Σκέτη αναρχία

-10%

Λιανική τιμή: €16,00

Τιμή Bestseller: €14,40

Συγγραφέας: Allen Woody

Εκδότης: Bell

Κατηγορία: Ξένοι Συγγραφείς

ISBN: 9789606205187

Ημερομηνία έκδοσης: 11/11/2010

Αγορά

11/11

Περιγραφή

Σ' αυτή τη νέα του συλλογή διηγημάτων, είκοσι πέντε και παραπάνω χρόνια μετά τα τρία κλασικά έργα του "Χωρίς Φτερά", "Πάτσι" και "Παρενέργειες", ο Γούντι Άλεν έχει καταφέρει να μας δώσει ένα βιβλίο που όχι μόνο απαντά στα πιο βαθιά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά έχει και το ιδανικό μέγεθος για να το βάλεις κάτω από οποιοδήποτε πόδι τραπεζιού που παλαντζάρει.

"Ξύπνησα την Παρασκευή και, επειδή το σύμπαν διαστέλλεται, μου πήρε περισσότερο από το συνηθισμένο να βρω τη ρόμπα μου», εξηγεί σε μια ιστορία για την επιστήμη της Φυσικής, με τίτλο "Οι Οδυνηρές Συνέπειες της Θεωρίας των Χορδών". Σε άλλα ταξίδια ψυχοβελτιωτικής ορθοκρισίας συναντάμε μια πλειάδα χαρακτήρων, που μόνο ο Άλεν θα μπορούσε να φανταστεί: τον Τζάσπερ Καρύδιας, τον Φλάντερς Σκούληκ, τον μεγιστάνα της κινηματογραφικής βιομηχανίας Ε. Κόλι

Μπιγκς, για να αναφέρουμε μόνο λίγους. Είτε γράφει για τέχνη, για σεξ, για φαγητό είτε για εγκλήματα ("Ο Μπλιαχ είναι αστυνομικός από τότε που μπορεί να θυμηθεί τον εαυτό του. Ο πατέρας του ήταν ένας διαβόητος ληστής τραπεζών και ο μόνος τρόπος να περνάει ο Μπλιαχ λίγο χρόνο μαζί του ήταν να τον συλλαμβάνει"), το χιούμορ του είναι αμίμητο.

Η "Σκέτη Αναρχία" είναι κλασικός, πρώτης τάξεως Γούντι Άλεν: δηκτικός, αυτοσαρκαζόμενος, έτοιμος για μια έκρηξη νευρωτικής υπερβολής, εφευρετικός και πανέξυπνος. Δεκαοχτώ ξεκαρδιστικά κείμενα, δέκα από τα οποία δημοσιεύτηκαν αρχικά στο New Yorker και οχτώ που κυκλοφορούν για πρώτη φορά.

Σελ. 173

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

"Έχετε κάνει ψυχανάλυση; Τι σας είπε ο ψυχαναλυτής σας;"

"Συμφώνησε μαζί μου, ότι χρειάζομαι θεραπεία. Πιστεύει επίσης ότι η αμοιβή του είναι λογική..."

Παρά τη διάσημη αυτή ατάκα, ο Γούντι Άλεν δηλώνει πως δεν πρέπει να συγχέεται με τους ήρωές του. Είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, που του αρέσει να βολτάρει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ζει μια φυσιολογική ζωή, κοιμάται νωρίς, είναι πειθαρχημένος και σε γενικές γραμμές λειτουργεί καλά. Και ίσως να μην είχαμε ακούσει ποτέ γι' αυτόν, αν ήταν λίγο πιο επιμελής μαθητής...

Αφού τον έδιωξαν από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και από το Σίτι Κόλετζ, ο Γούντι Άλεν άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το γράψιμο. Έγραφε κείμενα για διάφορους κωμικούς, ώσπου αποφάσισε να γίνει κωμικός ο ίδιος.

Το 1964 εμφανιζόταν σε κάποιο κλαμπ της Νέας Υόρκης, όταν έγραψε το σενάριο για το "What's New Pussycat?" (Χαρέμι για Δύο), που γνώρισε τεράστια επιτυχία. Το 1969 γύρισε την πρώτη δική του ταινία, το Πάρε τα Λεφτά και Τρέχα. Από τότε δεν έπαψε ποτέ να γοητεύει, να αιφνιδιάζει και συχνά να προκαλεί ανεξέλεγκτους σπασμούς γέλιου με μια εντυπωσιακή παραγωγή που ξεπερνά τις τριάντα ταινίες. Ανάμεσά τους οι "Μπανάνες", "Τα Πάντα Γύρω από το Σεξ", "Ο Ειρηνοποιός", "Ο Νευρικός Εραστής", "Μανχάταν", "Σεξοκωμωδία Θερινής Νύχτας", "Ο Ατσίδας του Μπρόντγουεϊ", "Ζέλιγκ", "Οι Χάνα και οι Αδερφές της", "Το Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου", "Μέρες Ραδιοφώνου", "Σεπτέμβρης", "Σφαίρες Πάνω από το Μπρόντγουεϊ", "Μυστηριώδεις Φόνοι στο Μανχάταν", "Ακαταμάχητη Αφροδίτη", "Όλοι Λένε Σ' Αγαπώ", "Διαλύοντας τον Χάρι", "Η Κατάρα του Πράσινου Σκορπιού" και "Παίζοντας στα Τυφλά".

Έχει επίσης γράψει τρία θεατρικά, "Μην Πίνετε το Νερό", "Ωραίος και Σέξι" (που μετέφερε και στον κινηματογράφο) και "The Floating Lightbulb", έχει εμφανιστεί σε δικά του έκτακτα τηλεοπτικά προγράμματα, και συνεργαζόταν για χρόνια με το New Yorker και άλλα έντυπα.

Το έργο του πέρασε στην ιστορία του κινηματογράφου, λατρεύτηκε εξίσου από διανοούμενους και εκατομμύρια απλών θεατών και για την ανάλυσή του έχουν ξοδευτεί ποταμοί μελάνης από την κριτική, ωστόσο ο ίδιος φαίνεται να το αντιμετωπίζει εξαιρετικά προσγειωμένα: "Δεν θέλω να μείνω αθάνατος με το έργο μου. Θέλω να μείνω αθάνατος με το να μην πεθάνω".

Παρά την τεράστια φήμη του και την καθολική αναγνώρισή του ως ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς του καιρού μας, ο Γούντι Άλεν παραμένει ένας αξιολάτρευτα συνεσταλμένος άνθρωπος που αισθάνεται άβολα με τη διασημότητα, αν μπορούσε θα 'θελε να 'ναι κάποιος άλλος και τις Δευτέρες παίζει πάντα, όπως και πριν από τριάντα χρόνια, κλαρινέτο με την ορχήστρα του σ' ένα μικρό τζαζ κλαμπ της Νέας Υόρκης.