνίες και πώς είχε φθάσει στα όρια νευρικού κλονισμού. Εκείνη την εποχή η Μαδρίτη ήταν γεμάτη από δημοσιογράφους και διεθνείς ανταποκριτές. Ανάμεσά τους ο Ντος Πάσος και ο Χεμινγκγουέι με τον οποίο ο Μπαρέα είχε φιλική σχέση. Αλλωστε το 1937 είχε αρχίσει τις εκπομπές του στο ραδιόφωνο των Δημοκρατικών που απευθύνονταν σε όλον τον ισπανόφωνο κόσμο. Ηταν, όπως έλεγε ξεκινώντας κάθε του εκπομπή, «μια άγνωστη φωνή από τη Μαδρίτη». Μια φωνή γεμάτη πάθος, ένταση, συναίσθημα. Στις αρχές του 1938 η κατάσταση της ψυχικής του υγείας ήταν άθλια και ο ίδιος βρισκόταν στα πρόθυρα του αλκοολισμού. Πήρε άδεια και έφυγε από την Ισπανία. Πρώτα πήγε στο Παρίσι και έπειτα στο Λονδίνο, όπου και πέθανε το 1957.Ισως δεν υπάρχει μεγαλύτερος έπαινος για τονΑντάρτηαπό αυτά που έγραψε το 1946 στον «Οbserver» ο Τζορτζ Οργουελ,που και αυτός πολέμησε- και τραυματίστηκε- στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο:«Ενα εξαιρετικό βιβλίο με σημαντικό ιστορικό ενδιαφέρον». Ο συγγραφέας του1984προσθέτει και κάτι ακόμη:«Πρόκειται για απόσπασμα αυτοβιογραφίας και ελπίζουμε και άλλα να ακολουθήσουν.Αν οι φασιστικές δυνάμεις δεν έκαναν τίποτε καλό,τουλάχιστον πλούτισαν τον αγγλόφωνο κόσμο εξορίζοντας τους καλύτερους συγγραφείς τους».

Με ύμνους υποδέχθηκε ο αγγλόφωνος Τύπος τονΑντάρτη. Ο Μπέλτραμ Ουόλφστη«Ηerald Tribune»έγραφε το 1946 ότι«πρόκειται για μία από τις κορυφαίες αυτοβιογραφίες του 20ού αιώνα».Είκοσι επτά χρόνια αργότερα ο Ρόλαντ Γκαντ στην «Daily Telegraph» προέβαινε σε έναν παραλληλισμό χωρίς προηγούμενο:«Το έργο αυτό είναι τόσο αναγκαίο για να κατανοήσει κανείς την Ισπανία του 20ού αιώνα όσο το να διαβάσει τον Τολστόι για να καταλάβει τη Ρωσία του 19ου αιώνα». Το βιβλίο όμως δεν είναι μόνο μια συγκλονιστική μαρτυρία ή οι εξομολογήσεις ενός ανθρώπου που πέρασε μέσα από τη φτώχεια,τη φωτιά και δύο άγριους πολέμους. Είναι σημαντικό και για την ισπανόφωνη αλλά και για την ευρωπαϊκή λογοτεχνία.Ο Μπαρέα προωθεί τον ρεαλισμό σε νέα πεδία.Οχι σε αυτό της αλληγορίας,αλλά σε εκείνο των συνεπειών,σημαντικότερη από τις οποίες είναι ο εξευτελισμός και η ηθική απαξίωση που εκφράζεται στο συλλογικό κυρίως πεδίο.Μιλάει για την ομαδική δειλία,όταν οι επιζώντες αντιμετωπίζουν όχι απλώς με αδιαφορία,αλλά συχνά και με σαδισμό τους νεκρούς.Και είναι ανατριχιαστικές οι διαπιστώσεις του,διαπιστώσεις ενός σοσιαλιστή και επαναστάτη,στις οποίες τον οδηγούν οι εμπειρίες του στην πολιορκημένη Μαδρίτη: πώς οι επαναστάσεις μπορούν να φέρουν στην επιφάνεια τις χειρότερες πλευρές των ανθρώπων, εκείνες ακριβώς που στον καιρό της ειρήνης υποφώσκουν και σπανίως εκδηλώνονται.

Οι περισσότεροι συγγραφείς της γενιάς του Μπαρέα στην Ισπανία προέρχονταν από τη μεσαία τάξη,γι΄ αυτό και τα βιβλία τους πάσχουν από ένα είδος πολιτικής ευπρέπειας.O ίδιος,προερχόμενος από τα κατώτερα στρώματα,είδε την κοινωνία εκ των κάτω,εκεί όπου ο διπλανός μας δεν είναι παρά ένας πιθανός αντίπαλος.Οταν τα οικονομικά του βελτιώθηκαν,διαπίστωσε ότι αυτό συμβαίνει και όταν παρατηρεί κάποιος την κοινωνία εκ των άνω.Κυρίως όμως είδε την Ισπανία,μια παλιά αυτοκρατορία,να καταστρέφεται περνώντας στα χέρια των σκοτεινών δυνάμεων του φασισμού. Εζησε σε μια περίοδο όπου οι ιστορικές επιταχύνσεις ήταν ασύλληπτες και αντελήφθη ότι η μόνη απάντηση στον τρόμο και στην αγωνία που του προκαλούσαν ήταν να αποτυπώσει τις εμπειρίες και τις παρατηρήσεις του με απόλυτη ειλικρίνεια.Οι περιγραφές του της πολιορκημένης Μαδρίτης είναι από τις ωραιότερες που έχουν γραφτεί,γιατί μέσα στο χάος των βομβαρδισμών και του τρόμου αναδεικνύουν ένα πράγμα: ότι ανάμεσα στα ερείπια,στον θάνατο,στα σκοτωμένα γυναικόπαιδα και στις εκτελέσεις,η ζωή έχει τη δύναμη να τα υπερβεί.Οχι η επιβίωση,αλλά η ύπαρξη θα πρέπει να σταθεί,να αγωνιστεί και να πετάξει από πάνω της την κατάρα που απειλεί να την αφανίσει.

Οι μνήμες από τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο είναι σχετικά πιο μακρινές από τις αντίστοιχες του δικού μας Εμφυλίου. Αλλά οι αναλογίες,στο ιστορικό τουλάχιστον πεδίο,παραμένουν εντυπωσιακές.Παρά το γεγονός ότι για τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο έχουν γραφτεί πολλά- και κάποτε εξαιρετικά ενδιαφέροντα κείμενα-, δεν διαθέτουμε έργα εφάμιλλα της αυτοβιογραφίας του Μπαρέα." Αναστάσης Βιστωνίτης, "Το Βήμα"/ "Βιβλία", 29.8.2010

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Arturo Barea γεννήθηκε στο Μπαδαχόθ της Ισπανίας το 1897 και πέθανε το 1957 στην Αγγλία. Αυτοδίδακτος συγγραφέας και δημοσιογράφος, με βαθιά λαϊκές ρίζες, πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, πήρε μέρος στον Πόλεμο του Ριφ στο Μαρόκο και στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, μέχρι το 1938 που αυτοεξορίστηκε στη Μεγάλη Βρετανία.

Το πιο γνωστό έργο του είναι το "Ο αντάρτης", αυτοβιογραφία με τη μορφή μυθιστορήματος σε τρία μέρη, που έγινε παγκοσμίως γνωστό σαν μία από τις πιο αυθεντικές μαρτυρίες που έχουν γραφεί για τον ισπανικό εμφύλιο.

Το βιβλίο γράφτηκε στα ισπανικά, αλλά η πρώτη του έκδοση έγινε στα αγγλικά από τον εκδοτικό οίκο Faber & Faber του Λονδίνου μεταξύ 1941 και 1946. Η πρώτη έκδοση στα ισπανικά κυκλοφόρησε το 1951 στο Μπουένος Άιρες. Στην Ισπανία η τριλογία κυκλοφορούσε για πολλά χρόνια παράνομα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο και μέχρι το 1977.

Βιογραφίες

-10%
19/12

Will

Smith Will, Manson Mark

Τιμή: 25,00  22,50

Αγορά
-10%
09/06

Μαρτυρίες - Το αλάτι μιας ζωής

Σιμόπουλος Διονύσης

Τιμή: 24,40  21,96

Αγορά
-10%
21/02

Οι άτακτοι

Χαριτόπουλος Διονύσης

Τιμή: 18,90  17,01

Αγορά
-10%
22/11
-10%
16/10

Λάκης Γαβαλάς Loaded

Γαβαλάς Λάκης

Τιμή: 16,50  14,85

Αγορά
-10%
10/08
-10%
12/06

Η σύζυγος του διπλωμάτη

Hanum Melek

Τιμή: 16,00  14,40

Αγορά
-10%
23/05

Πέτρος Σωκράτους Κόκκαλης (1896-1962)

Χρήστου Θανάσης

Τιμή: 20,00  18,00

Αγορά
-10%
14/02

Οι Ντάρρελ της Κέρκυρας

Haag Michael

Τιμή: 15,50  13,95

Αγορά
-10%
01/01

Μορφωμένη

Tara Westover

Τιμή: 17,70  15,93

Αγορά
-10%
20/12

Νίκος Καββαδίας, Ο αρμενιστής ποιητής

Γελασάκης Μιχάλης

Τιμή: 19,50  17,55

Αγορά
-10%
20/12

Στ΄αμπέλια

Ζουμπουλάκης Σταύρος

Τιμή: 8,00  7,20

Αγορά
-10%
10/12

TSEKLENIS - Τα χρόνια της μόδας | The Fashion Years

Ξανθούλης Δημήτρης

Τιμή: 20,00  18,00

Αγορά
-10%
06/12

Elon Musk

Ashlee Vance

Τιμή: 17,70  15,93

Αγορά
-10%
22/11

Albert Einstein

Isaacson Walter

Τιμή: 22,20  19,98

Αγορά
-10%
22/11

Leonardo Da Vinci

Isaacson Walter

Τιμή: 25,50  22,95

Αγορά
-10%
14/11

Ανδρέας Παπανδρέου: ο οικονομολόγος

Παπανδρέου Νίκος Α.

Τιμή: 10,00  9,00

Αγορά
-10%
14/11

Ελευθέριος Βενιζέλος και Μαρία Ελευθερίου: Η αλληλογραφία (1889-1890)

Μαρία Καραγιάννη, Μ. Ζ. Κοπιδάκης

Τιμή: 20,00  18,00

Αγορά
-10%
08/11

Leonardo Da Vinci

Charles Nicholl

Τιμή: 17,70  15,93

Αγορά
-20%
02/03

Μόνον λίγα χιλιόμετρα. Ιστορίες για την Ιστορία

Ευθυμίου Μαρία,Προβατάς Μάκης

Τιμή: 13,30  10,64

Αγορά